Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Όπως ορίζει το Σύνταγμα: Στις εκλογές. Είναι θέμα συλλογικής ευθύνης: ο τρώσας και ιάσεται.
Σύμφωνα με μια διαδεδομένη πεποίθηση το φαινόμενο «Κυριάκος Μητσοτάκης» δημιουργήθηκε από μιντιακούς και οικονομικούς παράγοντες και τον ιδιότυπο συνασπισμό τυχοδιωκτικών στοιχείων, ακροδεξιών, αλλά και ανύποπτων πολιτών που είχαν εμποτισθεί με το επικοινωνιακό μίσος προς τον Τσίπρα και νόμιζαν ότι κάνουν το σωστό το 2019.
Όλοι μαζί προστέθηκαν στην παραδοσιακή εκλογική βάση της Δεξιάς και τελικά προέκυψε το υδροκέφαλο σχήμα που αποδεικνύεται σε κάτι περισσότερο από τη χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, με τον πιο αλαζόνα και αυταρχικό επικεφαλής.
Βαρύνεται με την διολίσθηση της χώρας στην «κακόφημη γειτονιά της Ευρώπης» όπως έγραψε ο Στέλιος Κούλογλου στο TVXS.gr. Και με την διαπίστωση Γ. Μελιγκώνη στο «Κontranews» : «Παρέλαβε χώρα, θα παραδώσει μπανανία».
Ωστόσο, η εικόνα για τους «ενόχους» του εκλογικού αποτελέσματος του 2019 δεν είναι ακριβής. Πρωτίστως υπεύθυνοι είναι άλλοι: όσοι από τους 2.251.618 πολίτες που τον ψήφισαν για Πρωθυπουργό το 2019, χωρίς να ανήκουν στην παράταξή του.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε η αναγνώριση του λάθους από την πλευρά τους είναι εμφανής. Ακόμη και από γκάλοπ της οκάς, από όσους δημοσκόπους σιτίζονται στο δημόσιο ταμείο, προκύπτει ότι το 20% των ψηφοφόρων του 2019 τον έχει εγκαταλείψει. Στην πραγματικότητα είναι πολλαπλάσιοι- καθώς προστίθεται και οι συντηρητικοί πολίτες που δεν τον αντέχουν.
Ουσιαστικά γύρω από τον απερχόμενο Μητσοτάκη συσπειρώνονται πλέον: η μικρή ομάδα των οπαδών της «Οικογένειας», όσοι απομυζούν κρατικούς πόρους με ποικίλες ιδιότητες και ένα μέρος από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της ΝΔ , που θεωρούν χρέος τους να στηρίξουν το κόμμα τους – και ας ντρέπονται για τον Μητσοτάκη.
Όσο περνάει ο καιρός ο πολίτης– πέραν του σκληρού πυρήνα της Δεξιάς- που έχει εμπιστοσύνη στον υπ΄ ατμόν Πρωθυπουργό , είναι είδος σε ανεπάρκεια. Μόνο από συμφέρον, η άλλα ταπεινά κίνητρα μπορεί να τον υποστηρίξει κάποιος- ή να τον ξαναψηφίσει.
Ακόμη και η αρνητική φόρτιση στον ΣΥΡΙΖΑ ξέβαψε. Ελάχιστοι πλέον πιστεύουν ότι η ο Τσίπρας «έβλαψε τη χώρα» με τη διακυβέρνησή του. Ιδίως τώρα που προκύπτει από παντού – και από την διεθνή κοινότητα- τι σημάνει βλάβη ενός λαού .
Όσοι ευθύνονται για την παράδοση της διακυβέρνησης στον Μητσοτάκη και προτίθενται να συμβάλουν στην αναπαραγωγή της εξουσίας του, διαμορφώνουν το φαινόμενο «εχθρός λαός». Αλλά όχι όπως το ξέραμε: ένα καθεστώς θεωρεί εχθρό τον λαό. Σαν τμήμα του λαού που δρα εναντίον του λαού, στηρίζοντας το αντιλαϊκό σύστημα Μητσοτάκη. Πέραν όσων έχουν προσδεθεί από ιδιοτέλεια στο κυβερνητικό άρμα.
