Του Ιωάννη Δαμίγου
Καμία αιφνιδιαστική έκπληξη, μόνο αναμενόμενες σκοπούμενες κινήσεις προϊδεασμού, χειραγωγημένης πολιτικά κατεύθυνσης. Η απαίδευτη κοινωνία, παραδομένη ως εύπλαστη ύλη, ακολουθεί πειθήνια και φανατισμένα τις επιταγές, αυτών που κινούν τα νήματα, των παιχτών. Με τον λαό στρατιώτη, να επευφημεί εκστασιασμένος, πιόνι ίδιο, έτοιμος να θυσιαστεί αγνοώντας σκοπό.
Αξίωμα, που όσοι δεν το λαμβάνουν υπόψιν τους εκπλήσσονται αρνητικά, το ότι στην πολιτική δεν υπάρχει ο χαρακτηρισμός του τυχαίου. Που και αν υπάρξει, αυτόματα μετατρέπεται σε ελέγξιμο, καθώς έχει προνοιακά ληφθεί ως ενδεχόμενο. Ακριβώς γιατί αφορά σε πολλά και σοβαρά οικονομικά συμφέροντα, πολλές φορές και αντιμαχόμενα.Έχουν τον χρόνο, να προετοιμάσουν κατάλληλα αρκετούς ανθρώπους ως εναλλακτικές λύσεις ανάληψης ηγεσίας και να τον προωθήσουν κατάλληλα και επίκαιρα.
Καθηγητές στην εκπαίδευση της επικοινωνίας και της εικόνας σε αδαείς, έχουν την ικανότητα η προτεινόμενη από αυτούς λύση να παρουσιάζεται σαν η από καιρό λυτρωτικά αναμενόμενη. Τα “λάθη” των ηττημένων, προσδίδουν κάλπικη αξία στον διεκπεραιωτή, αδέξιο εικονικό φερέφωνο. επίβουλων.
Αν κάποιος παρεκτραπεί από το πλάνο, τον συνετίζουν άμεσα και ή τον επαναφέρουν για διεκπεραίωση και υποταγμένο έπειτα του προσφέρουν θέση αποκατάστασης στην ΕΕ ή τον πετούν στο καλάθι των αχρήστων. Η σιωπή επιβάλλεται και στις δυο περιπτώσεις. Συνήθως τους γράφουν και ένα βιβλίο, απομνημονεύματα το λένε.
Οι παίχτες, αφανείς πάντα, κινούν τα πιόνια στην σκακιέρα των αγορών και των συμφερόντων, παροτρύνοντάς τα σε μεγαλοστομίες ευρείας κατανάλωσης και σε επιτήδεια αναγκαιότητα λήψης αντιλαϊκών μέτρων, θυσία για ένα καλύτερο υποσχόμενο αύριο.
Τέλος, είναι κι αυτή η πόρνη η ελπίδα, που με παραπλανά, μα και μια φίλη που λειτουργεί ενοχλητικά σαν συνείδηση λες, που μου ζητά το λίγο ακόμα και το λίγο ακόμα, σαν ανεξόφλητο γραμμάτιο ουτοπίας. Άνθρωπος γαρ, με ανάγκη για το λιτό καλύτερο. Άλλως, παράδοση άνευ όρων στα ανωτέρω.