Του Διογένη Λόππα
Είναι γεγονός ότι βλέποντας τα πράγματα από μια ψύχραιμη απόσταση έξι μηνών, ο Κασσελάκης κατάφερε να σηκώσει τον ΣΥΡΙΖΑ από τον τάφο του, ως πολιτικό Λάζαρο.
Όμως το τελικό turning point, παίχθηκε αυτή την εβδομάδα με την παρουσίαση των υποψηφίων για τις ευρωεκλογές.
Γιατί μπορεί ο Κασσελάκης να αμφισβητήθηκε από θεούς και δαίμονες, να έπεσε στο ρινγκ και να ξανασηκώθηκε άπειρες φορές, να διασπάστηκε άλλες τόσες και να επανήλθε τελικά δημοσκοπικά έξω από οποιαδήποτε πρόβλεψη, όμως πάνω στη σκηνή της ευρωπαρουσίασης έλαβε επιτέλους το κανονικό χρίσμα, από έναν ενωτικό και αποφασιστικό Τσίπρα.
Ο Κασσελάκης όλο αυτό το διάστημα, αποδείχθηκε ανθεκτικότερος και από τη μαϊμού του Μπαρμπόζα. Κάποιοι συνεχίζουν να τον πυροβολούν για πλάκα, ακόμα και σήμερα, γνωρίζοντας ότι είναι απέθαντος, είτε για να βγάλουν τα απωθημένα τους, είτε για να τους προσέξει το Μαξίμου.
Όμως έχει προκύψει ένα ανεπανάληπτο πολιτικό φαινόμενο: Όσο τον χτυπάνε, τόσο δυναμώνει η βάση του και η αρχική συμπάθεια μετατρέπεται σε πολιτικό ρεύμα.
Η εξήγηση του πολιτικού αυτού φαινομένου, δεν βασίζεται μόνο στο επικοινωνιακό χάρισμα του ανδρός, αλλά επεκτείνεται στην ιδιοφυή στρατηγική του.
Με λίγα λόγια, ο Κασσελάκης κινείται πολιτικά εκεί που πρέπει, για να κερδίσει το κοινό που χρειάζεται. Έχει σαφή στόχο και στρατηγικό σχεδιασμό, εκεί που οι βασικοί του αντίπαλοι κινούνται κυκλοθυμικά και με αυτοκρατορισμό.
Κανένας βέβαια δεν ισχυρίζεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε ξαφνικά ρεύμα εξουσίας, όμως μια πρωτόγνωρη κατάσταση ανατροπής έχει αρχίσει να διαμορφώνεται και παίρνει διαστάσεις.
Αυτό συμβαίνει γιατί με βάση τις τρέχουσες μετρήσεις και σε συνδυασμό επίσης με τις τρεις πολύ συγκεκριμένες δυναμικές που εμφανίζονται, δηλαδή στη μικρή αλλά συνεχή πτώση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και την ταυτόχρονα μικρή αλλά συνεχή άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται ένα ενδεχόμενο, το άθροισμα των κομμάτων της προοδευτικής παράταξης να είναι μεγαλύτερο αυτού της ΝΔ, πράγμα που θα κλονίσει άμεσα την κυβέρνηση και θα γεννήσει δυναμική ανατροπής από την νύχτα των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Μπορεί σήμερα να φαντάζει απίθανη μια ενιαία αντιπολίτευση, όμως με την τροπή που παίρνουν οι εξελίξεις, είναι εξαιρετικά πιθανό ο αρνητής της συμμαχίας να αποτελέσει παρελθόν, καθώς θα έχει τερματίσει τρίτος ή ακόμα και τέταρτος.
Και είναι εξαιρετικά πιθανόν ο αντικαταστάτης του να είναι λιγότερο αλλεργικός στις συνεννοήσεις και περισσότερο αποτελεσματικός στις αντιπολιτευτικές του υποχρεώσεις.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τη σημερινή του ηγεσία πραγματοποιεί άλματα, διεισδύοντας στο αυθεντικό κοινό της κεντροαριστεράς, ακόμα και αν αυτό τον φέρνει πολλές φορές σε διάσταση με την ίδια την ιστορία του, δε συμβαίνει το ίδιο με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο υποπίπτει σε ολέθριες γκάφες.
