“Πώς πέσαμε πάλι έξω, κύριε Πρόεδρε;”

Toυ Νίκου Καραχάλιου

Για άλλη μια φορά τα τελευταία 10 χρόνια μια ακόμη ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να πέσει κακοπληροφορημένο θύμα των κακών δημοσκοπήσεων με βάση τις οποίες παίρνει τις αποφάσεις της και των ιδιοτελών σκοπών που τη διακατέχουν για παράταση της παραμονής της στην εξουσία. Διαβάζουμε σε όλο και περισσότερα φιλικά προς αυτήν μέσα, πως ετοιμάζεται για πρόωρες εκλογές μόλις βρει «παράθυρο ευκαιρίας» ανάμεσα στα lockdowns του Covid-19. Πού βασίζεται; Στο θηριώδες προβάδισμα 16-19 μονάδων έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Αν το σενάριο δεν επιβεβαιωθεί τελικά έχουν μια απόλυτα λογική φθορά 5 μονάδων αφού έχουν να αντιμετωπίσουν 5 κρίσεις. Ταυτόχρονα, τί θα λένε; Αν κολλήσουν στο 34%; Τί θα λένε στον Πρόεδρο το βράδυ των εκλογών;

Η απορία:

«Πώς μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο;».

«Μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας;».

«Εμείς προκηρύξαμε εκλογές για να τους τελειώσουμε και βρεθήκαμε στη γωνία;».

Μέχρι τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης στάθηκε τυχερός με τις δημοσκοπήσεις. Δεν ρωτάει γι’ αυτές τους Ευρωπαίους συναδέλφους του;

Ο Τζον Μακ Γκρέγκορ είναι ένας υπερταλαντούχος 40άρης Βρετανός συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο «Ο 13ος Ταμιευτήρας», (Εκδ. Άγρα, μτφ. Αλέξης Καλοφωλιάς), απέσπασε διθυραμβικές  κριτικές και αναφέρεται στην αγγλική ταυτότητα, «ένα μύθο που πρόκειται να μας καταστρέψει», όπως λέει ο ίδιος. Οι προσπάθειες να την ορίσουν, π.χ. «ριζωμένη στην αγάπη για την ειρωνεία», είναι ασαφείς και χωρίς νόημα.

Πολύ σαφής όμως και με τεράστιο νόημα ήταν η επιλογή των Βρετανών στο Brexit.

Όπως ομολογεί ο ίδιος ο συγγραφέας, που εξ επαγγέλματος γνωρίζει την αγγλική ψυχή όσο λίγοι «με το δημοψήφισμα ανακάλυψα πως η χώρα μας ήταν βαθύτερα διχασμένη απ’ όσο φανταζόμασταν. Ο «γραφικός» διαδηλωτής που κρατάει τα πλακάτ με το σύνθημα «Δικά μας τα Νερά, Δικά μας και τα Ψάρια», σας θυμίζει κάτι (εκτός από το αναρχικό graffiti στους τοίχους των Εξαρχείων «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του;») μπροστά στο άγαλμα του Ουίνστον Τσώρτσιλ στο κέντρο του Λονδίνου, που αποδείχθηκε πως ήταν μέρος της πλειοψηφίας.

Αντίθετα, οι αστικές υπερμορφωμένες, διεθνιστικές και ευρώφιλες ελίτ, πλανώνται πλάνην οικτρά. Βλέπανε τον κόσμο μέσα από τη γυάλα της παγκοσμιοποίησης. Και τελικά διαψεύστηκαν.

Έπεσαν έξω στο Βρετανικό δημοψήφισμα και τώρα ο Boris Johnson και οι Βρυξέλλες τρέχουν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα.

Έπεσαν έξω στο ελληνικό δημοψήφισμα για το ευρώ (και να ξέρετε πως η ανάγνωση της κατάστασης ήταν ακριβώς αντίστροφη. Αν δεν έβγαιναν όλα τα media  και οι «παλιοί πολιτικοί» υπέρ του ΝΑΙ, το τελικό σκορ της «ακηδεμόνευτης μάζας» θα ήταν 80-20).

