Του Γ. Λακόπουλου
Μετά την, ανεκπλήρωτη ως τώρα, εντολή που πήρε το 2019 ο Αλέξης Τσίπρας για μετεξέλιξη και διεύρυνση του κόμματός του την Κυριακή οι πολίτες του έδωσαν μια ακόμη ευκαιρία. Την τελευταία.
Για να τον ενισχύσουν απέναντι στις εσωκομματικές φράξιες -δικές του και αντιηγετικές- που διαβρώνουν την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ να ξανακυβερνήσει- ως κεντρικός άξονας ευρύτερου σχηματισμού δημοκρατικών δυνάμεων- τον ενίσχυσαν με ένα ακλόνητο επιχείρημα κυριαρχίας: έγραψε μόνος του τρεις φορές περισσότερα μέλη από όσα ειχαν γράψει όλοι μαζί οι “κόμματικοί” σε τρία χρόνια. Όπερ έδει δείξαι.
Τωρα δεν υπάρχει καμία δικαιολογία και κανένα πρόσχημα για συμβιβασμούς με την κομματική γραφειοκρατία και τα “βαρίδια”.
Δεν μπορεί να σταθεί κανένα εμπόδιο μπροστά την ανανέωση που αναζητά η κοινωνία από τον ίδιο: να σαρώσει τους παλιούς κόμματικούς μηχανισμούς και να αναπτύξει στη θέση τους έναν νέο ριζοσπαστικό φορέα που θα βάλει στην ίδια κοίτη την Αριστερά και την Κεντροαριστερά, για να απομακρύνει το σύστημα Μητσοτάκη και να αρχίσει η ανόρθωση της χώρας με προοδευτική κυβέρνηση.
Πρώτη πράξη του Αλέξη Τσίπρα, ως ένδειξη ότι πήρε το μήνυμα είναι η συγκρότηση του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος, ως οργάνου που θα τον συνδράμει ως εν δυνάμει πρωθυπουργο, με πλήρη και απόλυτη ανανέωση.
Ούτε ένας από όσους ‘έχουν μετάσχει ως τώρα σε Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρέπει να μετέχει στο νέο όργανο. Ούτε ένας. Υπάρχουν στο κόμματικό δυναμικό πρόσωπα που μπορούν να σηκώσουν στο βάρος της συμμετοχής. Χωρίς επιβαρύνσεις και αγκυλώσεις που εμποδίζουν την κίνηση μπροστά.
Νέα πρόσωπα με κυβερνητικό προφίλ
Δεύτερη μέριμνα του Αλέξη Τσίπρα είναι να σχηματίσει άμεσα τα ψηφοδέλτια του κόμματος με νέα πρόσωπα στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.
Παράλληλα να προσανατολίσει κατά τόπους τις κόμματικές συμμαχίες στα σχήματα και τα πρόσωπα που θα υποστηρίξει στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ηδη υπάρχουν πρόσφορες υποψηφιότητες. Ο Αρναουτάκης στην Κρήτη, ο Μαλέλης στο Βόρειο Αιγαίο, ο Σγουρός στην Αττική.
Τρίτο μέτρο να φέρει στο κέντρο των διεργασιών τη σύμπραξη των δημοκρατικών δυνάμεων στο μαζικό χώρο, ανεξάρτητα από τις κεντρικές διαφωνίες των κομμάτων της Δημοκρατικής Παράταξης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και άλλα κόμματα του αντιδεξιού χώρου πρέπει να συμπράττουν εφεξής στα συνδικάτα, τις κοινωνικές οργανώσεις, την Αυτοδιοίκηση, τις κινήσεων των νόμιμων ριζοσπαστισμών, αλλά και στα κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Τέταρτη επιλογή είναι να περιγράψει το είδος και την προέλευση των προσώπων που θα μετάσχουν εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα κυβέρνησή του.
