Του Γ. Λακόπουλου
Δεν ξέρουμε αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης συντάσσει μόνος του τις αναρτήσεις τους στο διαδίκτυο, ή το κάνει κάποιος από τα αστροπελέκια που έχει δίπλα του. Ή ακόμη αν οι φωστήρες που του έγραψαν την ομιλία στη Θεσσαλονίκη – την οποία, όπως αποκάλυψε του ΑΠ, άλλα σαΐνια προσπαθούν να επιβάλουν ως «μανιφέστο» στον κυριακάτικο Τύπο.
Όπως και να είναι η τελευταία ανάρτηση του για την «Ελντοράντο» τον πρόδωσε. Δεν έχει κανένα λόγο να πανηγυρίσει επειδή οι Καναδοί σταμάτησαν να εκβιάζουν την ελληνική πολιτεία.
Προφανώς ο πρόεδρος της ΝΔ δίνει στον όρο « επενδυτής» με ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο. Κάτι σαν τις ιερές αγελάδες που δεν επιτρέπεται να αγγίζει κανείς. Τους προβάλει στις ομιλίες του σαν του καλούς Σαμαρείτες που βάζουν τα λεφτά τους για να βρουν δουλειά οι Έλληνες εργαζόμενοι. Γι’ αυτό το λόγο -οι εργαζόμενοι- πρέπει να είναι υπάκουοι, να μην διεκδικούν και να μην κάνουν απεργίες, να μην κινητοποιούνται. Εκτός αν πρόκειται να υποστηρίζουν τον επενδυτή -σαν την Ελντοράντο- οπότε είναι εντάξει και μπορούν να κλείνουν τους δρόμους.
Προφανώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ο επενδυτής είναι ένα κεφαλαιούχος που θελει να αυξήσει τα κεφάλαιά του με το κέρδος που θα αποκομίσει τοποθετώντας στη μια ή στην άλλη δραστηριότητα, στη μια ή στην άλλη χώρα. Γι’ αυτό επιδιώκει τους καλυτέρους όρους, δεν θέλει περιορισμούς και ελέγχους-ενώ συχνά διαφθείρει το πολιτικό σύστημα .
Από την άλλη οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να εξασφαλίσουν καλυτέρους όρους για τους ιδίους. Και η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να μεγιστοποιεί το όφελος για τη χώρα.
Αυτό σημαίνει μια αναμέτρηση μεταξύ των δυο πλευρών. Αυτή η αναμέτρηση κλείνει μόνο με έναν τρόπο: την εφαρμογή των νόμων της Ελληνικής Πολιτείας. Κανείς επενδυτής δεν είναι υπεράνω των νόμων. Αλλιώς είναι επικυρίαρχος.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να πιστεύει ότι κατ’ αντιστοιχία με όσους φωνάζουν «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», «νόμος είναι το δίκιο το επενδυτή». Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τις ομιλίες του θα διαπιστώσει ότι τοποθετεί την ιδιότητα του επενδυτή πάνω από τη χώρα.
Δεν παραξενεύει κανέναν. Όχι μόνο γιατί αυτό προκύπτει από τη ιδεολογία της παράταξής τους και τους δεσμούς της το κεφάλαιο, παρότι ψηφίζεται και από τον κόσμο της εργασίας. Αλλά και από τη προσωπική του κουλτούρα. Μπορεί να σκηνοθετούν διαρκώς οι ίματζ μέηκερς που τον περιβάλλουν «επαφές» του με εργαζόμενους, στην ουσία όμως δεν μπορεί να δει τα πράγματα από την πλευρά τους. Ούτε συζητάει επί της ουσίας μαζί τους. Οι συνομιλητές του είναι οι «κεφαλαιούχοι» και οι εκπρόσωποι των «funds».
Κανείς δεν αμφισβητεί την ανάγκη για επενδύσεις και ότι είναι ο μόνος δρόμος για την ανάπτυξη. Ούτε τη θεμιτή επιδίωξη του κέρδους. Αλλά όποιος επενδύει δεν το κάνει για την ψυχή της μάνας του, ούτε ελεεί τους εργαζομένους. Ή για μια σχέση από την οποία πρέπει να ωφελείται και ο κεφαλαιούχος και ο εργαζόμενος και η χώρα. Η μονομέρεια του προέδρου της ΝΔ υπέρ των επενδυτών τον εκθέτει.
