Ο κύκλος της καταστροφής: έξι ιστορίες τρέλας, σήψης, διαπλοκής και μελαγχολίας

Του Γ. Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ-150x150 (1)Το ερώτημα “σώζεται η Ελλάδα;” έχει απασχολήσει λίγος ως πολύ τους πάντες. Από τον τελευταίο πολίτη της μέχρι τους ξένους που ασχολούνται μαζί της. Σώζεται; Μπορεί να ανακάμψει η οικονομία της; Μπορεί να λειτουργήσουν οι θεσμοί της; Μπορεί να εξυγιανθεί η πολιτική της; Μπορεί να αλλάξει νοοτροπία η κοινωνία της; Μπορεί να υπερασπιστεί την ευρωπαϊκή της υπόσταση;

Οι απαντήσεις είναι μελαγχολικές. Όχι μόνο γιατί για έξι χρόνια τώρα ο τροχός δεν κινείται μπροστά, μαγκωμένος στο μεταπολιτευτικό μοντέλο της ασυδοσίας, της υπερκατανάλωσης και της πολιτικής ευτέλειας.  Αλλά κυρίως γιατί οι υγιείς δυνάμεις της χώρας, οι άνθρωποι με ικανότητες, εντιμότητα, όρεξη για συμμετοχή και δημιουργία όπως ηττήθηκαν  πριν από την κρίση έτσι ηττώνται και σήμερα.

Ανάγλυφη απεικόνιση αυτής της ήττας είναι η Βουλή. Κατά καιρούς πολιτεύτηκαν με όλα τα κόμματα σημαντικοί άνθρωποι. Όλοι καταποντίσθηκαν. Επικράτησαν οι αχρείοι, οι άχρηστοι, οι πρόθυμοι για διαφθορά. Η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει ενάρετους, όπως δεν αντέχει τη αλήθεια.

Οι λίγες εξαιρέσεις που επιβίωσαν χάνονται από εκλογή σε εκλογή. Η επομένη Βουλή θα είναι χειρότερη. Η νέα γενιά που θα μπορούσε με την ορμή της  να τα αλλάξει αναγκάζεται σε υπερορία, ή μαραζώνει στην απογοήτευση.

Όσοι παρ’ όλα αυτά προσπαθούν όταν δεν λοιδορούνται, παρακάμπτονται από τα κυκλώματα της εξουσίας και της σήψης που επιδιώκουν μανιωδώς την αναπαραγωγή τους -και συνθλίβουν όποιον πολιτικό βρουν μπροστά τους.

Κάτι ανάλογο συνέβη στα μέσα ενημέρωσης, στους θεσμούς, στις ελίτ. Που είναι οι ταγοί, οι αδιάφθοροι, οι αφοσιωμένοι στο καθήκον, αποφασισμένοι  της νομιμότητας; Πάλι οι λίγες εξαιρέσεις απωθούνται και τη θέση τους παίρνει ένα μείγμα μετρίων, χειραγωγουμένων, ασπόνδυλων και  κατώτερων των περιστάσεων.-συχνά με τη “θέληση του κυρίαρχου λαού”. Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω.

Οι ιστορίες που ακολουθούν συνιστούν κύκλο καταστροφής και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για αισιοδοξία.  Η χώρα τείνει να γίνει αυτό  που ήταν πριν ο Καραμανλής  τη συνδέσει-βιαίως-με την Ευρώπη: μια ανατολίτικη περιφέρεια.

tr-708_841.Η ΔΗΜΟΣΚΟΠΙΚΗ ΠΑΡΩΔΙΑ. Για να αρχίσουμε με το πιο επίκαιρο, μετά τη Βρετανία και τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος για  έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ήρθαν τα νέα από την Αμερική για να πείσουν και τον πιο δύσπιστο ότι οι μόνοι που δεν είναι κατάλληλοι για  προβλέψεις σήμερα είναι οι δημοσκόποι. Μέχρι το μεσημέρι του βρετανικού δημοψηφίσματος προέβλεπαν παραμονή. Μέχρι την παραμονή των αμερικανικών εκλογών προέβλεπαν Χίλαρι.

