Του Μάνθου Τριαντάφυλλου
Αρχικά για να καταλάβουμε τι συνέβη, πρέπει να αντιληφθούμε τι ήταν τα μνημόνια σε διεθνές επίπεδο πέρα από το μακελειό που νιώσαμε στο πετσί μας. Στη λογική αυτή οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι στον πυρήνα τους δεν ήταν τίποτε άλλο από έναν τρόπο οικονομικού και πολιτικού ελέγχου της χώρας μας.
Η Ελλάδα το 2009 αντιμετώπιζε οξύτατο δημοσιονομικό πρόβλημα και παράλληλα επί κυβέρνησης Καραμανλή είχε επιχειρήσει την απεμπλοκή της εξωτερικής πολιτικής από τον πλήρη έλεγχο των ΗΠΑ. Με τον τρόπο αυτό είχε καταστεί το μαύρο πρόβατο τόσο στα δ/ντηρια των Βρυξελλών όσο και στον Λευκό Οίκο, οδηγώντας μια συνισταμένη τρομακτικών δυνάμεων εναντίον μας.
Ο ΓΑΠ αφού ήλθε σε μυστική συμφωνία με το ΔΝΤ, φούσκωσε τα ήδη διογκωμένα ελλείματα, δημιούργησε συνθήκες φαλιμέντου επισπεύδοντας την διαφαινόμενη οικονομική επίθεση σε βάρος της Χώρας και με συνθήκες τιτανικού υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο εκχωρώντας γη και ύδωρ στους δανειστές. Διόλου τυχαία η δεύτερη κίνησή του ήταν η αποδέσμευση της χώρας από τις ρώσικες συμφωνίες και τα κολλητιλίκια με το Ισραήλ.
Εν συνεχεία κι αφού το πρώτο μνημόνιο οδήγησε στην πλήρη κατάρρευση της χώρας κι έφερε τον κίνδυνο εξέγερσης στην πόρτα του Κοινοβουλίου ο ΓΑΠ απεσύρθη, έβαλε στη θέση του τον Παπαδήμο ο οποίος με την αγαστή συνέργεια των Βενιζέλο/Σαμαρά μας οδήγησαν στο PSI.
Ενα ιδιότυπο κούρεμα συνοδευόμενο με ισόποσο δάνειο, το οποίο αφού γονάτισε τα Ελληνικά ΝΠΔΔ μας οδήγησε εκεί που ξεκινήσαμε με το χρέος μας πλέον στα χέρια κρατών μελών και όχι ιδιωτών δανειστών, στερώντας εν τοις πράγμασι από τη χώρα τη δυνατότητα να το κουρέψει. Κάπου εκεί χάθηκε η δυνατότητα της χώρας να πιέσει για λύση εντός της ΟΝΕ καθώς μόνο με συνθήκες οικονομικού πολέμου ενδέχεται να επιτυγχάνετο κάτι τέτοιο.
Ακολούθησαν ο Σαμαράς και τα Ζάππεια, Σαμαράς χωρίς Ζάππεια, ξύλο της αλεπούς, Χρυσή Αυγή, η ΕΡΤ, μεσοπρόθεσμα με πρωτογενή πλεονάσματα 4,5 % για 5 – 10 χρόνια, διακυρήξεις περί βιωσιμότητας του χρέους, αδυναμία λήψης νέων μέτρων, mail Χαρδούβελη και μέτρα μίκι μάους, εκλογές και Τσίπρας. Συγκρούσεις με τους δανειστές, δημοψήφισμα, δις ις α κουπ και ήττα στις διαπραγματεύσεις, επικαιροποίηση μνημονίου με σαφώς καλύτερους στόχους και δέσμευση για αναδιάρθρωση χρέους.
Σήμερα λοιπόν οι στόχοι πιάστηκαν και ήρθε η ώρα για να κάνουμε ταμείο. Ας δούμε λοιπόν τί έγινε :
1) Η έξοδος του ΔΝΤ από τις ευρωπαϊκές υπόθεσεις και το ελληνικό ζήτημα αποτελεί αναμφίβολα νίκη για την Ελλάδα. Η εμμονή του σε εργασιακές συνθήκες Αφρικής και Ασίας, η επιθυμία του για πώληση κάθε δημόσιου πλούτου και η αλλεργία του σε οτιδήποτε αφορούσε τις κοινωνικές δαπάνες αποτελούσαν μόνιμο βραχνά για κάθε κυβέρνηση.
