Του Τάκη Ψαρίδη
Το τερατούργημα της ξαπλώστρας στην παραλία που μοιάζει με ντιβανοκασέλα με ουρανό και τούλι , εκτός των άλλων αποτελεί και μια φασιστική αισθητική.
Είναι όπως τα τεράστια αντιαισθητικά κτίρια της ιταλικής μουσολινικής αρχιτεκτονικής που βλέπουμε και στο λιμάνι της Ρόδου. (καμία σχέση με τα κτίρια τον ιπποτών). Μα θα ρωτήσει κάποιος. Υπάρχει φασιστική αισθητική της ξαπλώστρας;
Κατ’ αρχάς υπάρχει φασισμός της ξαπλώστρας γιατί, ακόμα και νόμιμη αν είναι, επιβάλλεται σε έναν χώρο που αποτελεί ένα δημόσιο αγαθό για όλους, αυτό της ελεύθερης παραλίας.
Υπάρχει, γιατί ο ενοικιαστής πληρώνει ένα τεράστιο ποσό, όχι για να απολαύσει καλύτερα την φύση και την παραλία, αλλά κυριολεκτικά για τα μάτια των άλλων, για να επιβληθεί ως «κάποιος» μέσω της διάκρισης και της κατίσχυσης επι των άλλων.
Η ντιβανοκασέλα με ουρανό και τούλι στην παραλία έχει εξελιχθεί στην Μύκονο και αλλού σε ένα σύμβολο της υπέρτατης καταξίωσης ενός ρηχού εαυτού που επιβεβαιώνει την ύπαρξη του με το ογκώδες ώστε να είναι και περισσότερο εμφανές. Που επιβεβαιώνεται με ένα θέαμα που ενσωματώνει την δύναμη, την διάκριση και κατίσχυση επι των άλλων η οποία αποτυπώνεται στον σχεδιασμό και την αρχιτεκτονική του και γιαυτό και είναι αισθητικά φασιστικό.
Το άκρως αντίθετο αυτού του αποκρουστικού θεάματος της ντιβανοκασέλας με τούλι, έστω και με ένα καλλίπυγο μοντέλο πάνω της, είναι η απλή και ταπεινή «πετσέτα» η οποία ενσωματώνεται καλύτερα στο περιβάλλον χωρίς να επιβάλλεται σε αυτό.
Από την άποψη αυτή η ανάπτυξη του κινήματος για ελεύθερες παραλίες έχει και μια δημοκρατική αισθητική διάσταση. Δεν έχει σημασία αν το κίνημα λέγεται της «πετσέτας» ή της «ελεύθερης παραλίας».
Η ανόητη αυτή διαμάχη για το όνομα και η άρνηση της «πετσέτας» δεν ωφελεί το κίνημα, καθώς δυστυχώς αυτό που θα μείνει θα είναι το όνομα με το οποίο το βάφτισαν τα μίντια. Έτσι γίνεται πάντα στην επικοινωνία. Τι θα γίνει λοιπόν; Θα τους χαρίσουμε το κίνημα επειδή θεωρούμε υποτιμητικό το όνομα; Η ταπεινή πετσέτα δεν υποτιμά το κίνημα. Ούτε και η κατσαρόλα υποτίμησε το μεγάλο «κίνημα της κατσαρόλας», στην Αργεντινή και σε άλλες χώρες, που έμεινε στην ιστορία.
Άλλο τώρα, αν με πιο σύγχρονους όρους προτιμούμε να αποκαλούμε το θέαμα της ντιβανοκασέλας με ουρανό και τούλι ως ναρκισσιστικό. Σωστό και αυτό αλλά η ρίζα του είναι ίδια, δηλαδή φασιστική.
ΥΓ. Περισσότερα για το θέαμα, τον εαυτό, ενσώματο και ψηφιακό, τους τρόπους αναγνώρισης και καταξίωσης, στο βιβλίο ΧΕΙΡΑΓΩΓΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ εκδόσεις ΕΥΜΑΡΟΣ.