Του Γ. Λακόπουλου
Όσο πλησιάζουν οι επόμενες εκλογές – και η κυβέρνηση διευρύνει τις αποτυχίες της και ταυτόχρονα την προπαγάνδα που τις σκεπάζει- γίνεται φανερό ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα διεκδικήσει τη νίκη αφού απαντήσει σε ένα ερώτημα:
Θα πάει στην κάλπη ως επικεφαλής σε ένα φραξιονισμένο κόμμα «της Αριστεράς» ή θα ηγηθεί στην επιχείρηση ανασύνταξης της Δημοκρατικής Παράταξης με στόχο μια προοδευτική κυβέρνηση που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση;
Η προσωπική απόφασή του να υπερψηφίσει, επί της αρχής, ο ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ το νομοσχέδιο για την επένδυση στο Ελληνικό, παρά τις αντιδράσεις -και την ανταρσία- κάποιων στελεχών, εγγράφεται ως τομή στην πορεία του κόμματος. Ο επικεφαλής του άρχισε να σπάει αυγά και να παρακάμπτει τις επιμέρους επιλογές προσώπων και συσπειρώσεων.
Η υπέρβαση των αντιδράσεων του σκληρού κομματικού πυρήνα και της προσήλωσης στις αγκυλώσεις της «Αριστεράς» δείχνει ότι ο Τσίπρας έχει πάρει τις αποφάσεις του.
Θα οδηγήσει το κόμμα στις εκλογές με πολιτική σημαία την συνύπαρξή Αριστεράς-Κεντροαριστεράς σε έναν οιονεί νέο πολιτικό φορέα και θα απευθυνθεί σε όλο το κοινωνικό φάσμα που ιστορικά καλύπτει η Προοδευτική Παράταξη.
Τα χαρακτηριστικά μιας προοδευτικής κυβέρνησης
Σ’ αυτόν τον άξονα θα διαμορφωθεί το σχέδιο εξόδου από την κρίση και το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ προδιαγράφοντας τα χαρακτηριστικά της προοδευτικής κυβέρνησης, εφόσον πάρει τη λαϊκή εντολή.
Οι εσωκομματικές αντιδράσεις δεν πρόκειται να αναστρέψουν αυτή τη πορεια και οι φράξιες θα χάσουν το ρόλο που επιχειρούν να διαδραματίσουν στις αποφάσεις.
Κοντολογίς ο Τσίπρας παίρνει το όπλο του και θα ασκήσει πλήρως τα προνόμιά του ως αρχηγός του κόμματος, αλλά και ως φυσικός επικεφαλής της παράταξης.
Ωστόσο το μεγάλο πρόβλημα είναι μπροστά του: λείπουν τα πρόσωπα που θα εκπροσωπήσουν τις εμπροσθοβαρείς επιλογές του.
Σ’ αυτό το ρόλο δεν μπορούν να αποδώσουν όσοι έχουν ήδη κριθεί ως αποτυχημένοι στην προηγουμένη κυβέρνηση, δρουν ως βαρίδια σήμερα.
Οι ανοησίες του τύπου «θα ξανάρθουμε και θα είναι αλλιώς», «είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε αμέσως τις ευθύνες μας» και «εμπρός για δημοκρατική αντεπίθεση» δείχνουν ότι εκτός από ακατάλληλοι είναι και επικίνδυνοι.
Έχει, λοιπόν, ο Τσίπρας στη διάθεσή του το πολιτικό προσωπικό που χρειάζεται για να κυβερνήσει; Αν το έχει, πρέπει να το ανεβάσει στη σκηνή πριν τις εκλογές.
Αν εστιάσουμε στα 150 μέλη Κεντρικής Επιτροπής, τα 41 Πολιτικού Συμβουλίου, τα 20 της Πολιτικής Γραμματείας και τους 90 κοινοβουλευτικούς, το πρώτο ερώτημα, πέρα από τις ιδεολογικές ακαμψίες ορισμένων, είναι: πόσοι από αυτούς είναι υπουργήσιμοι;
Πόσοι μπορούν να υπερασπιστούν προεκλογικά για τον εαυτό τους το ενδεχόμενο να αναλάβουν αρμοδιότητες σε μια κυβέρνηση υπό τον Τσίπρα που θα διαχειριστεί τις τύχες της χώρας για τα επόμενα χρόνια;
Θα χαλάσουμε τις καρδιές μας, αλλά είναι ζήτημα αν υπάρχουν 15 κι ο κόσμος όλος με αυτές τις προδιαγραφές.
Η ηγεσία δεν είναι συλλογική υπόθεση
Οι πολίτες δεν θα ψηφίσουν όποιον προσπαθεί να στήσει «αριστερό πόλο» για να νικήσει τον καπιταλισμό, ούτε όποιον έχει στο μυαλό του την κατάργηση του ΝΑΤΟ, την αυτοδιαχείριση στην παραγωγή και την τιμωρία της κοινοτικής Ευρώπης.
Θα ψηφίσουν ποιος θα τους κυβερνήσει και με ποιο πρόγραμμα που καθιστά τη χώρα βιώσιμη.
Και επειδή το πρόγραμμα μπορεί εύκολα να καταρτιστεί το ερώτημα θα είναι ποιοι θα το υλοποιούν.
Ποιοι έχουν τη γνώση, την διαχειριστική κουλτούρα, να σταθούν, στο εξωτερικό, στην Ευρώπη και στη διεθνή σκηνή ως εκπρόσωποι μιας προοδευτικής κυβέρνησης.
Ποιοι θα αναλάβουν τα υπουργεία και με ποια εφόδια. Με ποιες σπουδές; Μα ποιες γλώσσες. Με ποια κατάρτιση. Με ποια αναγνώριση. Με ποια ειδίκευση. Με ποια πολιτική βούληση.
Θα αναλάβουν να κάνουν τι; Ό,τι έκαναν και στις προηγούμενες κυβερνήσει Τσίπρα ορισμένοι;
Ποιος θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, αν πρόκειται να ράβουν κουστούμια όσοι έχουν δοκιμαστεί και απέτυχαν και όσοι προκαλούν με τη συμπεριφορά τους με τις οπισθοδρομικές αντιλήψεις τους και με την αφασία τους μπροστά σε όσα διακυβεύονται;
Ακόμη και αν νομίζουν ότι ξέρουν τις απαντήσεις, θα τα θαλασσώσουν όταν τους αλλάξουν τις ερωτήσεις. Έχουν προϊστορία.
Τίποτε δεν είναι ανυπέρβλητο για ένα μεγάλο κόμμα. Από τη στιγμή που ξέρει τα ερωτήματα μπορεί να βρει τις απαντήσεις. Μόνο που αυτό είναι υπόθεση του ηγέτη. Και στα κόμματα η ηγεσία δεν είναι συλλογική υπόθεση. Όπως δεν είναι η πρωθυπουργία, αν κερδίσουν.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει όλες τις επιλογές στη διάθεσή του. Υπάρχουν και στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και στην κοινωνία οι εκατό άνθρωποι που πρέπει να εμφανίσει προεκλογικά ως εν δυνάμει διαχειριστές της χώρας δίπλα του.
Τι θέλουν οι πολίτες από αυτόν το κατέθεσαν ως τώρα τρεις φορές στην κάλπη. Είναι η σειρά του…