Αφού μεγάλες και έγκυρες εταιρίες ερευνών στις ΗΠΑ και τη Μεγ. Βρετανία αδυνατούν να προβλέψουν το αποτέλεσμα δια των μετρήσεών τους – για τις οποίες ελέγχονται αυστηρά  -φαντάζεται κανείς πόση αξιοπιστία έχουν οι ημέτεροι δημοσκόποι που δεν ελέγχονται από κανέναν.

Η υποκατανάλωση δημοσκοπήσεων συνιστά ένα από τα πιο βαριά συμπτώματα τα ης  ελληνικής πολιτική σκηνής. Παρά τα συνεχή στραπάτσα τους τα τελευταία χρόνια – δεν έχουν πέσει σε τίποτε μέσα-  οι δημοσκόποι έχουν ξεσαλώσει.

Πρόσφατα ένας  έδινε πρόβλεψη έως και ..  30 μονάδες υπέρ της ΝΔ.  Ένα πανεπιστήμιο ,-που ευτελίζει την επιστήμη με  την επιμονή του να κάνει τον δημοσκόπο και μάλιστα με συνεχείς αποτυχίες-  καθαρίζει  τις εκλογές από ένα τηλεοπτικό σταθμό, υπέρ του Μητσοτάκη. Τον οποίο το σύνολο σχεδόν των εταιριών αποθεώνει. Ακόμη και στο ερώτημα “ψηλός ξανθός με γαλανά ματιά και θεληματικό πηγούνι” , πρώτο θα τον βγάλουν.

Πώς παράγονται αυτές οι δημοσκοπήσεις  δεν είναι γνωστό. Κανείς αρμόδιος δεν το έχει ερευνήσει. Αλλά όλοι μπορούν να καταλάβουν γιατί  υπάρχουν … 24 εταιρίες δημοσκοπήσεων. Συνήθως αυτοί που παράγουν τα αποτελέσματα τα καταναλώνουν κιόλας. Παραγνωρίζοντας ότι  οι εκλογές γίνονται με ψήφους, όχι με γκάλοπ.

Ποια θα είναι η τύχη  του Τσίπρα και του Μητσοτάκη στην κάλπη θα το αποφασίσουν οι ψηφοφόροι. Οι “ερωτηθέντες” των δημοσκόπων. Ιδίως όσων προσπαθούν να το επηρεάζουν ότι να το προβλέπουν.. Αυτό συνιστά  απόστημα για το πολιτικό σύστημα.

Κυριάκος Μητσοτάκης. (Photo:kathimerini.gr)
Κυριάκος Μητσοτάκης. (Photo:kathimerini.gr)

2.ΤΟ ΕΣΡ ΩΣ ΟΠΛΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. Ο κόσμος κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Η Αμερική αλλάζει και βγάζει δόντια. Ο Ερντογάν ορέγεται τα ελληνικά νησιά. Η παραγωγή προσφύγων συνεχίζεται από τις μηχανές του πόλεμου, της  φτώχειας και της τυραννίας. Η Ελλάδα φτωχαίνει, βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπία και η κοινωνία της θα στενάζει για πολλά χρόνια.  Ο φασισμός σηκώνει κεφάλι πότε από τη Βουλή, πότε από το πεζοδρόμιο και το Διαδίκτυο και πότε από τους άμβωνες.

Σ’ αυτό το ζοφερό περιβάλλον, μήνες τώρα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα ασχολείται με το μέγα θέμα της συγκρότησης… Εθνικού Συμβούλιου Ραδιοτηλεόρασης. Η  κυβέρνηση πήρε τη σωστή απόφαση να απαλλάξει το τηλεοπτικό τοπίο από τους χρυσοκάνθαρους που το λυμαίνονται για να ελέγχουν το πολιτικό σύστημα και το δημόσιο χρήμα. Αλλά έκανε όλα τα λάθη που θα μπορούσε να κάνει για να μην το πετύχει.

