Του Μανώλη Ροζάκη
Έτσι λοιπόν παίζεται το παιχνίδι…
Τώρα πια, σχεδόν κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί, υποκρινόμενος ή αφελής, τήν άγνοια. Ότι τάχα δεν (ανα)γνωρίζει, τούς κανόνες του. Είναι ένα σκληρό παιχνίδι, χωρίς όρια. Δίχως ντροπή.
Όταν ακόμη και η μητέρα γη, το βιος και αυτό το θαύμα τής ζωής, ξεπέφτουν τόσο χαμηλά, ο άνθρωπος κονταίνει. Τότε, γεμίζει και η βουλή, με “στρέμματα και φέρετρα”, πού κράζουν. Ο λόγος γίνεται μικρός. Και όλοι μαζί, με αυτούς τούς υπουργούς και οι βουλευτές, σε ένα μοιραίο χειροκρότημα. Έτσι, θυμόμαστε ξανά, πως σαν μιλούν και λένε ότι “ζήσαμε εννοούν γλεντήσαμε” (Μ. Αναγνωστάκης).
Διασκορπισμός. Οπως λεγόταν πιο παλιά, και η “δια-σκέδαση”.
Υπέρτατη λοιπόν η προσβολή και να πως χάνεται το μέτρο. Φτάνει στο μέτριο, στο κενό και σύρεται στο τέλος. Στο τέλος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Ενός λεπτού σιγή και περισυλλογή.
Πρώτα, της σκέψης και τών ιδεών, σε όραμα και ελπίδα. Και ακολουθεί αυτή, τού ελκυστή. Δεσμοί χωρίς δεσμά, με λόγια έντιμα, απλά και καθαρά. Τότε γυρνά ξανά, με περισυλλογή το μέτρο. Το μέτρο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Μένει στο τέλος, σαν αρχή, η απομάγευση τού τέρατος.
Έτσι συμβαίνει. Μετά τον διασκορπισμό, ακολουθεί η περισυλλογή…