Του Κώστα Πρώιμου

Κατώτερος των περιστάσεων; Ακόμη ένας μη μπαρουτοκαπνισμένος ως άνθρωπος μεν – φέρελπις της πολιτικής δε; Δεν το είδε να έρχεται; Μα τότε με ποια λογική έθεσε τον εαυτό του στη διάθεση των εναπομείναντων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ μετά τον αδόκητο χαμό της αείμνηστης Φώφης; Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε ολόκληρες σειρές με αναρίθμητα και αναπάντητα για τους μη μυημένους ερωτηματικά γύρω από την προσωπικότητα, το “φαίνεσθαι και το γίγνεσθαι” του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και Ευρωβουλευτή Νίκου Ανδρουλάκη. Οι χειρισμοί και οι εξελίξεις με επίκεντρο το μείζονος σημασίας θέμα των υποκλοπών τον έχουν στιγματίσει ως έναν ακόμη άχρωμο, χωρίς ηγετικά προσόντα πολιτικό που, κακά τα ψέματα είναι “διπλά καταδικασμένος” δεδομένου ότι είναι αναγκασμένος να αντλήσει ψήφους από έναν λαό που κάπως του ομοιάζει στα χαρακτηριστικά καθώς είναι ψυχολογικά και οικονομικά καθημαγμένος και πολιτικά φοβισμένος στην συντριπτική του πλειοψηφία.

Ας κάνουμε έναν τολμηρό παραλληλισμό: Ο Βασιλιάς της Σπάρτης Λεωνίδας δεν θα ήταν… ο ατρόμητος, ο αξεπέραστος ο θρυλικός Λεωνίδας αν δεν έφτυνε και αν δεν μάσαγε τις αναρίθμητες στρατιές και τους επίλεκτους του Ξέρξη συνοδευόμενος από τριακόσιους όμοιους του. Πόση πολιτική και ιδεολογική τρέλα πρέπει να κουβαλάει κάποιος και ποιος ανυπέρβλητος αξιακός χάρτης πρέπει να τον ορίζει ως άνθρωπο για να μην συνθηκολογήσει με την πανίσχυρη Περσική Αυτοκρατορία ποδοπατώντας την αξιοπρέπεια του ξεπουλώντας τα εδάφη του – διασώζοντας όμως τη ζωή του; Τι να κάνει και ο κάθε Ανδρουλάκης που όπως και να το πιάσουμε δεν εμπνέει τις λαϊκές μάζες ρε παιδί μου. Μπορεί να είναι το καλύτερο παιδί και τίμιος, όμως το ζητούμενο είναι διαφορετικό. Είναι εν τοις πράγμασι ακατόρθωτο να πετύχει την επανασυσπείρωση του κόσμου του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ για πάρα πολλούς λόγους σε αυτή την ατυχή και αρνητική συγκυρία. Ας μην αναλύσουμε τις καταβολές και την πραγματική ιδιοσυγκρασία όσων ακόμη έδιναν ποσοστά άνω του 40 τοις εκατό στο Κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου, αν και δεν απαιτούνται βαθύτατες πολιτικές γνώσεις δεδομένου ότι η χώρα μας είναι μικρή και λίγο – πολύ γνωριζόμαστε όλοι. Απλά τα κόζα έχουν αλλάξει.

Τι να σου κάνει ο εκάστοτε πολιτικός αρχηγός όταν το στυγνό καθεστώς Μητσοτάκη διασύρει τους κατ’ επανάληψιν εξαπατημένους Έλληνες ενισχύοντας τους με εικοσάευρα για να πάνε στο super market οι οποίοι όχι μόνο δεν τους παίρνουν όλους με τις πέτρες παρά δεν τολμάει να φωνάξει κανείς και σαν άβουλα όντα αποδέχονται με κατεβασμένο το κεφάλι την μοίρα τους. Τι να πρωτοπρολάβει ο κάθε Ανδρουλάκης που σημειωτέον δεν έχει γαλουχηθεί δα και στα μαρμαρένια αλώνια της πολιτικής, ώστε να ανταπεξέλθει στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς ενός εκ των πιο σκοτεινών και πολυδαίδαλων αυταρχικών Συστημάτων διακυβέρνησης της Μεταπολίτευσης; Τι να σου κάνει ο Λεωνίδας αν οι τριακόσιοι έβλεπαν από μακριά τους Πέρσες και κατουριόντουσαν επάνω τους; Θα είχε γραφτεί στις Θερμοπύλες αντί για έπος μια παρωδία.

Τι να σου κάνει ο Ανδρουλάκης που έπρεπε το νερό να φτάσει στο πάνω σαλόνι του πλοίου για να ξεφορτωθεί την όμορφη υπηρέτρια της χειρότερης ελίτ; Όταν δεν δύναται – έρμαιος συμφερόντων και εκβιασμών – να διαγράψει τον προκλητικό και πολιτικά ασύδοτο Λοβέρδο; Με ποια στελέχη εξάλλου; Οι κακές γλώσσες, ισχυρίζονται ότι στο απομεινάρι του ΠΑΣΟΚ εκκολάπτονται νέες Ευούλες και νέοι Λοβέρδοι, σαν έτοιμοι από πάντα να πιάσουν πρώτες θέσεις στην νέα επανεκκίνηση. Κάποιοι και κάποιες ήδη “καρφώνονται” με τις εκτός τόπου και χρόνου τοποθετήσεις τους αλλά και από το ελαφρόμυαλο (ή wanna be) life style τους το οποίο επιδεικνύουν απροκάλυπτα.

Πάντως αν η μοίρα τους έφερνε αντιμέτωπους με τους επίλεκτους φονιάδες ενός σύγχρονου Ξέρξη μάλλον θα έβγαζαν στο τέλος σέλφι παρεούλα – όλοι μαζί κάτω από την Ακρόπολη. Αυτό ξέρουν και μπορούν τα νέα παιδιά της πολιτικής και αυτό θα κάνουν…