Η  αξιωματική αντιπολίτευση -με τους φτωχούς συγγενείς το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι από δίπλα- αντί σε αυτή την αναμέτρηση να πάρει το μέρος της κυβέρνησης  για να απαλλαγεί ο δημόσιος βίος από τους “νταβατζήδες” – το πρόβλημα των οποίων το δικό της κόμμα ανέδειξε στο  παρελθόν- στέκεται στο πλευρό των καναλαρχών. Με  περιγραφές των συνταγματικών προβλέψεων, με νομικισμούς και με  διάθεση συνηγορίας προς τους παρανομούντες  -πολλούς από τους οποίους έχει περιλάβει η Δικαιοσύνη.

Το σύστημα Κυριάκου Μητσοτάκη κρατεί την πολιτική ζωή καθηλωμένη στις ατελέσφορους, εξ αιτίας του, διεργασίες για τη συγκρότηση ς ΕΣΡ. Το οποίο η ΝΔ μετατρέπει σε όπλο εναντίον της πολιτικής, η οποία είναι αρμόδια να λύνει τα προβλήματα. Το καθιστά οχυρό των παρανόμων, μαχόμενη υπέρ μιας νομιμότητας άνομων συμφερόντων.`

anasximatismos3. Η ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ  ΤΣΙΠΡΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός  “από το λαό” και όχι από την ανακύκλωση εκπρόσωπων λίγων οικογενειών. Η ανάδειξή του σημαίνει το τέλος την κληρονομικής Δημοκρατίας και ευκαιρία για τον ίδιο – στα 40 του – να διδάξει ύφος εξουσίας, διαχειριστικό ήθος και υγιή πολιτική πρακτική. Έν μέρει και να ολοκληρώσει όσα δεν μπόρεσε  ο Καραμανλής με την εκλογή του το 2004.

Κανείς δεν περίμενε από τον Τσίπρα να λύσει τα προβλήματα σε ένα χρόνο, καθώς όλοι ήξεραν ότι αυτοί που τα  δημιούργησαν θα αντιδρούσαν. Κανείς δεν περίμενε να βγάλει τη χώρα από το Μνημόνιο. Με τον ίδιο τρόπο που το 1981 δεν περίμεναν από τον Ανδρέα Παπανδρέου να βγάλει τη χώρα από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ ακόμη και εκείνοι που το φώναζαν στους δρόμους.

Όλοι περίμεναν το καινούργιο, το διαφορετικό, το διαυγές, το εμπνευσμένο και το δίκαιο. Η  25η Ιανουαρίου ήταν τομή. Δεν είχε σημασία πως πολιτεύτηκε ως τότε. Είχε αξία τι θα έκανε από τότε. Πήρε την εντολή να κυβερνήσει, αλλά όχι με τρόπο που δεν θα ξαναγύριζε ο τροχός στην οικογένεια Μητσοτάκη.

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, δυο φορές εκλεγμένος πρωθυπουργός, ξεκίνησε να φέρει αέρα της αλλαγής ήθους, ύφους αντιλήψεων και πρακτικών – αφού δεν μπορεί να φέρει τίποτε άλλο-, όχι εξ αιτίας του. Έκανε  από την αρχή  όλα τα λάθη που μπορεί να κάνει πρωθυπουργός  της αριστεράς , αλλά η κοινωνία έδειχνε να του τα συγχωρεί -με τόσα που είχε δει από τους προηγούμενους. Συνέχισε όμως να εγκλωβίζεται στις επιλογές του.

Πρέπει να επιτρέπεις στην πολιτική σου σκέψη να κολυμπήσει στη διαστροφή και στην αξιοπρέπεια του να εκμηδενίζεται όταν είσαι νέος  ηγέτης της Αριστεράς και να επιτρέπεις  σε υπουργούς σου να νταραβερίζονται με τον Καλογρίτσα, να υποδέχεσαι  στο μέγαρο Μαξίμου τον – συμπαθή κατά τα λοιπά –Πολύδωρα , ή να βάζεις στο υπουργικό συμβούλιο τον Ζουράρι.

