Του Διογένη Λόππα
Στην υπέροχη ταινία του Richard Berry “22 Bullets” (L’ immortel), ο πρωταγωνιστής (Jean Reno) πέφτει θύμα δολοφονίας, αλλά ως εκ θαύματος επιζεί, χτυπημένος με 22 σφαίρες. Όταν αναρρώνει, ξεκινά ένα κυνηγητό για να εξοντώσει τους επίδοξους δολοφόνους του.
Οι ιδιοκτήτες της Ελλάδας, σε μια ανίερη σύμπραξη με τους ιδιοκτήτες της πούρας αριστεράς που αρχίζει έντονα να βρωμάει ”βρώμικο ’89”, αποφάσισαν να τελειώσουν μια και καλή με την αξιωματική αντιπολίτευση, ώστε να μπορέσει επιτέλους η Οικογένεια να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο της, να παραδώσει δηλαδή στην επόμενη γενιά της διαπλοκής, μια ευνουχισμένη και φτωχοποιημένη κοινωνία, κακέκτυπο της θατσερικής Αγγλίας.
Τη στιγμή αυτή στο χρόνο, ο μόνος άνθρωπος που ασκεί αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη είναι ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι οι υπόλοιποι, και όταν γράφω ”όλοι” εννοώ ”όλοι”, ασκούν αντιπολίτευση στον Στέφανο Κασσελάκη.
Ότι κάνει ο Κασσελάκης είναι λάθος. Αν πάει στο Πολυτεχνείο, ασελγεί στην αριστερά, επειδή ο ίδιος δεν είναι αριστερός, κατά την οπτική των ιδιοκτητών της. Αν δεν πάει στο Πολυτεχνείο, είναι ασέβεια προς τους αγώνες της αριστεράς. Αν πάει στην εκδήλωση της διαφθοράς, είναι κρυφο Σημιτικός και νεοφιλελεύθερος, αν δεν πάει, δεν είναι θεσμικός.
Στη δυναστεία της Οικογένειας, που μόλις άρχισε να πατάει σοβαρά στα πόδια της ελλείψει αντιπολίτευσης, οι αποφάσεις της δικαιοσύνης και τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, προαναγγέλονται πριν εκδοθούν. Κανονικές αυτοεκπληρούμενες προφητείες.
Έτσι, πριν λίγες μέρες μάθαμε ότι έρχονται δημοσκοπήσεις με το ΠΑΣΟΚ δεύτερο κόμμα. Οι άνθρωποι ήξεραν από πριν τι θα απαντήσουν οι 1001. Άθλος. Φυσικά επιβεβαιώθηκαν.
Στις ίδιες δημοσκοπήσεις, η δημοτικότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταρρέει. Περίεργο, γιατί όπου εμφανίζεται στην αγορά, γίνεται χαμός.
Αξίζει ιδιαίτερης μνείας μια συμβολική στιγμή της πορείας του: Στο μιντιακό βραχίονα της Οικογένειας, παρήλαυναν για ακόμα μια φορά οι γνωστοί ηλικιωμένοι ΄΄αριστεροί” κατεδαφιστές του Κασσελάκη. Σύνηθες. Σχεδόν βαρετό και απόλυτα προβλέψιμο.
Αυτό που δεν ήταν καθόλου προβλέψιμο, ήταν ότι την ίδια ώρα ο Στέφανος βόλταρε στην Αθήνα σε μια παράξενη συνέντευξη στο MEGA. Σε όλη την πορεία του, χωρίς τίποτα να είναι στημένο όπως οι αυθόρμητες συναντήσεις του Μητσοτάκη με θαυμαστές του (που αργότερα αποδυκνείονται στελέχη του κόμματος), ο πρόεδρος δείχνει εξαιρετικά δημοφιλής. Κάποια στιγμή έρχεται μια παρέα πιτσιρικάδων (κάποια σχολική εκδρομή, προφανώς) και ο Κασσελάκης αποθεώνεται κυριολεκτικά.
Ο συμβολισμός είναι εξίσου κατεδαφιστικός με την κριτική των πολιτικών δολοφόνων του: Από τη μία κάτι ξινισμένοι γέροι εφευρίσκουν ότι υπάρχει και δεν υπάρχει για να απομειώσουν την προσωπικότητά του. Από την άλλη, η νέα γενιά τρέχει να τον αγκαλιάσει και να φωτογραφηθεί μαζί του με γνήσιο ενθουσιασμό. Δικό σας.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι πρώτες δημοκρατικές εκλογές στην αριστερά, έφεραν ένα μη αρεστό και μη αποδεκτό αποτέλεσμα για τους ιδιοκτήτες. Οι οποίοι κατέφυγαν χωρίς δισταγμό και χωρίς καθυστέρηση, στη λογική των τανκς. Να ανατραπεί ο εκλεγμένος πάση θυσία, να μείνουν τα πράγματα ως έχουν, να μην αλλάξει τίποτα.
Αυτός που κυριολεκτικά το τερμάτισε είναι ο διαχρονικά ανεξάρτητος Κούλογλου, ο οποίος, χωρίς αιδώ, δήλωσε απερίφραστα ότι ο Κασσελάκης οφείλει να παραδώσει την προεδρία.
