Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Σε ένα σύγχρονο προοδευτικό κόμμα δεν χωράνε φιγούρες που προκαλούν την κοινωνία, αγνοούν τι συμβαίνει στον κόσμο και κονταίνουν στο μέγεθός τους την πολιτική. Ακόμη και αν ο νέος επικεφαλής έχει δυνατότητες, με αυτούς στο κάδρο θα ενταφιαστεί- όπως ο Τσίπρας…
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μένει πια εδώ. Τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να κερδίζει εκλογές. Στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής επανεμφανίσθηκαν οι παιδικές του ασθένειες – που ποτέ δεν έλειψαν:
-Ομφαλοσκόπηση, ομαδοποιήσεις, αποχή από την πραγματικότητα, ιδεολογική ένδεια, πολιτική και στελεχιακή ανεπάρκεια. Τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα…
Είναι πλέον κόμμα χωρίς πρωταγωνιστή, που ξεχωρίζει. Κάποιον που κάνει «γκέλ» στην κοινωνία , επί τη εμφανίσει: με τα πολιτικά προσόντα, τη σκηνική παρουσία, τη σαγήνη του λόγου και τον αναμάρτητο πολιτικό βίο του.
Είναι κόμμα ξεχασμένο πλέον από το Θεό της πολιτικής. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας το πήρε από το περιθώριο και το έβαλε στα σαλόνια της διακυβέρνησης, εκτός από ταλαντούχος , είχε και με το μέρος του την Ιστορία:.
-Τις μνημονιακές συνθήκες που το 2012 αποσταθεροποίησαν το διπολικό σύστημα της Μεταπολίτευσης και στη συνέχεια κονιορτοποίησαν τον ένα πόλο του .
Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να εδραιωθεί στη θέση του δείχνει και τα δικά του όρια. Εγκλωβίσθηκε σε ένα κόμμα που είχε διάθεση να τον ακολουθήσει και τον τραβούσε στο βυθό, μέχρι που τα βρόντηξε- γιατί αυτό συνέβη στην ουσία- επιδιώκοντας τη λύτρωσή του.
Ας μην υπάρχουν αυταπάτες: Αν στύψει όσους αποτελούσαν την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ- και τώρα διαγκωνίζονται μεταξύ τους για να τον διαδεχθούν-, δεν βγάζουν ούτε δέκα δράμια Τσίπρα , ως πολιτικές οντότητες. Γι’ αυτό οι περισσότεροι βιάζονται να τον αφήσουν πίσω…
Οι Κεντροεπίτροποι του πρώην κυβερνώντος κόμματος- εκπρόσωποι του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ, γιατί τα νέα μέλη δεν μετείχαν στην εκλογή τους- αποκάλυψαν το Σαββατοκύριακο το πολιτικό κενό τους , ως «καθοδηγητικό όργανο» Ανάθεμα κι αν κατάλαβαν τι τους συνέβη, ή αν ξέρουν πως πρέπει να πορευθούν εφεξής.. Όλη η φασαρία γίνεται για την, κενόδοξη, επικράτηση του ενός ή του άλλου.
Το χαρακτηριστικό αυτής της συνεδρίασης- που σε ένα άλλο κόμμα θα ήταν πρωτίστως πολιτική , αντί οργανωτικές αντιδικίες για το χρόνο των αρχαιρεσιών- υπήρξε ότι στην αίθουσα δεν υπήρχαν καθρέφτες-και κανείς δεν μιλούσε βλέποντας τον εαυτό του. Ετσι δεν ακούσθηκαν δέκα αλήθειες που θα μπορούσαν να γίνουν αφετηρία ανασύνταξης…
Πρώτη. Μιλούσαν σαν να είναι «μεγάλο κόμμα», που απλώς «ηττήθηκε», γενικά και αόριστα. Χωρίς συναίσθηση ότι ήδη βρίσκονται πολύ κάτω από το 18% της δεύτερης κάλπης. Όμως πριν από την 21ηΜαΐου, μιλούσαν με τη βεβαιότητα ότι είχαν ως βάση εκκίνησης το 32%- για τη εμπέδωση του οποίου δεν είχαν κάνει τίποτε μετά το 2019…
Δεύτερη: Κανείς δεν αναγνώρισε ότι και σ’ αυτές τις εκλογές της ρευστοποίησης, οι ψηφοφόροι που απέμειναν ψήφισαν και αυτή τη φορά τον Τσίπρα και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ. Στη συνεδρίαση μιλούσαν σαν να είναι αυτοί οι πολίτες οργανικά δεμένοι με το κόμμα που εκπροσωπούν οι ίδιοι ως ηγετική ομάδα.