Έπεσαν έξω στις πρόσφατες Προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, έστω και αν με τη συνδρομή του Κινήματος Black Lives Matter κατάφεραν τελικά οι Δημοκρατικοί  να αναχαιτίσουν -έστω και την τελευταία στιγμή- την επανεκλογή Trump (που άθροισε 74.000.000 πιστούς, 7 εκατ. παραπάνω από τις προηγούμενες εκλογές και τώρα απειλεί το δικομματισμό με τη δημιουργία ενός προσωποπαγούς κόμματος).

Ο Τζον Μακ Γκρέγκορ ομολογεί: «δεν γνώριζα κανέναν που σκόπευε να ψηφίσει υπέρ, αλλά ξύπνησα ένα πρωί και ανακάλυψα ότι η μισή χώρα είχε κάνει ακριβώς αυτό! Γιατί δεν γνώριζα κανέναν τους;». Η απάντηση είναι προφανής: γιατί ο συγγραφέας ζούσε στο δικό του κόσμο. Ως καλλιτέχνης δικαιολογείται. Επαγγελματίες της πολιτική των μετρήσεων και της δημοσιογραφίας όμως δικαιολογούνται;

Προφανώς υπάρχει ένα κοινό βίωμα και μια ιστορία από τα οποία αντλεί η πολιτική ζωή στην Ελλάδα. Μια ιδιαίτερη κοινωνική δυναμική και εθνική ταυτότητα που δεν πιάνουν τα δημοσκοπικά ραντάρ, ούτε οι εμβριθείς αναλύσεις της Καθημερινής και του Βήματος.

Όπως δεν διείδαν ότι θα συγκεντρωθεί 1 εκατομμύριο κόσμος για τις Πρέσπες στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, έτσι δεν διαβλέπουν και τώρα τι έχει να συμβεί με την υποχωρητικότητα στο Αιγαίο. Το αποτέλεσμα όμως φάνηκε στις κάλπες το ’19 και στην καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ στη Βόρειο Ελλάδα. Σε αυτό οφείλεται η άνετη νίκη της ΝΔ. Επί χρόνια ζητούσε επίμονα εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ άντεχε. Αν δεν ήταν οι Πρέσπες θα είχε διασφαλίσει 158 βουλευτές ο Κυριάκος Μητσοτάκης;

Ο Γιουβάλ Νώε Χαράρι, ο ισραηλινός ιστορικός λέει πως «η ιστορία είναι γεμάτη από απροσδόκητες εκπλήξεις. Σκεφθείτε, για παράδειγμα τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γύρω στο 250 μ.Χ. Τη δεδομένη χρονική στιγμή ο Χριστιανισμός ήταν ακόμη μια εσωτερική ανατολική σέκτα. Αν έλεγε κανείς στους Ρωμαίους ότι σε ένα αιώνα ο Χριστιανισμός θα ήταν κρατική θρησκεία, θα τον θεωρούσαν εντελώς τρελό. Κατά παρόμοιο τρόπο τον Οκτώβριο του 1913 οι Μπολσεβίκοι του Λένιν ήταν μια μικροσκοπική ριζοσπαστική φατρία. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα προέβλεπε ότι μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα τα Σοβιέτ θα κυβερνούσαν ολόκληρη τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Τέτοια παραδείγματα πρέπει να μας καθιστούν επιφυλακτικούς ως προς την ικανότητά μας να προβλέπουμε. Ποιές είναι άραγε εκείνες οι μικρές ομάδες στις οποίες ενώ κανένας δεν δίνει σημασία σήμερα, μπορεί όμως αύριο να αλλάξουν τον κόσμο;».

Όταν λύσουν στο Μαξίμου αυτό το γρίφο ίσως να πάψουν να συγκυβερνούν με τους Σημιτικούς. Ίσως να πάψουν να υποτιμούν «Καραμανλικούς», «Σαμαρικούς», «Ντορικούς» και άλλες «αιρετικές ομάδες» εντός της Παράταξης που σήμερα τις βλέπουν σαν μυρμήγκια…

Αύριο όμως;

Πρόεδρος FORUM2020.GR