Του Ιωάννη Δαμίγου
Μας οδήγησαν, σαν αδιαμαρτύρητα γελάδια, στο σταυροδρόμι χωρίς επιλογή, της αδιαφορίας και της κατάντιας. Μετράνε τις υπάρξεις μας από την ανοχή και αντοχή στην δουλεία. Ξεχωρίζουν τις ζωές μας θρασύτατα σε σκάρτες και ικανές, ξεσκαρτάροντας τις περίσσιες και κοστοβόρες, εκτός ΜΕΘ. Μέχρι και οι “ευαίσθητοι” Γερμανοί έγραψαν στον τύπο τους πως οι θάνατοι στην Ελλάδα είναι …υπερβολικά πολλοί! Και εδώ ούτε σαν γελάδια δεν μουγκανίζουμε, ούτε η ουρά δεν κινείται για να διώξει τις μύγες!
Πνιγηρή η ατμόσφαιρα, ζέχνει από κόπρανα και ούρα της πολιτικής, της οικονομικής ελίτ και των φερέφωνών της σε εορταστική συσκευασία χαρατσιού, εν είδη λογαριασμού σε υποτακτικά νοικοκυριά. Από την άλλη μεριά ένα μείγμα φτώχιας, ακρίβειας, αρρώστιας και αμορφωσιάς παράγει άλλη μια πνιγηρή ατμόσφαιρα, που όσες μάσκες και να βάλει κανείς, αποδεικνύονται άχρηστες. Δεν υπάρχει προστασία από τους τσοπαναραίους της κυβέρνησης, τους πλιατσικολόγους δημάρχους και κάθε λογής τυχοδιώκτες που ρημάζουν τον τόπο και την αξία της ζωής, παρ’ εκτός αυτή της γνώσης!
Χωρίς αυτήν όλα θα είναι πρόσκαιρα και αναγκαία διαλλείματα εκτόνωσης της βαλβίδας ασφαλείας αποφυγής ατυχήματος και συνεχούς ελέγχου. Φρούδες οι ελπίδες ανατροπής λοιπόν του κατεστημένου, από έναν ημιμαθή (στην καλύτερη) λαό που όσο εύκολα ενθουσιάζεται, άλλο τόσο εύκολα απογοητεύεται. Αυτό που μεσολαβεί από αυτόν που παρακολουθεί reality, στο να διαβάσει έναν ποιητή, είναι το πρωτόγονο … “σπήλαιο”! Η άγνοια σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες “αρετές” αυτού του λαού, θα συνεχίσουν να τροφοδοτούν και να συντηρούν αυτή την πνιγηρή ατμόσφαιρα, συχτηρίζοντάς την ταυτόχρονα!
Η επικρατούσα κατάσταση είναι άκρως απογοητευτική. Και μη βιαστείτε να με κατακρίνετε και να με χαρακτηρίσετε ακραίο, εσείς που διαβάζετε ή γράφετε, παρασυρόμενοι από τον κύκλο σας μόνο. Είστε η μειοψηφία! Ρίξτε μια ματιά γύρω σας, στις συνήθειες και τις συμπεριφορές αυτού του λαού, στον δρόμο, στα μέσα μεταφοράς, στην εργασία του και όπου.
Κυριαρχούν μεταξύ άλλων γνωρισμάτων, η αγένεια, ο θόρυβος, οι κραυγές και κάτι σαν λόγος μεταξύ ανόητων. που μιλά ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς να ακούει και που υπερισχύει η άποψη του πιο φωνακλά, ίσως. Τα άλυτα προβλήματα της οικογένειας, συμβαδίζουν με τα άλυτα προβλήματα της πολυκατοικίας, που προστίθενται στα άλυτα προβλήματα της γειτονιάς, της πόλης, του νομού και τέλος της χώρας.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των μόνιμα “άλυτων” προβλημάτων, είναι η έλλειψη παιδείας. Η ατμόσφαιρα θα γίνεται όλο και πιο πνιγηρή, γιατί επιδεικνύουμε απίστευτη αντοχή, επιβιώνοντας εν μέρει. Επιβίωση σημαίνει προσαρμογή άλλωστε. Στα χειρότερα βέβαια.