Τρίτη: Ολοι μιλούσαν με το δεδομένο ότι από το 2012 και εντεύθεν εμφανίσθηκε στη χώρα κάποια «Αριστερά»- που έπεισε τους δημοκρατικούς ψηφοφόρους να την ακολουθήσουν, με τις πολιτικές θέσεις , το πρόγραμμα και τα στελέχη της.
Ουδείς ανέφερε ότι ήταν η χαρισματική παρουσία του Τσίπρα που έστειλε στην κάλπη – αλλά όχι και στην κομματική οργάνωση- του ΣΥΡΙΖΑ, όσους απογοητεύτηκαν από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ. Και όσους νόμιζαν ότι η επιστροφή στα προμνημονιακά «κεκτημένα» ήταν υπόθεση πολιτικής μεταβολής.
Τέταρτη. Υπήρχε η συλλογική άγνοια ότι όσο ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει σήμερα ότι είναι κόμμα της Αριστεράς- όπως την εννοεί η γραφειοκρατία της Κουμουνδούρου- τόσο απομακρύνεται και άλλο από την τροχιά προς τη διακυβέρνηση και επιστρέφει στις εποχές που μόλις έμπαινε στη Βουλή.
Πολύ περισσότερο όταν στην ΚΕ ακούσθηκε ότι ηττήθηκαν γιατί έγιναν …λιγότερο Αριστερά, και πρέπει να δουν τα ζητήματα της ταξικής πάλης.
Πέμπτη. Ουδείς φάνηκε να αντιλαμβάνεται ότι τα κυβερνητικά κόμματα πρέπει να έχουν ισχυρούς επικεφαλής, με διακριτές εσωκομματικές εξουσίες και αναγνωρισμένο ιμπέριουμ- που δεν ανέχεται παράκεντρα αποφάσεων, εκτός της ορατής εσωκομματικής πυραμίδας.
Οι «συλλογικές ηγεσίες» και οι θεωρίες για «πρόεδρο πρώτο, μεταξύ ίσων» που ακούσθηκαν, είναι αστειότητες, που αποβλέπουν στη διατήρηση της επιμέρους μικροεξουσίας που κατοχυρώνουν οι ομαδάρχες με τις φράξιές τους.
Έκτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινούμενος στο πλαίσιο «όλοι δικοί μας είμαστε» -που έλεγε κι ο Ρασούλης- μένει μακριά από διεργασίες κριτικής και αυτοκριτικής. Στη διήμερη συνεδρίαση, ουδείς ανέλαβε καμία ευθύνη, ουδείς καταλόγισε σε κάποιον άλλο οτιδήποτε, ουδείς είπε ονόματα και διευθύνσεις όσων απομάκρυναν τους ψηφοφόρους και δεν χρεώθηκε σε κανένα , καμία πολιτική που αποδείχθηκε λανθασμένη.
Έβδομη. Στην ίδια συνεδρίαση έκοβαν στη… μέση τον μέχρι πρόσφατα επικεφαλής τους. Θεοποιούσαν τον Τσίπρα που κυριάρχησε το 2015 και -εν μέρει-το 2019. Αλλά δεν είπαν λέξη για τον Τσίπρα που τους οδήγησε συντριβή το 2023- παρότι ο ίδιος ανάλαβε πλήρως την ευθύνη των επιλογών του.
