Του Ιωάννη Δαμίγου
Όταν τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ αναλώσιμος στον άνισο αγώνα επιβίωσης, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως δεν θα καταφέρει να φέρει σε πέρας απλές ανάγκες και πολλές υποχρεώσεις του μήνα. Που πάλι τελειώνει τόσο γρήγορα με την … βοήθεια των υπέρογκων λογαριασμών, σαν μονάδα μέτρησης χρόνου. που να προλάβει να σκεφθεί;
Όταν πια αργά το βράδυ, πριν τον καταβάλει η απόγνωση του τετελεσμένου, του αναπόφευκτου στην συνθηκολόγηση με το αδύνατο, πως να προλάβει να σκεφθεί; Καθώς τον καταπίνει η ευρύχωρη μιζέρια της στέρησης, δικαιολογημένα αναζητά πρόσκαιρη απόδραση από το αδιέξοδο, που μοιραία θα καταφύγει στην παγίδα της τηλεοπτικής συσκευής.
Τότε θα βιώσει σαν “άλλος” τις στιγμές του φευγιού, είτε ως παρατηρητής, είτε ως συμμετέχον σε δρώμενα, ταυτιζόμενος με πρωταγωνιστές, γευόμενος απλησίαστα αισθήματα, σκηνοθετημένης ευφορίας. Είναι οι λίγες στιγμές, που τα κατακλυσμιαία προβλήματά του παραμερίζουν πρόσκαιρα και παραχωρούν την θέση τους σε στιγμιαίο … κλεπταποδόχο ταύτισης, άγνωστων πρωταγωνιστικών ρόλων. Οι λίγες πολύτιμες στιγμές που δεν είναι αυτός, ο μόνιμος κομπάρσος, ο ανίκανος που απλώς γεμίζει τον χώρο, ο ακάματος εργαζόμενος που αμείβεται με ελάχιστα. Και κλείνουν τα μάτια του, καθώς ο ύπνος τον καταβάλει, χωρίς καν να προλάβει να σκεφθεί, όπως κάθε βράδυ.
Οι εικόνες, τα μηνύματα και το ονειρικό λειτουργούν στο υποσυνείδητό του σαν κατευναστικό ναρκωτικό, που κάθε ημέρα αποζητά την μεγαλύτερη δόση, προς αποφυγή αναμέτρησης με τα άλυτα και αυξανόμενα προβλήματα. Φθάνοντας στο σημείο ακόμα και της αποφυγής σκέψης, άσε που δεν προλαβαίνει. Γιατί προλάβαινε να σκεφθεί νωρίτερα και πιθανό να είχε αποφύγει τον τραγέλαφο της κατάντιας του, κάτι που κάνει την ήττα του πιο μεγάλη τώρα. Και μοιρολατρικά πλέον δέχεται τα περισσότερα, γκρινιάζοντας και καταριόμενος την τύχη του.
Οι ανάγκες τον πνίγουν, όλα γίνονται δυσκολότερα και από τις πολλές και απανωτές επιθέσεις, έχει παραιτηθεί της οποιασδήποτε προσπάθειας αντίστασης, Ό, τι ελάχιστο του προσφέρουν το παίρνει ευχαρίστως και ό, τι του υπόσχονται για καλύτερο μέλλον, πάλι ευχαρίστως ελπίζει. Συνήθισε να μην σκέφτεται, συνήθισε να μην προλαβαίνει πια.Ξεμπερδεύει με το “πρόβλημα” της σκέψης, προβάλλοντας το γνωστό και εύκολο επιχείρημα: “Όλοι ίδιοι είναι”! Γιατί “κάποιοι” και προφανώς δεν τον έπεισαν, πως διαφέρουν, πως δεν είναι ίδιοι. Το ότι είναι απλώς καλύτεροι, δεν τον ενδιαφέρει και πολύ. Που να προλάβει να σκεφθεί; Και χαίρεται που ανήκει στους αναποφάσιστους, αν προλάβει θα … σκεφθεί και θα αποφασίσει!