Του Γ. Λακόπουλου
Παρεμβαίνοντας δυο φορές τις τελευταίες ημέρες ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Κωστής Χατζηδάκης έδειξε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος από την ακραία πόλωση για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Σε εύγλωττη αντιδιαστολή με το ύφος και το λεξιλόγιο του έτερου αντιπροέδρου Άδωνη Γεωργιάδη – αλλά και με την κρατούσα κομματική πρακτική- μίλησε για την ανάγκη συνεννόησης της ΝΔ και με άλλες πολιτικές δυνάμεις χωρίς να εξαιρεί τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σε άλλη παρέμβαση του κατ’ ουσίαν εισηγήθηκε στη συμβολή του κόμματός του στη συγκρότηση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης-διαφοροποιούμενος απο την καταφανώς λανθασμένη επιμονή της ΝΔ να μπουκοτάρει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης αρχης.
Η γραμμή Χατζηδάκη συμπληρώνεται με ύφος χαμηλών τόνων και προτάσσει την ανταλλαγή επιχειρημάτων αντί των κραυγών. Είναι η γραμμή της “αρετής” με την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη. Για να την εγκαταλείψει στη συνέχεια, αρχής γενομένης από την ανάθεση ρόλου αντιπροέδρου στον Γεωργιάδη, που εκπροσωπεί την λογική γραμμή Σαμαρά στο δρόμο της “κακίας”.
Ότι ο Χατζηδάκης σπεύδει να υπενθυμίσει με τον τρόπο για ποιο λόγο επέλεξε η βάση της ΝΔ τον Μητσοτάκη και ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσει εφεξής το κόμμα έχει την αξία του. Γιατί ο πρόεδρος της ΝΔ όσες φορές βρίσκεται, σαν τον Ηρακλή, στο σταυροδρόμι της αρετής και της κακίας παίρνει το “κακό” δρόμο.
Το τελευταίο παράδειγμα ήλθε όταν, ευρισκόμενος στο εξωτερικό, είπε ότι η Νέα Δημοκρατία ως η επόμενη Κυβέρνηση “θα προχωρήσει στη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής ώστε να μάθουμε εάν πραγματικά υπήρχε ‘’Σχέδιο Β». Εάν υπήρχε παράλληλο πρόγραμμα επιστροφής στην δραχμή και τελικά “ποιος είναι υπεύθυνος για το τι έγινε τους πρώτους έξι μήνες».
Περσινά ξινά σταφύλια. Ο Κυριάκος εξακολουθεί είναι ένας καλός μαθητής παλαιού οικογενειακού εχθρού: τα ίδια έλεγε και ο Σαμαράς με τη “μία και μόνη εξεταστική επιτροπή για το Μνημόνιο” -την οποία δεν επιδίωξε ποτέ γιατί έγινε, εν τω μεταξύ, και ο ίδιος μνημονιακός.
Ο Μητσοτάκης ωθείται σ’ αυτό το άγονο γήπεδο, όχι μόνο από τους ακραίους του κόμματος, αλλά και από πρόσωπα εκτός ΝΔ που θέλουν να επιστρέψουν στους παλιούς ρόλους του καλοπληρωμένου κεκράκτη της διαπλοκής.
Το αίτημα της εξεταστικής για την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνο παιχνίδι. Γιατί η εξεταστική μπορεί να απολήξει να αναζητά ποινικές ευθύνες. Και ποινικές ευθύνες για πολιτικές αποφάσεις δεν μπορεί να αναζητούνται.
Πήγε να το παίξει και ο Σαμαράς με τον Γ. Παπανδρέου για το πρώτο Μνημόνιο. Ο Παπανδρέου φέρει εξ ολόκληρου ευθύνη γιατί οδήγησε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και πήρε αποφάσεις που δεν καλύπτονται από τη λαϊκή εντολή που είχε.
Αλλά αυτά ήταν πολιτικές επιλογές. Έτσι νόμιζε έτσι έκανε. Άλλοι θα πουν: τόσο ήξερε τόσο έκανε. Εν πάση περιπτώσει ήταν νόμιμος πρωθυπουργός. Έκανε λάθη και οι πολίτες αποφάνθηκαν και για τον ίδιο και για τον κόμμα του. Αλλά ποινικές ευθύνες για τις πολιτικές του επιλογές δεν μπορεί να έχει.
Η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα κρίθηκε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Μια Εξεταστική που θα μπορεί να μετεξελιχτεί σε προανακριτική -από μια αντιΣΥΡΙΖΑ κυβερνητική πλειοψηφία θα οδηγήσει σε ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής και σε εμπρησμό του πολιτικού κλίματος.
Υποτίθεται ότι έχουμε ξεφύγει από αυτά. Ο Πρόεδρος της ΝΔ θα έπρεπε να παραδειγματίζεται από την οικογένεια του σ’ αυτά τα θέματα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1993 ματαίωσε την παραπομπή του πατέρα του -του Μητσοτάκη- στο Ειδικό Δικαστήριο που είχε αποφασίσει η Βουλή. Παρότι ο ίδιος είχε παραπεφθεί από τον Μητσοτάκη -ακριβώς γιατί έκρινε ότι το παιχνίδι να δικάζει η μια πλειοψηφία την προηγούμενη για τις επιλογές της είναι καταστροφικό.
Εν κατακλείδι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ωφεληθεί αν αναθεωρήσει την αξιολόγηση της πολιτικής τακτικής του και αντί να σύρεται από τον Άδωνη στη γραμμή Σαμαρά να υιοθετήσει την γραμμή Χατζηδάκη που απευθύνεται σε ολόκληρη την κοινωνία και συνεπώς είναι περισσότερο αποτελεσματική.