Πολλά μπορεί να δικαιολογήσει κανείς στον Τσίπρα. Κυρίως γιατί δεν δημιούργησε αυτός τα προβλήματα της χώρας. Απλώς δεν μπορεί να τα λύσει- αν λύνονται. Αλλά δεν κανείς δεν δικαιολογεί το ότι δεν βλέπει ποτέ τις κόκκινες γραμμές. Όχι μόνο σε ζητήματα πολιτικής και ιδεολογίας. Αλλά και σε ζητήματα λογικής, ηθικής, αισθητικής και σοβαρότητας. Δεν έχει καμιά δικαιολογία.

Η μοίρα της πολιτικής του έκανε όσα δώρα δεν έκανε ποτέ σε άλλον πολιτικό. Τον έβαλε να μιλάει με την ιστορία. Και αυτός κάνει ό,τι μπορεί για να περάσει στα απόνερα. Κάποιος να του εξηγήσει γιατί αυτοκαταστρέφεται, όταν δεν αυτοεξευτελίζεται.

ΤΣΙΠΡΑΣ ΒΟΥΤΣΗΣ4.ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΕ ΑΥΤΟΑΠΑΞΙΩΣΗ. Οι κορυφαίοι θεσμοί στην κοινοβουλευτική  Δημοκρατία είναι το Κοινοβούλιο και η Δικαιοσύνη. Σ’ αυτούς τους θεσμούς εκδηλώνονται τα τελευταία χρόνια τα πιο απεχθή φαινόμενα αυτό-απαξίωσης.

Πριν από μερικές εβδομάδες ένας πρώην βουλευτής κατήγγειλε -με την υπογραφή του σε εφημερίδα- ότι κάποιοι βουλευτές πληρώνονται από επιχειρηματίες για να καταθέσουν ερωτήσεις υπέρ των συμφερόντων τους. Ούτε ο πολυπράγμων πρόεδρος  της Βουλής δεν είχε την ευαισθησία να το ψάξει. Τον ενδιαφέρει περισσότερο η γραμμή του κόμματός του για το ΕΣΡ και όχι να προστατεύσει την τιμή και την υπόληψη του Κοινοβουλίου.

Τι άλλο από πλήρης καταρράκωση είναι όταν σε τέτοιες καταγγελίες μένει απαθής; Αν ληφθεί υπόψη ότι αυτά συμβαίνουν με φόντο την συχνή μετατροπή της αίθουσας της Ολομέλειας από χώρο νομοθέτησης και έλεγχου της εξουσίας σε χαμαιτυπείο και καταγώγιο, αντιλαμβάνεται κανείς ποια θα είναι  συνέχεια.

Στον έτερο άξονα της  δημοκρατικής λειτουργίας -στη Δικαιοσύνη επί της οποίας εκδηλώνονται παραδοσιακά οι χειρότερες  διαθέσεις πολιτικών, επιχειρηματιών και άλλων κέντρων- παρατηρούνται φαινόμενα που υποδηλώνουν ότι δεν υπάρχει απλώς κάτι σάπιο, αλλά γίνεται δεκτό, ανάλογα με το είδος της σαπίλας του, ως τρόπος λειτουργίας.

Π.χ. εν όψει μιας απόφασης για ένα ζήτημα με πολιτικές προεκτάσεις διακινήθηκαν απίστευτες ιστορίες για δικαστή που έπεσε θύμα υποκλοπής και εν συνεχεία τέθηκε υπό εκβιασμό. Καμιά αρμοδία αρχή δεν αναζήτησε τα πραγματικά περιστατικά.-  στα οποία κυρίαρχη θέση έχει και η ενδεχόμενη αλλοίωση του αποτελέσματος ενός διαγωνισμού -και όχι η ψήφος του στη συγκεκριμένη απόφαση. Ομοίως, κανείς δεν κάλεσε τον συγκεκριμένο δικαστή, είτε να αυτοεξαιρεθεί λόγω του θορύβου, είτε να πει ο ίδιος -καθώς είναι ο μόνος που γνωρίζει- αν τον εκβιάζει κάποιος, από πότε  και ποιος είναι αυτός.