Φέρνοντας ο ίδιος στο προσκήνιο νέα πρόσωπα με κυβερνητικό προφίλ -από το κόμμα του, το πρώην ΠΑΣΟΚ και την κοινωνία-, θα επιβάλλει και στους εν δυνάμει εταίρους του να κάνουν το ίδιο.
Το ερώτημα “με ποιους θα κυβερνήσει;” πρέπει να απαντηθεί άμεσα και με σαφήνεια. Δεν υπάρχουν κορόιδα να ψηφίζουν τον Τσίπρα και να κυβερνούν κάποιοι μανδαρίνοι από το “βαθύ” κόμμα, δακτυλοδεικτούμενοι ή αποτυχημένοι.
Όπως δεν νοείται να μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ για προοδευτική κυβέρνηση με τον Παππά, τον Βούτση, τη Δούρου -που έκανε καμπάνια για την ΚΕ….με σποτ!--ή τον Πολάκη– για να αναφέρουμε τυχαία ονόματα. Έτσι δεν θα μπορεί και ο Ανδρουλάκης να προσέλθει στο τραπέζι- με τον Λοβέρδο ή τον Γ. Παπανδρέου.
Τέλος στα πλαίσια των αποφάσεων του συνεδρίου και του νέου Καταστατικού -αλλά κυρίως στα πλαίσια της κοινής λογικής και την προσαρμογής στα νεα δεδομένα της πολιτικής-, πρέπει να καταργηθούν οι φράξιες, όλων των αποχρώσεων.
Η πηγή της κακοδαιμονίας του ΣΥΡΙΖΑ
Σε ένα δημοκρατικό κόμμα μπορούν να διαμορφώνονται κατά περίπτωση οριζόντιες ομαδικές προτάσεις, ή να δρουν ρεύματα ιδεών χωρίς οργανωτική βάση.
Αλλά σε καμία δεν μπορούν να υφίστανται κάθετες συσπειρώσεις με λειτουργία διαφορετικής οργάνωσης και “ηγεσίες”. Η ομαδοποίηση και η εσωστρέφεια που παράγει, είναι η πηγή της κακοδαιμονίας του ΣΥΡΙΖΑ και θα παραμείνει, αν δεν την καταλύσει ο, πανίσχυρος πλέον, πρόεδρος του κόμματος.
Ενδεχομένως σε κάποιους στην Κουμουνδούρου- και ίσως για τον ίδιο τον Τσίπρα σε μερικές περιπτώσεις -αυτά να θεωρούνται ακατόρθωτα. Ιστορικά έχει αποδειχθεί το αντίθετο.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου πήρε το δρόμο προς την εξουσία όταν το 1977 καταδίκασε τις ομάδες και τις άλλες συσπειρώσεις και κατέβασε από το τρένο όσους δεν συντάσσονταν με την κεντρική επιδίωξη του κόμματος. Και ήταν ανάμεσά τους σημαντικές προσωπικότητες με αγώνες και βαρύ ιστορικό. Αλλά τα κόμματα εξουσίας δεν είναι λέσχες συζητήσεων.
Ομοίως, στο απέναντι μπαλκόνι, ο Κώστας Καραμανλής το 1997 ενίσχυσε τη θέση του και έφτασε στην κυβέρνηση, όταν αποκαθήλωσε όσους τον αμφισβητούσαν.
Ο ίδιος ο Τσίπρας κατοχύρωσε τον ηγετικό ρόλο του στα μάτια των πολιτών, όταν -στους κραδασμούς του 2015 – άφησε έξω από το τρένο τους Λαφαζάνηδες και άλλους παράγοντες αποδιάρθρωσης, που εξαφανίστηκαν στη συνέχεια.
Όπως θα εξαφανιστούν και όσοι μείνουν έξω από τη νέα προσπάθεια επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑσε ρόλο κόμματος εξουσίας με ηγεσία, δομή, πρόγραμμα και στόχους που θα ασπάζονται και θα υπηρετούν όλοι. Στοιχειώδη πράγματα στη σημερινή πολιτική.
