Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Για ένα κόμμα με παιδικές ασθένειες, είναι κορυφαία «ποιοτική» μεταβολή πολιτικής ταυτότητας και αποσαφήνισης στόχων – και θα φανεί στην κάλπη. Ξανά ως «έργο Τσίπρα».
Δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ την τελευταία μέρα του Φεβρουαρίου, του σωτηρίου έτους 2023. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ σημειώθηκαν δυο, καθυστερημένες ενδεχομένως αλλά, καταλυτικές εξελίξεις.
Πρώτη: ο Αλέξης Τσίπρας «διόρισε» τον εαυτό του πρόεδρο του κόμματός του και άσκησε με αποφασιστικότητα τα προνόμια που απορρέουν από τον ρόλο του.
Ετσι ο συμπαθής σε κάποιους, Παύλος Πολάκης που επιδίωκε συζήτηση «σε επίπεδο δυο ανδρών» στα «όργανα», για να επιβάλει το «δίκιο» του – είδε το πολιτικό άστρο του να σβήνει και πάντως να μην υπάρχει στο στερέωμα της επομένης Βουλής.
Ο Τσίπρας διέγνωσε ότι όσο πίσω προσπαθεί να τον πάει ο Μητσοτάκης, οδηγώντας τη προεκλογική αναμέτρηση στο… 2015, άλλο τόσο τον καθήλωνε ο Πολάκης. Μετέτρεπε την εξυγιαντική σημαία του ΣΥΡΙΖΑ σε καυγά κουτσαβάκηδων – και αντιδικία ποδοσφαιρικής «θύρας», με αλλοπρόσαλλες απειλές και αντιαισθητική αθυροστομία.
Δεύτερη: Η «κρίση Πολάκη» -την οποία ο Τσίπρας πρώτα προσπάθησε να αποτρέψει και στη συνέχεια οδήγησε ο ίδιος στα άκρα- έληξε με αποφάσεις που ισοδυναμούν με «ανακήρυξη» του ΣΥΡΙΖΑ σε ευρωπαϊκό κεντροαριστερό κόμμα εξουσίας. Σε ριζοσπαστικό πολιτικό φορέα σύγκλισης Αριστεράς-Κεντροαριστεράς στην ιδια προγραμματική στόχευση. Με διακριτή ηγεσία και ορατούς κανόνες εσωτερικής λειτουργίας.
Η υπέρβαση της κρίσης εσωστρέφειας με επίκεντρο τον Πολάκη, έδειξε ότι ο Τσίπρας μπορεί εύκολα να μετατρέπει την προσωπική ακτινοβολία του στη Δημοκρατική παράταξη, σε εσωκομματικό ιμπέριουμ. Ο «ανδρεοπαπανδρεϊκός» χειρισμός, είναι από μόνος του μήνυμα.
Ο Τσίπρας σε πρώτο ενικό
Η απομάκρυνση Πολάκη στέλνει και μηνύματα πολιτικής αποδοκιμασίας και σε όσους επιμένουν να συντηρούν φράξιες, ιδεολογήματα και αναχρονισμούς, που αναιρούν τον χαρακτήρα του κόμματος ως κυβερνώσας δύναμης.
Αν ως τώρα λειτουργούσαν ως τροχοπέδη στη διαδικασία ανανέωσης και διεύρυνσης, πλέον θολώνουν το εκλογικό μήνυμα. Προκαλώντας εσωστρέφεια, υπονομεύουν τον στόχο της πρώτης θέσης που θέτει ο Τσίπρας, ως προϋπόθεση για προοδευτική κυβέρνηση. Η οποία, όπως είπε ο ίδιος «θα έλθει για να κυβερνήσει, όχι για να τιμωρήσει».
Αυτή η πολιτική -και η συμπεριφορά που προκαλεί- ήταν από καιρό σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις του Αλέξη Τσίπρα για τον ρόλο και την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ, στο ευρωπαϊκό πλαίσιο πολιτικού πολιτικού – τις αρχές του οποίου παραβιάζει ωμά η σημερινή κυβέρνηση.
Τις ανέπτυξε υποδειγματικά ο ίδιος στη συνέντευξη-μανιφέστο, στο «Πρώτο Θέμα» και εκδηλωθήκαν στις συναντήσεις του με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών και με τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας. Στην πολιτική κάνουμε πολιτική, στους θεσμούς κινούμαστε θεσμικά, είναι το μήνυμα.
Από αυτήν την άποψη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, με ένα σμπάρο πέτυχε τον Πολάκη, αλλά προειδοποίησε και άλλα «τρυγόνια». Οι έννοιες της «φράξιας» ή της προσωπικής στρατηγικής, και των συσπειρώσεων προς τα κάτω, δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν πλέον στην Κουμουνδούρου.
Το πρώτο ενικό πρόσωπο στην ανακοίνωση των αποφάσεων για την περιφρούρηση του «κόμματός του» είναι τομή για να δεδομένα των σχέσεων του Τσίπρα με τα στελέχη του. Οσοι έχουν αντίρρηση «να πάρουν τις ομάδες τους και να έλθουν», όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ στο προσκήνιο
Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Πολάκη είναι άλλο κόμμα – περισσότερο «νέο» και πάντως πιο σύγχρονο και ελκυστικό. Δηλαδή πλειοψηφικό. Αποβάλλεται από τις γραμμές του η άσκηση πολιτικής χωρίς πίστη στους κοινοβουλευτικούς κανόνες διαχωρισμού των εξουσιών.
