Του Γιάννη Πανούση
Αν καταφέρεις κι εκλεγείς με την πλειοψηφία
γίνεσαι πλέον εραστής, περνάς στην ιστορία
Χρ.Τσουράκης, Εν τη …ρίμα του λόγου
Ένα από τα κριτήρια [όχι αδιάψευστο] κι από τα τεκμήρια [όχι αμάχητο] για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας, δηλαδή για την εμπιστοσύνη του λαού στο Πολίτευμα, είναι και η δημοφιλία των πολιτειακών παραγόντων. Θα είχε π.χ μεγάλο ενδιαφέρον να γνωρίζαμε επακριβώς τη γνώμη των ελλήνων για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρόεδρο της Βουλής, τον Πρωθυπουργό, τους Αρχηγούς των κομμάτων, όχι στη λογική της κομματικής στείρας αντιπαράθεσης αλλά στην εκτίμηση της αποδοχής ή μη του λειτουργικού τους ρόλου,της δημοκρατικής ευαισθησίας τους, της συνεπούς προσωπικής πορείας τους ,της εντιμότητάς τους κλπ.
Δεν γνωρίζω και δεν προδικάζω εξαρχής το αποτέλεσμα. Έχω όμως την αίσθηση ότι το πολιτικό σύστημα [με την ευρεία του όρου έννοια] συχνά αρκείται στο να αυτορυθμίζεται και να επιτυγχάνει τους δικούς του στόχους [π.χ συνεχής εκλογιμότητα των ίδιων, πελατειασμός, νεποτισμός, αλληλοκάλυψη], δίχως να ‘κόπτεται’ ιδιαιτέρως για τις αρνητικές συνέπειες που προκαλούν οι αποφάσεις των αξιωματούχων στην κοινωνία.
Οι ένθεν/κακείθεν μύθοι και οι μεταξύ τους παραμυθίες αφήνουν πολύ λίγα περιθώρια αντίληψης της πραγματικότητας, ενσυναίσθησης, συνειδητοποίησης, κατανόησης και αλλαγής πλεύσης [με κόστος], γι’αυτό και ορισμένοι-ενώ όλοι τους διαμηνύουν πως από κει που πάνε έχει αδιέξοδο- δεν τους πιστεύουν, δεν το αντιλαμβάνονται και στο τέλος πέφτουν στο γκρεμό [πολιτικά μιλώντας].
Αυτές οι διαπιστώσεις δεν αφορούν σε κάποιον αρχηγό ή σε κάποιο κόμμα, ούτε εντάσσονται σε κάποιο προεκλογικό παιχνίδι. Αποτελούν απλές σκέψεις ενός πολίτη, ο οποίος εξακολουθεί να πρεσβεύει ότι η Δημοκρατία είναι πρωτίστως στάση ζωής κι όχι διακήρυξη προθέσεων.
Καλή Πρωτομαγιά.