Άλλο παράδειγμα. Η επικαιρότητα αναδεικνύει ότι στους κόλπους του δικαστικού σώματος εξελίσσεται κίνηση που αποσκοπεί στη δημιουργία νέου συνδικαλιστικού φορέα με.. φιλοκυβερνητική ταυτότητα. Με άλλα λόγια θα έχουμε δικαστές προσκείμενους στο ένα κόμμα και δικαστές προσκείμενους στο άλλο …με την υπογραφή τους. Και αυτό θα το λέμε Δικαιοσύνη. Τα πράγμα  ξεφεύγουν αν έχει βάση η πληροφορία ότι  σ’αυτή την απόπειρα πρωταγωνιστεί… η πρόεδρος του Αρείου Πάγου.

poedin-tritokosmikes-sunthikes-nosokomeia-nees-kinitopoiiseis5.ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΤΩΝ ΟΡΦΑΝΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ. Μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού είναι η κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ο κοινοβουλευτισμός όμως για να λειτουργήσει χρειάζονται κόμματα. Και τα κόμματα είναι ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού και χρειάζονται ιδεολογία, οργάνωση, πολιτική, αρχές  και κανόνες λειτουργίας.

Αυτά εξανεμίστηκαν τα τελευταία χρόνια καθώς πλείστοι πολιτικοί, ακόμη και κόμματα, έγιναν υποχείρια οικονομικών παραγόντων. Αυτό το μοντέλο οδήγησε την πολιτική σε απαξίωση. Ωστόσο κάποιοι συνεχίζουν να εκτελούν συμβόλαια από οικονομικούς παράγοντες.

Πρώτοι από όλους ορισμένοι  πολιτικοί, κυρίως πρώην. Έτσι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα απίστευτο φαινόμενο. Σε περίοδο που το κομματικό σύστημα δοκιμάζεται και τα κόμματα βυθίζονται στην κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών, αντί να βγουν στο προσκήνιο υγιείς  – με την έννοια της ανιδιοτέλειας και της χειραφέτησης- δυνάμεις της κοινωνίας  για να αναστηλώσουν  τις πολιτικές παρατάξεις, τα πολιτικά ρεύματα και τους φορείς τους,  ξεπηδούν νέα “κόμματα” -σαν μανιτάρια και σαν τα παλιά βιντεοκλάμπ.

Ακόμη και άεργοι πρώην πολιτικοί που αποδοκιμάστηκαν από το εκλογικό σώμα, γνωστοί και μη εξαιρετέοι διαπλεκόμενοι που ατύχησαν στο παρελθόν, αυτοχρίζονται σωτήρες και έχουν κατασκευάσει ή σχεδιάζουν τίτλους κομμάτων με τον εαυτό τους επικεφαλής.

Η σκιά των οικονομικών συμφερόντων -που έχουν λόγους πολυδιάσπασης του πολιτικού συστήματος και μετατροπής σε αυτοτελή κόμματα  των ….κοινοβουλευτικών ομάδων που διαθέτουν από  χρόνια μέσα στα κόμματα,  αλλά και η παραφροσύνη του προσωπικού μεγαλείου ορισμένων τελειωμένων της πολιτικής δεν κρύβονται.

Στο χώρο των ΜΜΕ  τα ορφανά της διαπλοκής, ακριβοπληρωμένοι με δάνεια γελωτοποιοί του βασιλιά και οι κεκράκτες συμφερόντων των ολιγαρχών που είχαν θέσει υπό έλεγχο το δημόσιο βίο τα περασμένα χρόνια, βάζουν όλη την τέχνη τους στην προσπάθεια βίαιης ανακοπής της τελευταία λαϊκής ετυμηγορίας.

Υποτιθέμενοι δημοσιογράφοι, αντί να βλέπουν τα πράγματα από επαγγελματική απόσταση, παίρνουν με φανατισμό το ρόλο του υπερμάχου της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πολέμιου της κυβέρνησης για λογαριασμό της. Με αθέμιτες πρακτικές, με στρατευμένη  επιχειρηματολογία, με  αναποδογύρισμα της πραγματικότητας, ταυτίζονται ακόμη περισσότερο με το παρασκήνιο της διαφθοράς που τους εξέθρεψε.

