Του Ιωάννη Δαμίγου
Βρίθουν τα δημοσιεύματα από ανακοινώσεις αποχωρήσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ καθημερινά. Άλλοι κατά μόνας, άλλοι ομαδικά, αθόρυβα ή εκκωφαντικά, δραπετεύουν από το κόμμα εκπρόσωπο της πάλαι ποτέ ριζοσπαστικής αριστεράς. Εκτός των ακόλουθων του αστέρα των μέσων, που ψήφισαν γητεμένοι τον νέο εισαγόμενο παίκτη σαν σε reality show, οι υπόλοιποι όλοι ψάχνουν απεγνωσμένα κάποιον λόγο παραμονής να ψελλίσουν. Αναμένοντας ίσως μια αφορμή, που θα τους προσφέρει λυτρωτικά την φυγή, από την ψυχολογική κράτηση εντός. Υπάρχουν κι αυτοί, πέρα από τους σκοπούμενους της περαίωσης του έργου διάλυσης, έως τέλους.
Η δήθεν κινητοποίηση του κυρίου Τσίπρα, με αλλεπάλληλες συναντήσεις μετρίων, πέρα του ανεπίκαιρου και αδιέξοδου τρόπου, φανερώνουν την ερασιτεχνική, αν όχι κάποια άλλη πιο σοβαρή (φυλακή τω στόματί μου), πρόθεση. Καθώς αυτές οι κινήσεις του καταδεικνύουν την έλλειψη βασικών πολιτικών χαρακτηριστικών, όπως της πρόνοιας λόγου χάρη, του ανδρός.
Απόρροια όλων αυτών, η δημιουργία πολιτικών προσφύγων που έμειναν άστεγοι, ίσως προσωρινά κάποιοι και νεότεροι ή μόνιμα απέχοντες πλέον οι γηραιότεροι, ως απογοητευμένοι πια από τις συνεχόμενες λανθασμένες επιλογές, εξαιτίας του κατεστημένου που εξαναγκάζει σε αυτές. Προσφυγιά την λες κι αυτή.
Από αυτούς, αρκετοί θα αναμένουν την ίδρυση ενός νέου πολιτικού φορέα για μεταστέγαση ελπίδων, μια και αυτή είναι μια ανθρώπινη ανάγκη ομολογουμένως. Άλλοι θα στραφούν στην σταθερή και συγκεκριμένη έκφραση του ΚΚΕ, ως τον πιο κοντινό φορέα της αριστεράς και άλλοι θα επιστρέψουν, ως τυχοδιώκτες, στην άρρωστη μήτρα του ΠΑΣΟΚ απ’ όπου και είχαν δραπετεύσει.
‘Όπως και να έχει, τα χρόνια για σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση αργούν πολύ, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο δράσης στην σκληρή δεξιά του κυρίου Μητσοτάκη. Ας όψονται οι αίτιοι, που δημιούργησαν τις συνθήκες δημιουργίας πολιτικής προσφυγιάς για την αριστερά. Σύντομα τους ξέρασε και τους ξερνά ο καιρός, θα τους ξεράσει και η ιστορία, ως τους πλέον ανίκανους, αλλά και τους πιο σκοτεινούς παράγοντες συκοφάντησης της αριστεράς. Οι πρόσφυγες θα πάρουν πάλι τον γνώριμο δρόμο της αναζήτησης, για μια ακόμη φορά. Και πέρασε έτσι και περνά ολόκληρη η ζωή σε μια διαρκή αναζήτηση, που εύχομαι να συνεχίσει να υπάρχει, πριν με αυτά και με τα άλλα, αποτελέσει κι αυτή μια παλιά ανάμνηση ενόψει των νέων επικείμενων πολιτικών συνθηκών της μεταπολιτικής των δυο πόλων, των ίδιων περίπου αρχών, με διαφορά καθισμάτων κυρίως και όχι θέσεων.