Του Ιωάννη Δαμίγου
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά κι αρχή καλός μας χρόνος. Αρχιμηνιά ναι, αρχιχρονιά πάλι ναι, μα καλός μας χρόνος, μιλώντας συνολικά πάντα, κομμάτι δύσκολο. Μια νέα χρονιά ήδη κακοποιημένη, καθώς πλέον φροντίζουμε να “χαλάμε” τα μικρά, τα παιδιά, που οσονούπω θα κηρυχθούν … προστατευόμενο είδος! Συνεχίζουμε με τις ίδιες αρχές και συμπεριφορές αδιόρθωτοι, ευχόμενοι πάντα να αλλάξουν οι συνθήκες έτσι τυχαία και μοιρολατρικά, όπως ένα αστέρι πέφτει και κάνουμε μια κρυφή ευχή, μην ακουσθεί από άλλους.
Πάμε ξανά, με όλο και λιγότερη γνώση, με περισσότερες αδυναμίες, ακόλουθοι των καταστροφικών και στείρων επιλογών που μας επιβάλουν και αποδεχόμαστε, δειλοί και άβουλοι αμφισβήτησης. Πάμε ξανά, χωρίς απαιτήσεις παραιτήσεων μισθοφόρων και εντεταλμένων κακοποιών, κρατικών αξιωματούχων και “εκπροσώπων” θεσμών. Η παραίτηση προαπαιτεί ύπαρξη αξιοπρέπειας. ήθος προσωπικότητας και αυτοσεβασμό. Πρόκειται περί παρεξήγησης, λοιπόν.
Πάμε ξανά με την ελπίδα, αυτήν την δόλια και πλανεύτρα πόρνη, που σε ηδονίζει αιχμάλωτο στην ανοχή, ωσάν αναμονή μάταιης άφιξης αγνοούμενης πτήσης. Επιμένοντας, πως δεν μπορεί, κάποιο λάθος έχει γίνει, μια καθυστέρηση ίσως. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία για τους αδαείς, οι επιτήδειοι την σκοτώνουν με την γέννησή της σίγουροι και τρέφουν τον χρήσιμο μύθο της.
Πάμε ξανά, με τα ίδια αλλά ληγμένα πλέον υλικά και την ίδια συνταγή για χειρότερα μαγειρέματα, μήπως οι “κριτές” δείξουν κάποια επιείκεια και μας χαριστούν χωρίς να επιβάλλουν επιπλέον ποινές. Αρκεί να συμμετέχουμε στο παιχνίδι της ζωής, δηλώνοντας την παρουσία μας με κάθε κόστος. Πάμε ξανά, αρχίζοντας πάντα από το τέλος και επιστρέφοντας συνεχώς στο παρελθόν, μόνο πίσω, όλο και πιο πίσω, μέχρι να το εμπεδώσουμε πλήρως. Πίσω στα δικαιώματα, στην παιδεία, στην υγεία και στην ανάπηρη δημοκρατία. Απόπειρα υποβάθμισης πολιτισμού και υπηρετών του, απολίτιστης υπουργού επιχειρηματία, Πάμε ξανά, αλλά με Πόπη και δυο παπούτσια πάνινα, όχι γόβες, αγωνιστικά όμως και περπατημένα, προσφάτως επαναστατικά, αριστερά και τα δυο.
Τώρα αν πω με το δεξί στο κόμμα, θα είμαι προβοκάτορας! Καταξιωμένη δημοσιογράφος, μητέρα και δυναμική γυναίκα, χαρακτηρίστηκε από τους νέους συντρόφους της, ναι. Και η άλλη ήταν καταξιωμένη παρουσιάστρια, μητέρα και δυναμική ευρωβουλευτής, αλλά …παρασύρθηκε!
Πάμε ξανά, στα ίδια, στα σταθερά και στα γνώριμα, με την υπέρμετρη αισιοδοξία οδηγό, σε μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα. Στην αμετανόητη εμμονή του λάθους. Στον νέο αριθμητικά χρόνο, πιο προβλέψιμο από τους περασμένους, μα με πρωτόγνωρες δυσκολίες. Εμείς όμως, μην ξεχνάμε, είμαστε για τα δύσκολα! Γι’ αυτό και άλλα πολλά, πάμε ξανά, χωρίς πρόγραμμα. Κανένα πρόγραμμα που σχεδιάστηκε δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Πάμε ξανά κι όπου μας βγάλει.