Ο έλεγχος  της εξουσίας και η κριτική στις αποτυχίες της κυβέρνησης Τσίπρα- που είναι πολλές- μετατρέπονται σε γλοιώδη υποστήριξη προς τη ΝΔ και φτηνή προπαγάνδα κατά του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι  “Κυριακόλαγνοι” της δημοσιογραφίας λειτουργούν συμπληρωματικά με τους ακραίους Συριζαίους και του Καμμένους της  πολιτικής-   και δηλητηριάζουν τον δημόσιο βίο, μαχόμενοι χωρίς προσχήματα για την παλινόρθωση της  διαπλοκής. Γι’ αυτό άλλωστε είναι δακτυλοδεικτούμενοι και απεχθείς.

jaccuse-c3a9mile-zola-c2a9laurore-16-janvier-18986.Η ΑΠΑΤΗΛΗ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Ύστερα από τέσσερις  δεκαετίες πραγματικής και αδιατάρακτης Δημοκρατίας -που εδραίωσε η Μεταπολίτευση και η συμμετοχή στην κοινοτική Ευρώπη- η εναλλαγή στην εξουσία των κομμάτων που προέκυψαν από τις δυο αστικές παρατάξεις απέληξε σε όλεθρο. Από τη μια κατασπατάλησαν τους πόρους  από την Ευρώπη και από την άλλη αναπαρήγαγαν τις πηγές της κακοδαιμονίας που εκκινούν από τη συγκρότηση του νεώτερου ελληνικού κράτους.

Σήμερα οι εκπρόσωποι αυτών των κομμάτων μηρυκάζουν αδιάντροπα τα … επιτεύγματα της διακυβέρνησής τους παραβλέποντας ότι ήταν υποδεέστερα και λιγότερα των ευκαιριών και των πόρων που είχαν στη διάθεση τους. Αποσιωπούν την κακοδιαχείριση τα σκάνδαλα, τη δημαγωγία και το λαϊκισμό που χρησιμοποιήθηκαν για να καλύψουν τη διαφθορά και την ανεπάρκεια.

Στα μάτια της κοινής γνώμης δεν έμενε παρά η Αριστερά. Η παράταξη που δεν είχε αμαρτίες διακυβέρνησης. Καθώς οι συνθήκες έγιναν ξαφνικά ιδανικές για το κόμμα της Αριστεράς που παρέπεμπε λιγότερο στις μνήμες του εμφυλίου και είχε έναν νέο και χαρισματικό ηγέτη  με αγωνιστική διαδρομή  με τη γενιά του, οι πολίτες εμπιστεύτηκαν την Αριστερά, στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.

Όχι  “για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση” όπως  κραύγαζαν κάποιοι. Αλλά γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή σε μια καθημαγμένη Ελλάδα, το πολιτικό σύστημα της οποίας ανακύκλωνε την εξουσία μεταξύ ολίγων.

Αυτή την εντολή η Αριστερά τη σπατάλησε με τον Βαρουφάκη, με τον Λαφαζάνη και τη Ζωή, με τον κατάλογο προβληματικών και ανικάνων στους οποίους έδωσε εξουσία με τον Καμμένο τον οποίο εναγκαλίστηκε με τρόπο ανήθικο στα ματιά των  αριστερών.

Η προσδοκία τείνει να μετατραπεί σε εφιάλτη. Υπάρχουν ένα δυο σκαλιά ακόμη μέχρι η Αριστερά να καταστεί μοιραία. Όχι για τη χώρα. Η Ελλάδα υπήρχε και πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα υπάρχει και μετά από αυτόν. Ούτε για τον εαυτό της –αυτό  αφορά μόνο όσους πιστεύουν στις ιδέες της .

Θα καταστεί μοιραία  για την πολιτική. Γιατί ενδέχεται η παρόρμηση της συλλογικής συνείδησης “ας τους δοκιμάσουμε κι αυτούς” που λειτούργησε το 2012  υπέρ του  ΣΥΡΙΖΑ να λειτουργήσει τώρα υπέρ της ακροδεξιάς. Τη συνέχεια δεν θέλουμε να τη φανταζόμαστε.