Προφανώς γιατί θέλουν να κρύψουν ότι από την πλευρά τους οι ίδιοι τον οδήγησαν εκεί- κάνοντας χρήση της «ατιμωρησίας» που διέκρινε το εσωκομματικό «μάνατζμεντ» της ηγεσίας του. Η «χριστιανική» διοίκηση εκ μέρους του Τσίπρα-που δεν κακοκάρδιζε κανέναν, νομιμοποιούσε την ασυδοσία.
Ογδόη. Δεν υπήρξε ούτε καν νύξη ότι ως πολιτικός φορέας ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τρομακτικά ελλείμματα πολιτικού προσωπικού-που απεικονίζουν την απομόνωση του από την ελληνική κοινωνία. Είναι ένα κλειστό κλαμπ με ευρεία ιδεοληπτική αντίληψη των πραγμάτων, που λειτουργεί με έναν συνδυασμό συγκρούσεων και αλληλοκάλυψης.
Δεν διανοούνται ότι υπάρχει εμφανές πρόβλημα πολιτικής ποιότητας των στελεχών του, και οι προσχωρήσεις από το ΠΑΣΟΚ δεν το έλυσαν. Οι περισσότεροι προσήλθαν με τα μειονεκτήματα, που είχαν ήδη απαξιώσει το ΠΑΣΟΚ- και μερικοί με γνωστά στίγματα.
Ένατη. Αυτό το διήμερο ήταν φανερό ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν εξοικειωθεί με στερεότυπα που τους οδηγούν σε μειοψηφικές συμπεριφορές. Εχουν στελεχοποιήσει πρόσωπα των οποίων η διαδρομή, και η συμπεριφορά λειτουργεί απωθητικά στο εκλογικό σώμα- αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να πρωταγωνιστούν εσωκομματικά.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο χορό των δελφίνων μπήκαν – άσχετα αν δεν προχώρησαν – και στελέχη που είτε προσωποποιούν τον «ΣΥΡΙΖΑ των σπηλαίων» είτε έχουν εμφανή προσωπικά ελλείμματα κουλτούρας και δημόσιας αποδοχής. Συνιστά πρόβλημα ότι το νομιμοποιούν δια της εκλογής τους στη Βουλή, μέσω των παγιωμένων εσωκομματικών μηχανισμών.
Δέκατη. Μια διάσπαση θα μας σώσει. Με κίνδυνο να απολέσει το όριο των εδρών που τον καθιστούν αξιωματική αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαμορφώσει προϋποθέσεις ανάκαμψης, μόνο αν αποβάλει όσους υπήρξαν και παραμένουν «βαρίδια» τα τελευταία χρόνια.
Σε ένα σύγχρονο προοδευτικό κόμμα δεν χωράνε φιγούρες που προκαλούν την κοινωνία, αγνοούν τι συμβαίνει στον κόσμο και κονταίνουν στο μέγεθός τους την πολιτική. Ακόμη και αν ο νέος επικεφαλής έχει δυνατότητες, με αυτούς στο κάδρο θα ενταφιαστεί- όπως ο Τσίπρας…
Τέλος υπάρχει μια ακόμη αλήθεια: ορθά στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής κάποιοι είδαν φως το βάθος του τούνελ. Απλώς δεν κατάλαβαν ότι είναι το τρένο που έρχεται καταπάνω τους.
Όπως δεν κατάλαβαν ότι εν όψει της ανάδειξης νέας ηγεσίας, «μπήκαν στην πόλη οι εχθροί». Χωρίς καν να τους προσφέρουν ό,τι έδινε η «γάτα Ιμαλαϊων» που είχε απορρίψει ο Τσίπρας το 2014….
Κάποιος να το πει στον φιλότιμο Σωκράτη Φάμελο που έλεγε ότι το κόμμα του «είναι η μοναδική πολιτική δύναμη που δεν έχει εξαρτήσεις από συμφέροντα».
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
