Του Ιωάννη Δαμίγου
Πολύς και εκτός πραγματικού ορισμού λόγος απ’ όλες τις πλευρές, με τις υπερβολές τους η κάθε μια, τόσο για τις “προκλήσεις” των διαφορετικών ΛΟΑΤΚΙ, όσο και για τις αντιδράσεις των υπολοίπων straight. Όλοι εναντίων όλων, απαίδευτοι στην λογική της κατανόησης της ελληνικής γλώσσας, χρησιμοποιώντας ο καθείς τα δικά του παραδείγματα, αν η τάδε συμπεριφορά αποτελεί πρόκληση και αν η δείνα έκφραση αποτελεί δικαίωμα.
Ο καθένας μπορεί να κάνει ό, τι θέλει με το κορμί του, ό, τι επιθυμεί και ό, τι τον εκφράζει, πάντα βέβαια με την συναίνεση του άλλου. Αυτό που βάζει το όριο στον δημόσιο χώρο, είναι η έκφραση του χυδαίου! Η πρόκληση δεν είναι το κράτημα των χεριών, η αγκαλιά, ακόμα και το φιλί σαν έκφραση αγάπης, αλλοίμονο. Όπως και να το κάνουμε είναι ένδειξη αγάπης! Μη αποδεκτής από κάποιους, κακώς! Εδώ απουσιάζει το αίσθημα της ελευθερίας, πόσο μάλλον της αγάπης και της αλληλεγγύης, από τους περισσότερους. Και σε έναν τόπο που η στείρα παιδεία διώκεται για γενιές, θα παράγονται αυταρχικές ιδέες, με ακραίες συντηρητικές αρχές δογματικών απόψεων περί του πρέποντος και συνετού για τους πολλούς!
Οι έχοντες και κατέχοντες όμως μισθώνουν για τον αγοραίο έρωτα, διαφυλάσσοντας τις προσωπικές τους ερωτικές επιλογές ως μη αποδεκτές. Δεν ενοχλεί λοιπόν το διαφορετικό, δεν ενοχλεί η έκφραση της φύσης, αυτό που ενοχλεί είναι η χυδαία και προκλητική επίδειξή της. Όσο και η ανάλογη συμπεριφορά των straight, που δεν στερεί καθόλου σε χυδαιότητα και υπέρμετρη πολλές φορές, καλυπτόμενη όμως από το δόγμα του “φυσιολογικού”, του αποδεκτού! Όταν η χυδαιότητα υπερισχύει της αγάπης και προσπαθεί να επιβληθεί σαν μόδα ή τρόπος ζωής, ίσως και από “εκδίκηση”, τότε ναι, ενοχλεί! Σε αντιπαράθεση του αληθινού και του διαφορετικού έρωτα, της αγάπης, είναι γνωστά τα επαγγελματικά γκέτο, που αν δεν είσαι αποδεκτό μέλος, δεν υπάρχει περίπτωση να εργασθείς και ας είσαι το μεγαλύτερο ταλέντο. Αποδεκτή αλήθεια! Κακοί υπάρχουν απ’ όλες τις πλευρές, είναι οι χυδαία προκλητικοί, οι παρορμητικά χυδαίοι.
Ο εχθρός, ο αντίπαλος και το αρνητικό, είναι η πρόκληση της χυδαιότητας. Αυτή προσβάλει και προκαλεί, ειδικά δε έναν απαίδευτο και φοβισμένο λαό, που καταπνίγει τα όποια αισθήματα έχει, από την πάγια αδυναμία του σε επιλογές.Ακόμα και οι παρελάσεις υπερηφάνειας, γίνονται οι ίδιες παγίδες έκφρασης όταν η υπερβολή αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας! Και είναι άδικο για τους πολλούς διαφορετικούς να χαρακτηρίζονται ακραίοι, σε ένα πανηγύρι υπερβολής. Μα σε όλα μας τα θέματα επικρατεί η έλλειψη σοβαρότητας, πόσο μάλλον σε μια τέτοια εκδήλωση ,ευάλωτη σε λογής εντυπώσεις λανθασμένων μηνυμάτων.
Ο πιο εύκολος τρόπος απώλειας δικαιωμάτων. Αυτό ίσως αποτελεί πρόκληση. Ο τρόπος προσέγγισης, που απαιτεί σοβαρότητα, σε ένα κοινωνικό “πρόβλημα” αναζήτησης έντιμης και ισάξιας στάσης ζωής. Δικαίωμα. Υποχρέωση όμως και η αναγκαία αντιμετώπιση της χυδαιότητας.