Περισσότερες εταιρείες διαχείρισης με τις μικρότερες εξαγωγές μουσικού πνεύματος

Του Γιώργου Μαρκάκη

“Τα δύσκολα χρόνια αυτά που περνούμε σαν έθνος” είναι μια πρόταση που ο Ελληνισμός συναντά συχνά πυκνά στην Ιστορία του. Προφανώς, σε αντίθεση με τα δύσκολα χρόνια υπάρχουν, προφανώς πάντα τα εύκολα χρόνια της καλοζωίας και ευδαιμονίας που προηγούνται.

Είναι η ίδια μας η βαθιά ιδιοσυγκρασία και το ρηχό αιγαιοπελαγίτικο σκεπτικό μας που μας κάνει να τιτλοφορήσουμε σαν δύσκολα και συννεφιασμένα τα μεν και σαν εύκολα και ηλιόλουστα τα άλλα.

Με την ίδια ακολουθία κρίνουμε δύσκολες τις ώρες και τα λεπτά που μαγειρεύουμε και ετοιμάζουμε το φαγητό και εύκολες αυτές της βρώσης και πόσης.

Αγνοούμε την αλήθεια που λέει ότι είναι η ευθεία στην ουσία πιο κρίσιμη και πώς πορεύεσαι, αλλά και με τι ταχύτητα οδηγάς με το όχημα σου πάνω σ’ αυτήν, η πλέον κρίσιμη φάση και όχι τόσο οι στροφές.

Στις στροφές αν ξεκινήσεις να οδηγάς, αυτοσυντηρητικά  και συνετά δεν αναπτύσσεις ταχύτητα γιατί έχεις καλή επαφή με τη δαιδαλώδη πραγματικότητα. Αν μπεις  όμως άμυαλα στις στροφές από την ευθεία οδηγώντας με 250 χλμ δεν υπάρχει συστημικό και οικονομία εύρωστη που μπορεί να σε κρατήσει στον δρόμο με τις στροφές και τις λακούβες.

Το ότι έχουμε προσδεθεί  δίπλα δίπλα με το ελληνικό κάρο μας στην όποια Mercedes & BMW δεν αυξάνει την ασφάλεια μας όταν αρχίσουν τα ζιγκ ζαγκ. Εμείς θέλουμε να στηριζόμαστε πάνω στο βόρειο σκαρί αλλά δεν διαθέτουμε ούτε τα βόρεια φρένα στην ‘αγορά΄ αλλά ούτε και αμορτισέρ για ανώμαλες δανειακές καταστάσεις. Είναι οι άλλοι στην ουσία του πράγματος  αυτοί που θα λύσουν τους δεσμούς και τα σχοινιά που έχουμε προσδεθεί πάνω τους για να μην τους συμπαρασύρουμε με την ανευθυνότητα μας.

Ας γνωρίζουμε πως είναι τα ίδια τα ρυμουλκά που λύνουν και κόβουν με τη μιάς τα σχοινιά και τους κάβους όταν ρυμουλκούν κάποιο προβληματικό πλοίο δίπλα τους, όταν καταλάβουν ότι το τελευταίο βυθίζεται.

Και για να μην έχουμε αυταπάτες οι μεγαλύτεροι έμποροι εφοπλιστές ειδικεύονται στις ρυμουλκήσεις. Εκεί βγαίνουν τα πολλά λεφτά και εκεί αυγατίζουν τις περιουσίες τους, οι άσχημες κακομούτσουνες μαούνες με τις δυνατές σίγουρες πανίσχυρες όμως μηχανές.

Όταν κινδυνεύει να βυθιστεί η βαρκούλα σου τότε δίνεις ό,τι έχεις (σε χρήμα),  ό,τι και δεν έχεις (σε αποθήκες και υποθήκες…) για να την σώσεις.

