Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Η πλάνη των προοδευτικών δυνάμεων, περί συνεργασίας και συμπόρευσης, για το συμφέρον της δημοκρατικής κοινωνίας και άλλες ελπιδοφόρες ιστορίες, με ευρωπαϊκά παραδείγματα κουλτούρας … διαχείρισης συμφερόντων. Πόσο μάλλον φαντάζει αδύνατο εδώ, έστω στην έσχατη ανάγκη διαχείρισης ανισότητας, διανθισμένης με φρούδες υποσχέσεις υπομονετικής ανοχής. Λόγια για ανάγκη προοδευτικής συνύπαρξης, με αναχρονιστικές τακτικές προσπάθειας περιχαράκωσης αλλά και συγκράτησης ρευστού διαρρέοντος κομματικού υλικού, εν όψει επερχόμενων εκλογών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ από την μια και το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ από την άλλη, χαρακτηρίζονται ως οι προοδευτικές δυνάμεις, που καλούνται να συνεργαστούν πάραυτα. Με τον πρώτο, μετά από ανοίγματα, να καλεί για επανένταξη τους εξαπατημένους, από ανάγκη, δημοκράτες, αλλά και τους αίφνης μετανοήσαντες κεντρώους, σε μια γενικότερη κοινοπραξία, που λόγο σκοπιμότητας παραμένει κάπως αόριστη.
Από την άλλη, ο δεύτερος προοδευτικός πόλος, ο και χωρίς ταυτότητα πάλι σκοπίμως, με δεξιές και κεντρώες, ανομολόγητες αντιμαχόμενες φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό του, σε εύθραυστη ισορροπία συνοχής, παλεύει εναγωνίως να αρπάξει τον ρόλο του ρυθμιστή, άλλως θα αποτελέσει την λεία θηρευτών.
Και ως ο γνωστός μύθος εξιστορεί, ο βάτραχος καλείται να διασχίσει το ποτάμι με τον δηλητηριώδη σκορπιό στην πλάτη, για να φθάσει στην απέναντι δημοκρατική όχθη. Γνωστός ο επιπόλαιος βάτραχος, γνωστός και ο εκ φύσεως επιθετικός σκορπιός, που κεντρίζει ακόμη και τον μεταφορέα του σε σωσμό, καταλήγοντας και οι δυο πνιγμένοι στην κοίτη του ποταμού.