Προχωρώντας το συλλογισμό του στα όρια της μεταφυσικής, συμπλήρωσε ότι ο ίδιος έγινε ευρωβουλευτής με 200.000 ψήφους, ενώ ο Κασσελάκης πήρε μόνο 70.000. Φοβερό;
Ο εβδομηντάρης παλαίμαχος, συνέκρινε εκλογικό σώμα 6.000.000 ψηφοφόρων με ένα εκλογικό σώμα 150.000
Συγκρίνει δηλαδή το δικό του 3% με το 46% του Κασσελάκη. Αν είναι όπως τα λέει, γιατί δεν έβαλε υποψηφιότητα αυτός, να βγει πρώτος με σταλινικά ποσοστά, να μην ερχόταν ποτέ ο τρισκατάρατος και να γλιτώναμε και τις πασαρέλες του ΣΚΑΙ;
Γενικά το παραπάνω παράδειγμα, από έναν άνθρωπο που δικαίως θεωρείται από τους σοβαρότερους στο μίγμα των αντιφρονούντων, δείχνει ακριβώς την ποιότητα των επιχειρημάτων με την οποία το σύστημα λιθοβολεί τη μοναδική φωνή αντιπολίτευσης που έχει απομείνει στη δύσμοιρη χώρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, στην εντατική με 22 σφαίρες και ενώ υπομένει το μαρτύριο ενός ακόμα ενδεχόμενου ακρωτηρισμού, αυτή τη φορά από την κυρία που περπάτησε όλα τα στάδια του πολιτικού εκφυλισμού ένα προς ένα μέχρι το τελευταίο της αποστασίας, έχει ξεμείνει από υποστηρικτές.
Ποτέ βέβαια δεν διέθετε βήμα στα κυρίαρχα ΜΜΕ, πάντοτε όμως επικρατούσε στο σοβαρό διαδίκτυο. Όχι πια. Με την εξαίρεση του documento και εν μέρει του ”ποντικιού” (που απλά προφυλάσσει την αξιοπιστία του προσέχοντας να μη μπει στο κάδρο των πολιτικών δολοφόνων), όλες οι υπολοιπες ιστοσελίδες έχουν επίσμημα στραφεί εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, σε σημείο που να μην ξέρεις πια πως να ενημερωθείς ψύχραιμα.
Είναι εξοργιστικό, αλλά βλέπω περισσότερη αβρότητα στην ”Καθημερινή”, παρά σε παραδοσιακά μέσα της προοδευτικής παράταξης, που έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα λίβελογραφήματος, ποιος δηλαδή θα αποδομήσει περισσότερο την αξιωματική αντιπολίτευση.
Ποιά ακρίβεια, ποιές υποκλοπές, ποια ποιότητα δημοκρατίας, ποια Τέμπη: Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι ο παρείσακτος απόδημος νεοτραμπ που φιλοδοξεί να ταράξει τη νιρβάνα του συστήματος. Δεξιά και αριστερά.
ΚΟΥΙΖ (της μόδας)
Ποιός αλήθεια φοβάται μια πατριωτική αριστερά με το μυαλό στους κεντρώους, μακριά από τις ιδεοληψίες της δεκαετίας του 50, με πολιτική στόχευση στους ελεύθερους επαγγελματίες, με εξειδίκευση στη δημιουργία φθηνής στέγης για τους νέους και προστασία της στέγης των μεγαλύτερων από τα αδελφοποιημένα με την Οικογένεια κοράκια;
Ποιος φοβάται έναν άφθαρτο πολιτικό για τον οποίο η ΕΥΠ δεν έχει αρχείο που να τον ”κρατάει΄΄;
Ποιος φοβάται μια παράταξη του προοδευτικού κέντρου, με ρίζες στην αριστερή παράδοση και το παπανδρεικό ΠΑΣΟΚ, που πιστεύει στην ευρωπαϊκή θέση και πορεία της χώρας;
Ποιος δεν θέλει μια κεντροαριστερά με δυνατή πατριωτική φωνή που αγωνίζεται διεθνώς για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, χωρίς την πατριδοκαπηλία και την ξενοφοβία των alt right;
Απάντηση: Προφανώς σύσσωμο το κυβερνών Σημιτιστάν, η Οικογένεια, οι πολιτικοί αρχηγοί, υπουργοί και στρατιωτικοί που φιγουράρουν στις δικογραφίες των υποκλοπών από την Αθήνα μέχρι τις Βρυξέλλες και βέβαια όλοι οι όψιμοι ”προοδευτικοί” επικριτές του κοινωνικού αυτού ρεύματος, που ξαφνικά βρήκαν το φως και αποφάσισαν να στηρίξουν τη γνήσια (και ακίνδυνη) αριστερά απέναντι στην επέλαση της λογικής.
Σε όσους βιάζονται να επικυρώσουν το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ, σε όσους αποκαλούν διάλυση την ανεξαρτητοποίηση δύο (2) βουλευτών και σε όσους φαντασιώνονται τον Ανδρουλάκη αρχηγό ή την επιστροφή καμμένων χαρτιών στο προσκήνιο μιας τάσης που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα, έχω να πω μόνο ένα:
Μη βιάζεστε, γιατί οι πραγματικοί ιδιοκτήτες, αυτοί που κατέχουν τα εκλογικά ταπιά και όχι τις ιδιόχειρες διαθήκες των δημοσκοπήσεων και των 107, δεν έχουν μιλήσει ακόμα.
Και μπορεί να σας εκπλήξουν.
Α, και σας έχω άσχημα νέα: Το θύμα ζει.
