Του Νίκου Ξυδάκη
Τα δύο περιστατικά, η παλινωδία της Παρασκευής και η Ικαρία του Σαββάτου, δείχνουν τα όρια της προπαγάνδας: η μηχανή παραγωγής ψευδογεγονότων και δοξολογιών δεν μπορεί να εξαφανίζει την πραγματικότητα εις το διηνεκές. Δείχνουν επίσης ότι το μικροσύμπαν της κυβέρνησης κινείται μόνο του, σε ασύμπτωτη τροχιά με ό,τι βιώνει οδυνηρά η κοινωνία.
Η κυβέρνηση, αποσπασμένη εντελώς από την ζωή, λαμβάνει και μετρά μόνο τα έμμεσα μηνύματα των κοινωνικών τάσεων, όπως και όσο εκφράζονται στα σόσιαλ μίντια, αυτό τον διαθλασμένο δημόσιο χώρο, τον μόνο διαθέσιμο στον καιρό της πανδημίας και των εγκλεισμών.Η πολιτική αφλογιστία και η εντεινόμενη ροπή για φιάσκα δεν μπορούν να καλυφθούν από το επικοινωνιακό firewall που έχει στήσει η νεοσυντηρητική ομάδα Μητσοτάκη. Εξ ου και η μόνη απάντησή τους είναι ο εντεινόμενος αυταρχισμός κατά των πολιτών και η δαιμονοποίηση της αντιπολίτευσης.
ΑΣΥΜΠΤΩΤΟΙ ΚΟΣΜΟΙ
Η ελληνική κοινωνία μπήκε στην πανδημία κουβαλώντας ήδη βαρύ φορτίο, υλικό και ψυχικό: τη δεκαετή Μεγάλη Υφεση και τις εξαρθρωτικές της επιπτώσεις.Ο φόβος της ασθένειας σωρεύεται πάνω στην ενδημική επισφάλεια των νεόπτωχων και των ανέργων, πάνω στις ψαλιδισμένες προσδοκίες της «χαμένης γενιάς».Η Ελλάδα, παρότι βγήκε τυπικά από τα μνημόνια, δεν έχει απαλλαγεί από τη θηλιά του αβάσταχτου δημόσιου χρέους, και οι Ελληνες κρέμονται από τη θηλιά του ιδιωτικού χρέους, την ύφεση και την ανεργία.
Εκτεταμένα κοινωνικά στρώματα, ό,τι είχαν περιγραφεί αδιαφοροποίητα ως μικρομεσαίοι και μη προνομιούχοι, αναζητούν ταυτότητα και όρους επιβίωσης· η παλαιά ταυτότητα έχει θρυμματιστεί από την πτώχευση, και μαζί της έχουν περισταλεί αφόρητα οι όροι κοινωνικής αναπαραγωγής. Το πρόβλημα ταυτότητας είναι πρωτίστως πρόβλημα υλικό και υπαρξιακό, είναι πρόβλημα επιβίωσης.
Αυτή η ιστορική και υπαρξιακή αγωνία εκφράστηκε ποικιλοτρόπως και δυναμικά την περασμένη δεκαετία· η πιο φανερή εκδήλωση ήταν η αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος, η τιμωρία των υπευθύνων για το ιστορικό ατύχημα της χρεοκοπίας και του κοινωνικού πόνου.Μα ακριβώς αυτή η βίαιη αντίδραση της κοινωνίας, προκάλεσε την ανασύνταξη των δυνάμεων της χρεοκοπίας, μιας ομάδας προσοδοθήρων, ολιγαρχών και κρατικοδίαιτων νταραβεριτζήδων με ρίζες στο βαθύ κράτος.
Αυτή είναι η αντιδραστική Νεοδεξιά με ευκαιριακό επικεφαλής τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τυπικό εκφραστή αυτής της αργόσχολης τάξης, με εμφανείς συνεταίρους στην εξουσία πικρόχολους εθνικιστές, αμετανόητους φασίστες και αμοραλιστές δημοκόπους, και αφανείς αλλά πολύ ισχυρότερους και επιδραστικότερους εταίρους στην εξουσία τους ολιγάρχες του πλούτου.
ΝΕΟΔΕΞΙΑ ΒΑΛΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ
[…] Η Δεξιά του 2021 δεν είναι συντηρητική, είναι αντιδραστική και ολιγαρχική· κυνικά αντιδραστική: αναθεωρεί ακόμη και το δικό της παρελθόν. Είναι μια νεοδεξιά ΕΡΕ του χωροφύλακα, του χαφιέ και του μαυραγορίτη, αποφασισμένη να προασπίσει τα συμφέροντα μιας άρχουσας ελίτ, αδιαφορώντας για τους όρους επιβίωσης της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων.
Είναι μια Νεοδεξιά, κατά φαντασίαν αριστοκρατία, κατ’ ουσίαν μια αργόσχολη τάξη κληρονόμων και μιζαδόρων. Μια χυδαία πολιτική τάξη με αποκλειστική μέριμνα την αυτοαναπαραγωγή της και το πλιάτσικο· χωρίς αίσθηση ιστορικής, εθνικής, κοινωνικής, ηθικής ή οποιασδήποτε ευθύνης· είναι οι ίδιοι άνθρωποι, από την ίδια φύτρα, που χρεοκοπούν και ξεπουλάνε τη χώρα ανελλιπώς από τον 19ο αιώνα.
Και είναι πάλι έτοιμοι να ξεπουλήσουν όχι μόνο τα δημόσια αγαθά, αλλά να υπενοικιάσουν και τα εδάφη μαζί με τους ανθρώπους .Εργαλεία αυτής της αναθεωρημένης ΕΡΕ είναι ο αυταρχισμός, η καταστολή, η προπαγάνδα. Κύριοι στόχοι της Αντιδραστικής Παλινόρθωσής της είναι το δημόσιο σχολείο και το δημόσιο νοσοκομείο, η ασφάλιση, η πλήρης απασχόληση, τα κοινά αγαθά, οποιοσδήποτε μηχανισμός λειτουργεί χειραφετητικά και εξισωτικά, οτιδήποτε αμβλύνει τις ανισότητες, οτιδήποτε τροφοδοτεί τη μόρφωση, τις πολιτικές ελευθερίες, την κοινωνική κινητικότητα ― οτιδήποτε προώθησε, με κόπο και αγώνες, τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό στον ταραγμένο εικοστό αιώνα.
Υπό αυτή την έννοια, το νομοθετικό και πολιτικό blitzkrieg που διεξάγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη εν μέσω πανδημίας λόκντάουν και φόβου θανάτου, η φρενήρης κούρσα μιας αργόσχολης τάξης για κυριαρχία, εξαρθρώνει την κοινωνική συνοχή και δι’ αυτής της εξάρθρωσης συρρικνώνει τον εθνικό κορμό. Η κατάληξη της νεοδεξιάς κούρσας είναι η βαλκανοποίηση: διαφθορά, υπανάπτυξη, μαφίες μετανάστευση και δημογραφικός μαρασμός.
ΑΠΟ ΤΟ TVXS