Ο δικαιολογητικός λόγος ύπαρξής του, ήταν αυτός της επιβολής μέτρων έξω από το ευρωπαϊκό κεκτημένο καθώς και του ελέγχου σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής της χώρας (ο ρωσικός αγωγός Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη και το βέτο στο ΝΑΤΟ για τα Σκόπια μας είχαν καταστήσει μια χώρα μη φιλική στα μάτια των ΗΠΑ).
Συνέβαλε, όχι μόνο στην μπανανοποίηση της Ελλάδος αλλά και στο ξήλωμα του ευρωπαϊκού κεκτημένου, στο μέτρο δε που η χώρα μας ευθυγράμμισε πλήρως την εξωτερική πολιτική της με τα αμερικάνικα συμφέροντα δεν είχε λόγο ύπαρξης στα δικά μας. Εύλογα λοιπόν σήμερα ανοιξε ο διάλογος για τις συντάξεις και το αφορολόγητο, μέτρα που αυτό είχε επιβάλει στην Ελληνική κυβέρνηση.
2) Η ενισχυμένη εποπτεία δεν είναι μνημόνιο, όσο και αν θέλουν αυτοί που τα έφεραν να το εξισώσουν. Η Ελλάδα οφείλει να συμμορφώνεται με τα πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5 % έως το 2022 και 2% έπειτα, έχει ωστόσο το δικαίωμα να επιλέγει αυτή με ποιον τρόπο θα τα επιτυγχάνει.
Στο ευρωπαϊκό μοντέλο λιτότητας που έχτισε ο Σόιμπλε, πλεονάσματα πρέπει να πετυχαίνουν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, το μόνο που αλλάζει είναι ο βαθμός ελέγχου και το ύψος αυτών. Οι χώρες λοιπόν που είχαν προγράμματα (Κύπρος, Πορτογαλία, Ιρλανδία), έχουν εποπτεία, στην Ελλάδα είναι αυξημένη λόγω αναδιάρθρωσης του χρέους, χωρίς αυτό να αλλάζει το βασικό ζητούμενο.
Η χώρα μας πλέον, μπορεί να δανείζεται από τις αγορές και όχι από τα κράτη – μέλη και το ΔΝΤ και συνεπώς να ασκεί πολιτική στο εσωτερικό της, όπως αυτή επιθυμεί ενώ παράλληλα για τα 4 πρώτα χρόνια θα λάβει σε δόσεις των 1,2 δις τα κέρδη που αποκόμισαν οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες από τα ελληνικά ομόλογα. Αυτό μειώνει τα πρωτογενή πλεονάσματά μας για την επόμενη τετραετία στο 2,7% από το 3,5.
3) Τα μέτρα που έλαβαν οι Ευρωπαίοι συμβάλουν στην ήπια απομείωση του χρέους, κάνοντας το απολύτως διαχειρίσιμο. Για να μην έχουμε δε τα ντράβαλα που είχαμε πριν από τυχόν επιθέσεις των αγορών που θα έστελναν το κόστος δανεισμού στον Θεό και εμάς στην αγκάλη του ΔΝΤ ή του ΕΣΜ (όπως το 2010), δόθηκε μαξιλάρι (απόθεμα) καμία εισκοσαριά δις, απ όπου μπορούμε να αντλούμε χρήματα αν οι τιμές στις αγορές δεν είναι συμφέρουσες.
Συνέπεια αυτού ήταν η πτώση του κόστους δανεισμού από τις αγορές και η αναβάθμιση της πιστοληπτικής μας δυνατότητας από τους οίκους αξιολόγησης. Πλέον είμαστε σε θέση ευπρόσωπα να βγούμε στις αγορές να αντλούμε χρήματα, επανερχόμενοι σε μία κανονικότητα που δεν είχαμε μέχρι σήμερα.
