Του Τάκη Ψαρίδη
Ήταν «ατυχής επικοινωνιακά» η συνέντευξη τύπου της κας Μενδώνη, δήλωσε η αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος και πρόσθεσε ότι η υπουργός απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού. Επίσης προανήγγειλε συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών στη Βουλή με θέμα το «ύφος του δημόσιου διαλόγου»!
Όχι δηλαδή συζήτηση για το έγκλημα, για τον τρόπο που διορίζονται και καλύπτονται οι «άριστοι» σε υπεύθυνες θέσεις, για ζητήματα διαφάνειας και δημοκρατίας, αλλά για το «ύφος του δημόσιου διαλόγου», διότι καθώς φαίνεται αυτό είναι το μόνο που ενοχλεί τον κο Μητσοτάκη.
Τα πάντα για τον κο Μητσοτάκη και το επιτελικό κράτος των «αρίστων» είναι ζήτημα επικοινωνίας. Όπως αποδεικνύεται καθημερινά, ακόμα και η υγεία των πολιτών και οι θάνατοι απ’ την πανδημία. Για οποιοδήποτε πρόβλημα το ζήτημα δεν είναι η επίλυση του, αλλά η επικοινωνιακή διαχείριση του.
Και προφανώς όταν μια κυβέρνηση ελέγχει το σύνολο σχεδόν των μίντια της χώρας, τότε μπορεί και να «λύνει» τα προβλήματα απλώς και μόνο δια της επικοινωνίας. Μπορεί ακόμα και να αντιστρέφει την πραγματικότητα, να εξαφανίζει γεγονότα ως ουδέποτε γενόμενα, ή στην καλύτερη περίπτωση να δημιουργεί σύγχυση ότι όλοι ίδιοι είναι.
Προφανώς και στη Βουλή ο κος Μητσοτάκης θα αναφερθεί στην όντως κατάπτυστη ανάρτηση του Βαξεβάνη, θα αναφερθεί στην Βενεζουέλα, στο Μάτι, στον Πολάκη, στον Καλογρίτσα και σε διάφορα άλλα που δεν αφορούν την πραγματικότητα που βιώνουμε, αλλά την πλήρη αντιστροφή της.
Θα αναφερθεί δηλαδή σε όλα αυτά που εντείνουν το διχασμό και την μισαλλοδοξία, διότι το μίσος είναι ο καλύτερος τρόπος συγκάλυψης και διάπραξης κάθε εγκλήματος. Όπως στην περίπτωση συγκάλυψης του «άριστου» Λιγνάδη, που οι άθλιοι έφτασαν ακόμα να μιλούν για τον Άρη Βελουχιώτη και για αριστερό κρατούμενο στην Μακρόνησο με ιδιαίτερες σεξουαλικές προτιμήσεις!
Ταυτοχρόνως δημοσίευσαν φέικ φωτογραφίες του Τσίπρα με τον Λιγνάδη, με το ερώτημα αν ο Τσίπρας είναι παιδεραστής. Ο δράστης αυτής της φωτογραφίας δεν δικαιολογείται βεβαίως επειδή ομολογεί το φωτομοντάζ. Ξέρουμε πως στην επικοινωνία το «λάθος» δεν διορθώνεται, ότι κάνει πάντα την δουλειά του και πως πάντα η εικόνα υπερισχύει του λόγου.
Έτσι το ερώτημα δεν είναι πλέον αν έχει διαπραχθεί το έγκλημα, ή αν ο δράστης σχετίζεται με ανώτερα κυκλώματα και περιβάλλοντα. Το κύριο ερώτημα είναι εάν και σε ποιο βαθμό εθιζόμαστε σε ένα τέτοιο τρόπο διακυβέρνησης και τον αποδεχόμαστε.
Το έγκλημα δηλαδή συντελείται και σε βάρος της δημοκρατίας και θα αναρωτηθεί κανείς. Γιατί να μην αποδεχτούμε μια τέτοια καθεστωτική διακυβέρνηση, όταν η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας, που βάλλεται νυχθημερόν ως το δαιμονικό κακό και υπεύθυνη όλων των δεινών, απαντά σε όλα αυτά χωρίς οργή, χωρίς συναίσθημα και ψυχή, σαν άλλα «δικά της» πιο σημαντικά να την απασχολούν; Πώς να εμπνεύσει και να ξεσηκώσει, όταν πολλές φορές αντιδρά απέναντι στο έγκλημα ακόμα και με ένα «ύφος» ενοχικό;