Toυ Βασίλη Μαστρογιάννη
Ένας απλός πολίτης πλησίασε σε μια εκδήλωση τον “Πρόεδρο” και του λέει ( χαμογελώντας) τόσο δυνατά όσο για να τον ακούσουν οι κοντινοί του συνοδοί: πού τους πας αυτούς Πρόεδρε όπου πατάνε καίγεται το χορτάρι, ερημώνει ο τόπος!!!!΄΄.
Γράφτηκε πρόσφατα εδώ το τι πρέπει να γίνει για να είναι χρήσιμη στον τόπο και την κοινωνία η ( μείζονα) Αντιπολίτευση και συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό και με την ιεράρχηση και με την ουσία.
Το ζήτημα είναι αν ο πλέον αρμόδιος μπορεί και θέλει να τα κάνει πράξη, έστω τώρα, γιατί το πρόσφατο παρελθόν έδειξε γενικά μια δυσκολία κυρίως στην επιλογή κατάλληλων προσώπων.
Το γεγονός αυτό συνιστά και το μεγαλύτερο παράδοξο στις μέρες μας και εξηγεί εν πολλοίς πως μία, κατά τη γνώμη μου, μέτρια Κυβέρνηση που, όπως ατυχώς ειπώθηκε στη Βουλή, “απλά έκανε το αυτονόητο”, φαντάζει (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) ως η μόνη πολιτική δύναμη αυτή τη στιγμή, που κρίνεται ικανή για την διακυβέρνηση της Χώρας.
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;
Μήπως επειδή παλιότερα δεν γίνονταν, σε πολλά ζητήματα (Δικαιοσύνη, Παιδεία, Μεταναστευτικό, Δημόσια Τάξη και Προστασία του Πολίτη, ΜΜΕ κλπ) , “ούτε το αυτονόητο;”.
Έχω γράψει ξανά ότι κατά την επιστημονική- πειραματική διαδικασία “η επανάληψη ίδιων δεδομένων παράγει ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα”.
Κατά συνέπεια το ερώτημα είναι αν μπορούν οι νοοτροπίες, οι πολιτικές και βασικά τα “στελέχη” που καταδικάστηκαν πρόσφατα από τον Ελληνικό Λαό και ξαναέφεραν στην εξουσία πολιτικές δυνάμεις και άτομα από το κακό μας παρελθόν και μάλιστα με ποσοστά που αυτή η παράταξη ( η συντηρητική) έπαιρνε μόνο σε ταραγμένες περιόδους, να πείσουν ότι αποτελούν και πάλι εναλλακτική λύση.
Πρέπει επιτέλους κάποιος να σκεφτεί ότι με παλιά και σάπια υλικά, (ανθρωποδιώκτες όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται) καταδικασμένα στη συνείδηση του κόσμου, δεν μπορείς να πας πουθενά.
Ο περισσότερος κόσμος που αυτοπροσδιορίζεται κεντροαριστερός, έχει μπερδευτεί προσπαθώντας να παρακολουθήσει τις, έτσι κι αλλιώς, θολές πολιτικές στοχεύσεις από τις δυο τάσεις και τις δύο λογικές που έχουν διαμορφωθεί στο χώρο.
Η μία κατεύθυνση είναι αυτή που θέλει το Κόμμα περιχαρακωμένο και ελεγχόμενο από την ομάδα που ήταν κυρίαρχη όταν τα ποσοστά ήταν μονοψήφια.
Η άλλη είναι αυτή που έχουν δημιουργήσει τα (πρωτοκλασάτα, προβεβλημένα και ανεπάγγελτα) στελέχη του ( πρώην) ΠΑΣΟΚ που αφού κατάφεραν να φτάσουν αυτό το ιστορικό κόμμα σε μονοψήφιο αριθμό, πήγαν τα τελευταία χρόνια και στον ΣΥΡΙΖΑ ( που τους υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες) να δώσουν τα φώτα τους, για το πώς τα κόμματα εξαφανίζονται.
Ένας Ηγέτης σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που η Δημοκρατία μας έχει “μπατάρει”, αν ήθελε να αναστρέψει το κλίμα και να ισορροπήσει το σύστημα, θα έπρεπε να αναζητήσει τα στελέχη της επόμενης μέρας σε αυτό το περίπου 30% των “απλών” προοδευτικών πολιτών (αντί του κομματικού σωλήνα και των ιλουστρασιόν μεταγραφών), που έχουν θετικό πρόσημο στην κοινωνία, είναι καταξιωμένοι επιστήμονες, πετυχημένοι επαγγελματίες και καθαροί άνθρωποι, χωρίς δουλείες και δεσμεύσεις.
Μπορεί να έχουν μικρή ίσως αναγνωρισιμότητα, άλλα αρκετοί κουβαλούν τεράστιο ηθικό και αξιακό φορτίο, με το οποίο θα μπορούσαν να συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό στην αποκατάσταση των σχέσεων της κοινωνίας με την πολιτική ( και την παράταξη) και να δώσουν ξανά την ελπίδα στους απογοητευμένους από τα απαξιωμένα και απαρχαιωμένα ( στη λογική και τη δομή τους) κόμματα, πολίτες.