Του Σωκράτη Αργύρη
Το πρώτιστο καθήκον ενός νέου είναι να γεράσει.- Benedetto Croce
Το Κίνημα στο Γουδί ή Κίνημα του 1909 εκδηλώθηκε τη νύχτα προς την 15η Αυγούστου 1909, όταν ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος προχώρησε σε στάση που άλλαξε την ιστορία της νεότερης Ελλάδας, εγκαινιάζοντας τις παρεμβάσεις του Στρατού στην πολιτική ζωή της χώρας που την έζησε η χώρα μας μέχρι την μεταπολίτευση, δηλαδή για 65 χρόνια. Προηγουμένως είχε ζήσει την περιπέτεια της Κοινοβουλευτικής εκτροπής που καθιερώθηκε αυτή η εκτροπή να αποκαλείται “Αποστασία” άσχετα που το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, έβγαλε τον Φεβρουάριο 1966 την παρακάτω ανακοίνωση δείχνοντας πώς αντιλαμβανόταν την πολιτική κατάσταση της χώρας τότε.
“Αυτά, τα περί “δύσκολα καλυπτόμενης βασιλικής διχτατορίας”, τα “ποιος κυβερνά, ο βασιλιάς ή ο λαός”, που στην πραγματικότητα είναι αντιγραφή παπανδρεϊκών συνθημάτων, δεν είναι σωστές ορολογίες, μόνο συγχύσεις δημιουργούν… Ο χαρακτηρισμός “αποστάτες” δίνει και παίρνει… Θα δημιουργηθεί έτσι σιγά σιγά η αντίληψη ότι ο καθένας που μεταπηδάει από το ένα κόμμα στο άλλο είναι αποστάτης και τον καταδικάζουμε. Αν αύριο δηλαδή φύγουν μερικοί από το Κέντρο ή από άλλο κόμμα και έρθουν στην ΕΔΑ, αυτοί θα τους λένε το ίδιο αποστάτες, αλλά θα είναι αποστάτες; “.
Έκτοτε στη μεταπολίτευση η χώρα έζησε πολλές και διάφορες πολιτικές ανατροπές όπως η αλλαγή του Συντάγµατος το 1985 που από Προεδρικό έγινε Πρωθυπουργικό και με μεταπηδήσεις βουλευτών από κόμμα σε κόμμα σε ελεγχόμενο επίπεδο όπως στην εκλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως Προέδρου και αντίστοιχα η εκλογή Σαρτζετάκη με τα έγχρωμα ψηφοδέλτια ή πώς ψηφίστηκε η Συμφωνία των Πρεσπών και την παραίτηση του Υπουργού που την έφερε προς ψήφιση χωρίς να μάθουμε ποτέ τους λόγους, σε μία κυβέρνηση που είχε υποσχεθεί διαφάνεια στον πολιτικό βίο.
Την τελευταία δεκαετία η χώρα έζησε στον αστερισμό της λιτότητας αφού η ΕΕ μας έβγαλε εκτός αγορών με την έγκριση του ελληνικού κοινοβουλίου φυσικά με τις εκάστοτε πλειοψηφίες του, όπως η περίπτωση της κυβέρνησης Παπαδήμου που ήταν ότι δεν κατάφερε το Παλάτι στην προ μεταπολίτευσης εποχή, απειλώντας ότι δεν θα έχει η χώρα να φάει αν δεν ψηφιζόταν η δεύτερη δανειακή σύμβαση που κατέστρεψε όμως τα ασφαλιστικά Ταμεία αλλά έτσι κατέρρευσε και το τραπεζικό σύστημα αλλά και απλοί ομολογιούχοι έχασαν τις οικονομίες τους που είχαν πιστέψει στην αξιοπιστία του ελληνικού δημοσίου.
Ο ελληνικός λαός πιστός πάντα στο σύστημα της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας βλέπει χρόνια τώρα οι υποσχέσεις για ξεπέρασμα της κρίσης και του παλαιού αλλά πάντα επικαιροποιημένο σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου ότι ” έρχονται καλύτερες μέρες “, αλλά τελικά συμβαίνει το αντίθετο, πράγμα που φαίνεται από την αύξηση του ιδιωτικού χρέους, τα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία και προς την ανεξάρτητη αρχή δημοσίων εσόδων (εδώ η λέξη ανεξάρτητη σημαίνει από το ελληνικό Δημόσιο καθότι τα έσοδα πάνε στους δανειστές της χώρας).
Σε όλα αυτά προστέθηκε και ένα τρομερό συμβάν, αυτό της τραγωδίας των Τεμπών, όπου αυτό που λέγεται κράτος, δηλαδή τα πρόσωπα που το εκπροσωπούν πάνω απ’ όλα, έδειξαν τις αδυναμίες αυτού που τόσο υπερήφανοι ήταν, δηλαδή το Επιτελικό κράτος.
Στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση ο ελληνικός λαός οφείλει να ψηφίσει άτομα που θα μπορούν να ξεπεράσουν κομματικές γραμμές και να υποστηρίξουν μια κυβέρνηση που θα είναι υπέρ της πραγματικής Αλλαγής αυτής της χώρας και όχι να υποκύψει σε πιέσεις και να γίνουν Κουίσλιγκ.Να βάλουν το χέρι επί τον τύπον των ήλων γιατί αυτό που μετράει σε ένα κράτος είναι ο λαός της.
«Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό» έλεγε ο εθνικός μας ποιητής και ίσως καιρός είναι να μάθουμε την Αλήθεια.
Γιατί με το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής ίσως θα πρέπει να κατέβουν τώρα άτομα που έχουν την όρεξη να τιμήσουν την φράση του Σολωμού χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες, αφού κι αυτές τους πρόδωσαν.
“Ο πόλεμος είναι αναγκαίο κακό και πρέπει να αποφεύγεται, γράφει ο ΣουνΤσου. Εφόσον όμως αυτό είναι αδύνατο, καλύτερα να ξέρεις πώς θα τον κερδίσεις.”Και αυτό τον πόλεμο ενάντια στην διαφθορά, την αμέλεια, την γραφειοκρατία, τον ωχαδελφισμό αλλά και την κατάρα ότι για όλα φταίει η δουλεία 400 ετών, θα πρέπει να τον κερδίσουμε στη μνήμη όλων αυτών των ψυχών που τόσο άδικα σκοτώθηκαν.
*Ludwig Wittgenstein