Πρακτικά αποβάλλεται η νοοτροπία εκκόλαψης «τιμωρών», που υπόσχονται να δράσουν ως «φίλοι του λαού», ρεβανσιστικά και έξω από τα θεσμικά πλαίσια του Πολιτεύματος. Αλλά και τις αρχές ενός δημοκρατικού κόμματος – που δεν θεωρεί αυτοσκοπό την επικράτηση τους στις εκλογές.
Σ’ αυτήν την αντίληψη αντέδρασε ο Πολάκης, επιχειρώντας -για λογαριασμό του fanclubπου θεωρεί ότι τον ακολουθεί- να ρυμουλκήσει τον πρόεδρο του κόμματος στην ασυνάρτητη πλατφόρμα «την άλλη φορά θα είναι αλλιώς», όπως την εκθέτει κατά καιρούς.
Η διευκρίνηση Τσίπρα για το «αλλιώς», ήταν ακύρωση και ταυτόχρονα προσπάθεια συνετισμού του Πολάκη. Αλλά δεν «πήρε το μήνυμα», όπως είπε ο Τσίπρας.
Ο αυτοκαταστροφικός βουλευτής από τα Χανιά συνέχισε να μετατρέπει τη δημόσια παρουσία του σε μηχανισμό καταστροφής της εκλογικής προοπτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Στη σημερινή συγκυρία ήταν αυτοκτονικό: όπως είπε ο Γιάννης Ραγκούσης –που ανέλαβε τομεάρχης Διαφάνειας στη θέση του- «εκεί που πηγαίναμε να κερδίσουμε το παιχνίδι, ο Πολάκης πήρε την μπάλα και ξεκίνησε να βάλει αυτογκόλ».
Αν οι αποφάσεις στην πολιτική έχουν και παιδαγωγικό χαρακτήρα, η διαχείριση του «προβλήματος Πολάκη» από τον Τσίπρα, συνιστά θετική παιδαγωγική. Γιατί ενοποιεί το κόμμα του, στην ίδια πολιτική γραμμή, με βάση το ίδιο πρόγραμμα, με τους ιδίους στόχους και σίγουρα με την ίδια ρητορική, σε ό,τι αφορά την ευπρέπεια του λόγου τουλάχιστον.
Αν ανατρέξουμε σε αντίστοιχες κρίσεις του ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν, το συμπέρασμα είναι ότι τα κόμματα εξουσίας ωφελούνται όταν ξεκαθαρίζουν την ταυτότητά τους με θεσμική προσήλωση. Δηλαδή, όταν δεν επιτρέπουν σε εσωτερικές μειοψηφίες, σε ιδεοληπτικούς και σε αλαφροΐσκιωτους, αλλά και σε προσωπικές στρατηγικές, να επισκιάσουν -με τη συνδρομή και της προπαγάνδας των αντίπαλων τους- την κυβερνητική προοπτική τους.
Ποιος κατηγορεί και ποιος απολογείται
Προφανώς πολλά θα κριθούν από τις επόμενες κινήσεις – και την ολοκλήρωση των ψηφοδελτίων. Πάντως στην Κουμουνδούρου διάβασαν σωστά ότι από τον μέσο πολίτη δεν μπορούσε να γίνει κατανοητή περαιτέρω ανοχή στον Πολάκη. Δηλαδή η μετατροπή της πολιτικής σύγκρουσης με τη Δεξιά του Μητσοτάκη, σε αρένα ασυδοσίας.
Όπως δεν θα γίνει κατανοητό αν, μετά την απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου, μετατραπεί προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ σε μηχανισμό «δικαίωσης» του Νίκου Παππά. Εφόσον ο ίδιος δεν αντιληφθεί την αξία της αποχώρησης του από το ψηφοδέλτιο και για τον ίδιο και για το κόμμα του. Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση…
Ο Τσίπρας διαθέτει την πολιτική οξυδέρκεια που του επιτρέπει να αντιληφθεί που αποβλέπει πλέον η προπαγάνδα της ΝΔ και των μιντιακών και οικονομικών χορηγών της:
Σε περίοδο που ο ίδιος βρίσκεται στην πλεονεκτική θέση, ώστε να καθιστά την εγχώρια Δεξιά κατηγορούμενη για τις αμαρτίες της – και στην Ευρώπη να ανήκει στην πλευρά των υπερασπιστών του κράτους Δίκαιου, με τον Μητσοτάκη υπόλογο – να τον μετατρέψουν σε απολογούμενο για τον Πολάκη ή την παρουσία Παππά στην πρώτη γραμμή.
Απέναντι σ’ αυτήν τη συντονισμένη επίθεση αντιστροφής των ρόλων, ο Τσίπρας προσωπικά έχει τα αντανακλαστικά να απεμπλακεί από τη θέση που επιχειρεί να τον βάλει ο Μητσοτάκης. Τι σημαίνει απεμπλοκή, ο νοών νοείτω.
Σε κάθε περίπτωση με την εκκαθάριση της θολούρας που προκαλούσε η προβληματική παράμετρος Πολάκη, ο «νέος ΣΥΡΙΖΑ» συντονίζεται με την ευρωπαϊκή προοδευτική πολιτική τάξη.
Για ένα κόμμα με παιδικές ασθένειες, είναι κορυφαία «ποιοτική» μεταβολή πολιτικής ταυτότητας και αποσαφήνισης στόχων – και θα φανεί στην κάλπη. Ξανά ως «έργο Τσίπρα.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
