Του Τάκη Ψαρίδη
Πλησιάζει η Κυριακή των εκλογών και ολοένα και περισσότεροι «πιστοί» του κου Πολάκη κατανοούν ότι η αμέριστη στήριξη στον κο Κασσελάκη όχι μόνο δεν έχει κάποια σχέση με την αριστερά αλλά δεν είναι και έντιμη.
Σιγά σιγά διαλύονται τα σύννεφα της σύγχυσης και αναδύονται απλά ερωτήματα:
Πόσο αριστερή είναι η αντιπαράθεση απέναντι στον κο Μητσοτάκη με τους όρους επικοινωνίας και «αριστείας» του κου Μητσοτάκη, όπως για παράδειγμα με το ποιος έχει μεγαλύτερες επιχειρηματικές επιτυχίες, ποιος μιλά καλύτερα αγγλικά και εν τέλει ποιος από τους δύο είναι πιο «άριστος»;
Πόσο αριστερό είναι το «ελληνικό όνειρο» της ατομικής «αυτοπραγμάτωσης» που υπόσχεται ο κος Κασσελάκης; Η διαβόητη «αυτοπραγμάτωση» που ξεκίνησε από τον Μάσλοου επιδιώκοντας την ολοκλήρωση του εαυτού, έφτασε να αποτελεί την σημαία των μεγάλων επιχειρήσεων και των νεοφιλελεύθερων CEO, ώστε τα στελέχη τους να κυνηγούν αδιάκοπα μια απραγματοποίητη «ατομική ολοκλήρωση» μέσα από την αγοραία «επιτυχία», αυξάνοντας ολοένα τις επιδόσεις τους! Μια εξέλιξη που ούτε ο Μάσλοου θα την ήθελε.
Αλήθεια, για «αυτοπραγμάτωση» μιλούσε τόσα χρόνια ο κος Πολάκης; Αλλιώς έλεγε ότι θα είναι η «δεύτερη φορά αριστερά». Άλλα έλεγε ότι σημαίνει αριστερά και τώρα άλλα υποστηρίζει και μάλιστα με το ίδιο πάθος.
Και καλά ο κος Κασσελάκης που η σχέση του με τη χώρα είναι μόλις τριών μηνών, ενώ με την αριστερά είναι τόσο άσχετος που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το απολιτίκ απ το πολιτικό.
Όμως ο κος Πολάκης; Ο βαρύς και καθαρός αριστερός κος Πολάκης; Στηρίζει το όνειρο της «αυτοπραγμάτωσης»; Γιατί; Για να νικηθεί ο κος Μητσοτάκης; Και αν υποθέσουμε ότι νικηθεί, τι θα γίνει μετά; Θα «αυτοπραγματωθεί» ο συριζα και ο κος Κασσελάκης μαζί με τον κο Πολάκη θα μετατρέψουν το «αμερικάνικο όνειρο» σε ελληνικό; Εδώ η απάντηση μόνο σουρεαλιστική μπορεί να είναι..
Προφανώς ο κος Πολάκης, που θέτει πάνω απ όλα το λεβέντικο «εγώ» του, όπως έκανε πάντα και γιαυτό βρέθηκε στην κόψη της διαγραφής από τον Τσίπρα, τώρα μετρά τις δυνάμεις του μέσα από τον κο Κασσελάκη γιατί δεν τολμά ίδιος να θέσει υποψηφιότητα. Όμως, πόσο έντιμο είναι να ιδιοποιείται τις ψήφους του κου Κασσελάκη; Επίσης, πόσο έντιμες είναι οι ανοίκειες επιθέσεις «αρρενωπής τοξικότητας» στην Έφη Αχτσιόγλου;
Όλα αυτά τα καταλαβαίνουν οι πάλαι ποτέ θαυμαστές του και νιώθουν μετέωροι. Πικραμένοι και απογοητευμένοι βαθιά από την αντιπολιτευτική επικοινωνιακή ανικανότητα του Σύριζα, τις «γραμμές» των καρεκλοκένταυρων και των «τάσεων» που μαστίζουν εδώ και χρόνια το κόμμα, είδαν στην λεβεντιά του κου Πολάκη την μοναδική φωνή αντιπολίτευσης και τον λάτρεψαν. Και αυτός εκμεταλλεύτηκε την λατρεία τους επιτρέποντας, ακόμα και επιδιώκοντας, να χρησιμοποιείται από το σύστημα ως εργαλείο προπαγάνδας σε βάρος του κόμματος του και του Τσίπρα..
Πλησιάζοντας προς την Κυριακή των εκλογών γίνεται ολοένα και πιο καθαρό ότι η Έφη Αχτσιόγλου είναι η καταλληλότερη, όχι μόνο για την ήττα του κου Μητσοτάκη, αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα, αλλά και για την ηγεσία μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής και πρωτίστως κυβερνώσας αριστεράς που μπορεί να συνεργαστεί με κάθε σοβαρή και υπεύθυνη προοδευτική δύναμη.
Αν λοιπόν εκλεγεί η κα Αχτσιόγλου μπορεί να αξιοποιήσει τον κο Κασσελάκη με πολλούς τρόπους και καλά θα κάνει. Όμως, ποια θα είναι η στάση του κου Πολάκη και ιδίως του εναπομείναντος «στρατού» του απέναντι της; Προφανώς το λεβέντικο «εγώ» του δεν θα αλλάξει. Θα συνεχίσει να διεκδικεί την «αυτοπραγμάτωση» του και τότε όλα θα είναι πιθανά, αλλά και αυτή τη φορά οριστικά..
ΣΗΜ. Περισσότερα για την «αυτοπραγμάτωση» στο βιβλίο μου «Χειραγωγική Ελευθερία» εκδ. Εύμαρος.