Αυτό που ζητάει το κοινό της κεντροαριστεράς από το ΠΑΣΟΚ είναι μια εκλογική στρατηγική τριών βασικών σημείων:
- ‘Αμεσος απογαλακτισμός από τον ολέθριο εναγκαλισμό με τη δεξιά (όλοι προτιμούν το πρωτότυπο από το κακέκτυπο)
- Συμμαχία με τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, ώστε να προκύψει κυβερνησιμότητα
- Στροφή προς περισσότερο αριστερές πολιτικές επιλογές
Τι απαντάει σε αυτή την κοινωνική ανάγκη ο Ανδρουλάκης;
Συντηρεί το φλερτ με την κυβέρνηση στηρίζοντας νομοσχέδια και συντηρώντας φιλοκυβερνητικά μεγαλοστελέχη, αποκλείει κάθε συνεργασία επιμένοντας σε μία αυτοκαταστροφική αυτόνομη πορεία και κάνει σημαία του ψηφοδελτίου του τη μεταγραφή Ζαγοράκη από τη σκληρή δεξιά. Όλεθρος.
Αντίθετα στον ΣΥΡΙΖΑ, τα αντίστοιχα αιτήματα για κεντρώα στροφή, απογαλακτισμό από τους ιδεοληπτικούς αριστεριστές και αναζήτηση κυβερνησιμότητας μέσω συνεργασιών, όχι μόνο ικανοποιούνται, αλλά θα έλεγε κανείς ότι μεγιστοποιούνται με εξοντωτικούς ρυθμούς.
Και μόνο από τις ξεκάθαρες πολιτικές επιλογές των δύο κομμάτων, προκύπτει πολύ εύκολα ποιός θα είναι ο καθαρός νικητής των εκλογών στον κοινό πολιτικό τους χώρο και σε ποιον θα αναθέσουν οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι την ανασύσταση της προοδευτικής παράταξης.
Η αποστομωτική τοποθέτηση Τσίπρα και ο βαθύς συμβολισμός της ανόδου του στην εξέδρα, ώστε να στηρίξει εμπράκτως τις επιλογές του αρχηγού, δεν αποτελεί μια κίνηση αβροφροσύνης ή κομματικής δέσμευσης, αλλά μια ψυχρά υπολογισμένη πολιτική επιλογή, από αυτές που ο γερόλυκος της Αριστεράς μας έχει συνηθίσει και στο παρελθόν.
Ο Τσίπρας, όπως και οι σοβαρότεροι εκ των πολιτικών αναλυτών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, βλέπουν την κατάσταση που διαμορφώνεται ραγδαία, δηλαδή μια δυναμική των όμορων κομμάτων της κεντροαριστεράς, που με βασικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ τείνουν να γίνουν πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα, τόσο απέναντι στη δοκιμαζόμενη και σε πτωτική πορεία κυβέρνηση, όσο και απέναντι στην επελαύνουσα ακροδεξιά.
Όταν με το καλό το ΠΑΣΟΚ απαλλαγεί από την αντιδραστική ηγεσία του Ανδρουλάκη και της σέχτας της Θράκης, που έχουν κυριολεκτικά ματώσει όλη την παράταξη, είναι παραπάνω από προφανές ότι θα αναζητήσει μέσω της νέας του ηγεσίας, μια συμμαχία κυβερνητικής προοπτικής με τους επίσης ζεστούς Κασσελάκη και Χαρίτση.
Και όταν οι διαπραγματεύσεις ολοκληρωθούν, θα τεθεί ζήτημα ηγεσίας, που πιθανότατα θα απευθυνθεί ως ερώτημα στη βάση.
Και σε αυτό το ερώτημα, όλες οι υποψηφιότητες θα είναι ανοιχτές.
Συμπεριλαμβανομένων και πρώην πρωθυπουργών.