Του Ιωάννη Δαμίγου
Θηριωδία κτηνών σε αδύναμους ανθρώπους και πάλι, μη χαθεί η συνήθεια της εκμετάλλευσης και η παραδειγματική τιμωρία εξευτελισμού, από ναζιστικές πρακτικές του πρόσφατου παρελθόντος. Όπως οι μαύροι δούλοι προς πώληση, γυμνοί με αλυσίδες στο σκλαβοπάζαρο. Κάπως έτσι. λευκοί και σκούροι αυτή την φορά, γυμνοί με αλυσίδες στην ψυχή, περιφερόμενοι μάρτυρες της εξέλιξης του άγριου αποπολιτισμού. Με μία τραγική λεπτομέρεια ύστατης προσπάθειας διατήρησης ανθρώπινης υπόστασης, με τα χέρια να κρύβουν τα γεννητικά τους όργανα!
Σαν πίνακας αναμονής εισόδου στην κόλαση, σαν σκηνοθετημένη εικαστική φωτογραφία διεκδίκησης βραβείου, σαν επιλογή μελλοθάνατων στο Κολοσσαίο και όχι πρόσφυγες της ζωής, της απαγορευτικής επιβίωσης! Τόπος: Ευρώπη, σύνορα διαλογής: Ελλάδας – Τουρκίας, χρόνος 15/10/2022 μ.Χ. Και όμως, αύριο μια κανονική ημέρα θα ξημερώσει για τους υπόλοιπους, που θα αναζητούν το δικαίωμα στην δημοκρατία, στην ισότητα, στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία.
Καθώς αυτή φρίκη συνέβαινε πάντα στην ιστορία του ανθρώπου, συμβαίνει και θα εξακολουθεί να συμβαίνει, ως συνήθεια και αναγκαίο κακό της απληστίας και της απανθρωπιάς των σύγχρονων ανθρώπων και των πολιτικών τους επιλογών. Βολεμένοι ή όχι στην ανοχή και στην ανάγκη ως δεδομένα, ελπίζουν και εύχονται στην αποφυγή παρόμοιων εικόνων, που απέχουν της πραγμάτωσης, θαρρούν, όπως υπέθεταν τα ίδια οι παππούδες και οι γιαγιάδες των, κυνηγημένοι πρόσφυγες κι αυτοί. Σε βάρκες όμοια με τους σημερινούς.
Η ιστορία των πρωτόγονων ημιανθρώπων ακόμα γράφεται, όσο τα άγρια ένστικτα επικρατούν και αυξάνουν σε αγριότητα, που ξεπερνά ακόμα και τους φυσικούς κανόνες των άγριων ζώων. Αυτά, τα σαρκοφάγα ακόμα, εξακολουθούν να τρέφουν και να προστατεύουν τα γεννήματά τους, με στοργή, υπομονή και τρυφερότητα, σε κραυγαλέα αντίθεση των σύγχρονων πολιτισμένων δίποδων.
Πρόβα λοιπόν, ετοιμότητας και μνήμης, ανάλογης εκπαίδευσης και χρήσης, θύτη και θύματος. Ανάλογα της μεριάς που είσαι, ή με την σωστή ή λάθος πλευρά της ιστορίας. Η εξοικείωση με ανάλογες εικόνες στην μικρή μας γειτονιά, ας μην θεωρηθούν τυχαίο γεγονός, παρά μόνο σαν άσκηση συνήθειας, αναπάντεχων δήθεν, κακουχιών και άτυχων τάχα,, επιλογών. Η γύμνια της ψυχής ακάλυπτη! “Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια”.