Στην εποχή της επικοινωνιακής επιβολής εκλογικής συμπεριφοράς από το πολιτικό μάρκετινγκ , δεν είναι παράδοξο ότι ένας λαός κάνει επιλογές σε βάρος του. Σε ένα φάσμα χωρών και των δυο ημισφαιρίων, η λαϊκή ετυμηγορία έχει στοιχεία αυτοκαταστροφής. Επιβάλει από τον Τραμπ ως τον Μπολσονάρο και από τον Ορμπάν και τη Μελόνι ως τον Μητσοτάκη.
Στον ίδιο κύκλο ανήκει και η απόφαση των Βρετανών να αποσύρουν τη χώρα τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά και – για να μην κρυβόμαστε- και πολλοί από όσους διαμόρφωσαν το 63% του δημοψηφίσματος του 2015 στην Ελλάδα, έχοντας κατά νου την ακύρωση από την Ευρωζώνη.
Γι’ αυτό ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα που θα αναγνωρίσει η Ιστορία στον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι δεν δέχθηκε την παρόρμηση όσων -πέραν του ΣΥΡΙΖΑ και των δικών του επιδιώξεων για διαπραγμάτευση- επηρεάσθηκαν τύφλα, από τον μνημονιακό ζόφο που προκάλεσαν ο προκάτοχοι του.
Όπως δεν αναγνώρισε ποτέ ο Κωνσταντίνος Καραμανλής την πλειοψηφούσα αντι-ευρωπαϊκή διάθεση των Ελλήνων το 1980 και έβαλε τη χώρα στην ΕΟΚ, χωρίς να τους ρωτήσει.
Να επιστρέψουμε στη συγκυρία. Συνιστά λάθος των αναλυτών και των πολιτικών παρατηρητών, να απαλλάσσουν τους πολίτες, από την ευθύνη για την πολιτική κατάσταση που επιβλήθηκε στη χώρα τον Ιούλιο του 2019. Δεν υπάρχει ανευθυνότητα του πολίτη. Ότι αγοράζει, παίρνει.
Όσο πλησιάζουμε στις κάλπες, οι πρώτοι που οφείλουν να συναισθανθούν τι έκαναν το 2019, είναι όσοι – από άλλα κόμματα, πέραν της ΝΔ- παρέδωσαν το τιμόνι της χώρας στον Μητσοτάκη, την οικογένειά του, και το παρακράτος που σήμερα, καταρρακώνει την κοινωνία με την κυβερνητική πολιτική.
Αποσυναρμολογεί τους θεσμούς – τη Βουλή, τη Δικαιοσύνη, τις ανεξάρτητες Αρχές ακόμη και το υπουργικό Συμβούλιο και το Στράτευμα – με τις άνομες πρακτικές του συστήματος Μητσοτάκη.
Εξ ίσου πρέπει να αναλογιστούν την ευθύνη τους όσοι – από τη ΝΔ – διευκόλυναν την ανάδειξη του Μητσοτάκη, βάζοντας απέναντί του στο κόμμα αδύναμο αντίπαλο, ή τον ανέχθηκαν στη συνέχεια με την σιωπή τους.
Δεν έχει σημασία αν όσοι έκαναν πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη θα βάλουν τον Τσίπρα. Αυτό είναι μέρος του δημοκρατικού παιχνιδιού – για την αυτονομία του οποίου χρειάσθηκαν αγώνες δεκαετιών. Πριν από το 1974 οι πολίτες δεν ψήφιζαν ελεύθερα.
Η ουσία για τους πέραν της παραδοσιακής Δεξιάς – και της κάστας των αεριτζήδων που δημιούργησε ο Μητσοτάκης- είναι να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να διορθώσουν το λάθος τους και να τον ρίξουν. Όπως ορίζει το Σύνταγμα : στις εκλογές.
Είναι θέμα συλλογικής ευθύνης: ο τρώσας και ιάσεται. Τα υπόλοιπα ας τα ορίσει η κάλπη κατά την υγιή βούληση ψηφοφόρων – απαλλαγμένων από την μιντιακή παραπληροφόρηση και την κινδυνολογία της ολιγαρχίας.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