Αυτή η λύση είναι απείρως καλύτερη από την προωθούμενη από τη ΝΔ και τον Στουρνάρα προληπτική γραμμή στήριξης η οποία υπέκρυπτε μνημόνια καθώς αύξανε την εξάρτησή μας από τους Ευρωπαίους και ιδίως την ΕΚΤ
4) Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς καθαρότερη έξοδο από το μνημόνια έχουν οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας κι αυτό γιατί, επωμίζονται μεν τα μέτρα αναδιάρθρωσης του χρέους, χάνοντας προσδοκόμενα κέρδη για το μέλλον, πλην όμως παύουν να είναι οι χρηματοδότες της χώρας μας.
Στη λογική αυτή επιθυμούν διακαώς την παραμονή Τσίπρα στην εξουσία, για τον πολύ απλό λόγο ότι ήταν η μόνη ελληνική κυβέρνηση που κατάφερε και τους δημοσιονομικούς στόχους να πετύχει και να επαναφέρει τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης, μειώνοντας την ανεργία και δημιουργώντας προσδοκία για πλήρη αναστροφή της ελληνικής οικονομίας.
Μπορεί για να επιτευχθεί αυτό να γέννησαν και τα κοκκόρια του Τσίπρα, αφού οι διεθνείς συγκυρίες τον βοήθησαν πχ να αποφύγει τους σκοπέλους του Σόιμπλε με το κλείσιμο της 3ης αξιολόγησης (Brexit) ή να εκτοξευθεί ο τουρισμός (γεγονότα σε Τουρκία και Αίγυπτο), πλην όμως ουδείς αμφισβητεί ότι με στοχευμένη πολιτική και την πάταξη της διαφθοράς κατόρθωσε να πετύχει ένα οικονομικό παράδοξο. Από τη μία να εφαρμόζει μνημόνιο και από την άλλη να ορθοποδήσει η οικονομία.
5) Για να το πετύχει αυτό η κυβέρνηση έλαβε μία απόφαση ανάγκης. Να υπερφορολογήσει τα μικρομεσαία και μεσαία εισοδήματα, προκειμένου να επιτύχει ελάχιστες αλλά απαραίτητες ελαφρύνσεις στα μικρά και στα ανύπαρκτα. Αυτό τραυμάτισε βίαια την ήδη ασθμαίνουσα από το δύο μνημόνια μικρομεσαία και μεσαία τάξη με αποτέλεσμα να κινδυνεύει σήμερα η επιβίωσή της.
Αν δεν αλλάξει αυτή η τακτική, σήμερα που υπάρχει το δημοσιονομικό περιθώριο, επίκειται η κατάρρευση αυτής και θα οδηγηθούμε σε κλείσιμο επιχειρήσεων, απολύσεις κοκ ενώ η κυβερνητιική πολιτική θα λάβει πλέον χαρακτηριστικά ταξικού πολέμου. Ενός ηλίθιου πολέμου σε βάρος της ραχοκοκκαλιάς της ελληνικής οικονομίας η οποία με μαθηματική ακρίβεια θα μας οδηγήσει εκ νέου στην αγκαλιά των μνημονίων.
Ουδείς αντιλέγει ότι πρέπει να επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, ουδείς αντιλέγει ότι πρέπει να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός, θα πρέπει όμως αυτά υποχρεωτικά να συνδυαστούν με μειώσεις σε φόρους και εισφορές.
Συμπερασματικά η ελληνική κυβέρνηση πέτυχε τους βασικούς σκοπούς της. Μνημόνια δεν υπάρχουν πια, στοιχειώδης ελευθερία για χάραξη πολιτικής υπάρχει, στο δε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής περάσαμε από τον απόλυτο ευνουχισμό και την πανθομολογούμενη ανυποληψία στην καθολική αναγνώριση.
Μετά το Μακεδονικό η Ελλάδα ετοιμάζεται να κλείσει συμφωνία και με την Αλβανία, όπου αν πάνε όλα καλά, για πρώτη φορά από το 1946, θα επεκταθούν τα σύνορά μας, έστω τα θαλάσσια κατά 6 ναυτικά μίλια, γεγονός κολοσσιαίας σημασίας όχι μόνο για τις διμερείς μας σχέσεις με την Αλβανία αλλά και για αυτές με την Τουρκία.