Σήμερα προσωπικά διαπιστώνουμε πως δεν ανήκουν στην πλειοψηφία αυτοί που πουλάνε τα σπίτια και τα οικόπεδα τους τα ….δύσκολα χρόνια αυτά που περνούμε σαν έθνος. Αυτοί είναι η μειοψηφία αφού όλοι σχεδόν που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα  έχουν γίνει μεσίτες και συνδικαλιστές !

Η παρατήρηση -διαπίστωση αυτή είναι πολύ πρόσφατη ζώντας στις μικρές κοινωνίες των Μεσογείων και της Λαυρεωτικής  και που δεν είναι διαφορετική από αυτήν της υπολοίπου χώρας.

Εκεί λοιπόν οι περισσότεροι προσπαθούν να πουλήσουν πρώτα το οικόπεδο του ξαδέρφου ή γείτονα τους για να καρπωθούν την μεσιτεία έτσι ώστε να βάλουν κάποια χρήματα στην τσέπη και να αποφύγουν άμεσα να πουλήσουν το δικό τους οικόπεδο και σπίτι.

Τα ίδια σχεδόν φαινόμενα και προβληματικές που ταλανίζουν την Παιδεία παράλληλα και αντίστοιχα τρικλοποδίζουν τις Τέχνες μας, αλλά τον αθλητισμό μας και φυσικά τον πρωταθλητισμό που έχει καταντήσει πρωτ-αλητισμό μας.

Η σύγχρονη Ελληνική Μουσική σκηνή της πατρίδας μας νοσεί μαζί με μας. Τόσα χρόνια απουσίας ελέγχου και αυθαιρεσίας δημιουργούν πληθώρα νέων συνταγών διαχείρισης και επροσώπησης ενός προσώπου Του Ελληνικού προσώπου μας που έχει τραυματιστεί. Εμείς οι ίδιοι οι Νεοέλληνες που τρέχαμε με 300 χωρίς λόγο και αιτία.

Υπάρχει άλλο μέρος στον πλανήτη Γη που,

να διαθέτει τόσα πολλά ασυνάρτητα και αδιαπραγμάτευτα κόμματα όταν οι λύσεις δεν είναι πολλές και,  όπως και να χει θα τα ‘σκάσουμε τα λεφτά’ που δανειζόμασταν και θα συνεχίσουμε να δανειζόμαστε και στο μέλλον, ότι χρώμα και να χει το ψηφοδέλτιο;

να διαθέτει τόσες καλές ελληνικές ομάδες όταν σε όλες τις  ευρωλίστες και στατιστικές έχουμε πατώσει αφού πλέον δεν διαθέτουν σχεδόν ούτε ένα έλληνα παίκτη στη σύνθεση τους  (μια και οι καλοι έφυγαν για το εξωτερικό οπως και οι νέοι μας επιστήμονες  ) και οι οπαδικές κραυγές και παραινέσεις δεν πιάνουν τόπο αφού τα συνθήματα είναι ελληνικά και οι περισσότεροι πάικτες είναι  ξένοι αμφίβολης ποιότητας και ταλέντου και  δεν καταλαβαίνουν λέξη ελληνικά ;

να έχει ή να δημιουργεί τόσες πολλές εταιρείες διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων όταν , το Πνεύμα μας νοσεί και οι εξαγωγές στην Μουσική είναι από ανύπαρκτες έως ηλεκτρο-μικροσκοπικές;

Έτσι σήμερα διαθέτουμε μάλλον τις περισσότερες εταιρείες διαχείρισης συγκριτικά με τις μικρότερες εξαγωγές μουσικού πνεύματος και ουσίας και σε λιγα  χρόνια οι συνδικαλιστικοί φορείς θα ειναι περισότεροι απο τα κρατικά Ωδεία μας.

Τόσα χρόνια  διαχειριστικής ασυδοσίας συνοδεύονταν το πολύ απο μερικούς ψίθυρους που γαρνίριζαν την μαζική απουσία.

Σήμερα;

– Κραυγές και κακοφωνία.

– Παρών !

 

Ο Γιώργος Μαρκάκης είναι κλινικός ψυχολόγος, παραγωγός ραδιοφώνου