Του Γ. Λακόπουλου
“Μια κυβέρνηση, εκτός από πλειοψηφία, θέλει συναίνεση, συγκλίσεις, συγκεκριμένο πρόγραμμα και όχι απλώς μοίρασμα καρεκλών”. Επιτέλους μια σοβαρή προσέγγιση – στην εφημερίδα ‘Αγορά’– από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ για τις μετεκλογικές συνεργασίες. Είναι μια συνέντευξη με πολλές θέσεις που υπερβαίνουν τα πλαίσια που ορίζει η έννοια της κομματικής γραμμής.
Τις υπογράφει η πολυσυζητημένη κάποτε περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου- πρόσωπο με μάλλον διακριτική παρουσία στην πολιτική σκηνή από καιρό. Ακόμη και τώρα που στα τηλεπαράθυρα σφάζονται παλικάρια που ως πρόσφατα ήταν μαζί -και μαζί της- στην Κουμουνδούρου, η κυρία μιλάει λίγο, μετράει τα λόγια της, σχεδόν απέχει από την προεκλογική καμπάνια του κόμματός της. Παράξενο, όσο παράξενη ήταν εξ αρχής η παρουσία της στο δημόσιο χώρο.
Αυτή η ηχηρή απουσία, είναι στάση σκοπιμότητας μιας εκλεγμένης ή σιωπηλή διαμαρτυρία από μια πολιτικό της Αριστεράς που γεννήθηκε την ίδια χρονιά με τον Αλέξη Τσίπρα; Όπως και να το διαβάσει κανείς σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς της πολιτικής αναρχίας, είναι στοιχείο σοβαρότητας από δημόσιο πρόσωπο με ευρύτερο ρόλο και συμβολικό παρελθόν.
Η Ρένα Δούρου έχει το προνόμιο ότι αυτή άνοιξε το δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία, φέρνοντας στην Κουμουνδούρου το λίπασμα της πρώτης νίκης.
Αν η ξανθιά δασκάλα με το μεταπτυχιακό στις πολιτικές επιστήμες και τις τέσσερις ξένες γλώσσες – αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και τούρκικα- δεν κατάφερνε να νικήσει τον μαχητικό και επιτυχημένο Γιάννη Σγουρό στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014, δεν είναι βέβαιο ότι η Αριστερά θα έβλεπε ποτέ την εξουσία.
Αλλά σ’ αυτές τις εκλογές προτιμάει να είναι περιφερειάρχης Αττικής, αντί πρώτα να ισορροπεί ανάμεσα στους 53, στους Λαφαζάνηδες, τη Ζωή και τον Βαρουφάκη και μετά να παίρνει σβάρνα τα κανάλια ως περφόρμερ σε παραστάσεις κομματικής σαγήνης. Η πρώην και η τελευταία φορά που την είδαν να μετέχει σε προεκλογική δραστηριότητα του κόμματός της ήταν όταν υποδέχθηκε τον Τσίπρα στο Αιγάλεω -ως οικοδέσποινα: από εκεί διοικεί την περιοχή, εκεί είναι και το σπίτι της.
Αποτέλεσμα; Κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει ότι άφησε τη δουλειά που της εμπιστευτήκαν όσοι ζουν στο Λεκανοπέδιο επειδή το κόμμα της ζορίζεται στις εκλογές. Στην ‘Αγορά’ όταν ερωτάται για την ισχνή συμμετοχή της στο προεκλογικό νταβαντούρι απαντάει με θεσμική σωφροσύνη: “Είμαι δημοσίως παρούσα με όρους πολιτικής και σεβόμενη τις συλλογικές λειτουργίες και αποφάσεις”.
Επισημαίνοντας ότι η πολιτική της ταυτότητα στην περιφέρεια είναι γνωστή, υπαινίσσεται ότι επηρεάζει υπέρ του κόμματος στο μέτρο που είναι σωστή ως περιφερειάρχης. Και αυτό αρκεί. Ή αλλιώς το έργο της συνιστά “πολιτικό δείγμα γραφής, θεμελιώνοντας το ηθικό αντιπαράδειγμα” . Κι όσοι θέλουν να καταλάβουν ποιους καρφώνει, κατάλαβαν.
Η Δούρου δεν είναι λιγότερο ΣΥΡΙΖΑ από όσους έβγαιναν στα κανάλια για λογαριασμό του ίδιου κόμματος ως τον Αύγουστο και τώρα έγιναν από δυο χωριά χωριάτες και ξεμαλλιάζονται ποιος είναι μνημονιακός και ποιος ελίσσεται από ανάγκη. Απλώς ενώ προέρχεται από το 4% προτιμάει να συνδιαλέγεται με το 36%, η καλύτερα με το 51% που πήρε η ίδια. Δηλαδή είναι με τον “ΣΥΡΙΖΑ όπως θα έπρεπε να είναι”. Απλώς, αν υπάρχει αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον έχει πολλή μοναξιά αυτή την περίοδο.
Με όρους Κουμουνδούρου, η περιφερειάρχης εκφράζει μια ανύπαρκτη συνιστώσα στη Βαβέλ του κόμματος: τη συνιστώσα της κοινής λογικής σε μια κοινοτική χώρα. Αυτή η στάση είναι υποδειγματική στάση ως πολιτική συμπεριφορά και κατά κάποιο τρόπο είναι και απαραίτητη για να τα βγάλεις πέρα με τα προβλήματα τεσσάρων εκατομμυρίων πολιτών που διοικείς. Δεν είναι μόνο το 40% της επικράτειας. Είναι και αυτό που πληρώνει ακριβότερα την κρίση.
Προφανώς η Δούρου βλέπει στις γειτονιές της περιφέρειάς της όσα υφίστανται οι άνθρωποι ως τελικοί αποδέκτες της πολιτικής που ασκούν οι Μεγαλοσυριζαίοι στα υπουργεία. Λόγω αυτής της συνάφειας δεν έχει το κουράγιο -ή έχει την εντιμότητα- να μην επιχειρεί προεκλογικά να δημιουργήσει μαγικές εικόνες εκεί που δεν υπάρχουν. Και αυτό μόνο με τη σιωπή μπορεί να γίνει…
Τα πραγματικά προβλήματα της περιφέρειας εμφανώς της υπαγορεύουν και αντίστοιχη πολιτική συμπεριφορά και αυτό εξηγεί γιατί μετά από ενάμιση χρονο περιφερειάρχης δεν έχει φθορά, ενώ το κόμμα της, μόλις μετά από έξι μήνες στην κυβέρνηση μπάζει από παντού.
Η ‘Μικρή Πρωθυπουργός’ – κατά τον όρο που χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν για τους περιφερειάρχες- τα πάει καλύτερα από τον κανονικό πρωθυπουργό σ’ αυτά τα θέματα. Η ψυχραιμία της σ’ αυτές τις εκλογές δεν ήταν δεδομένη εξ αρχής. Μια Συριζαία σαν τους υπόλοιπους έδειχνε και συχνά έδινε πλευρό να την πλήξουν τα μίντια και οι αντίπαλοι της –κοπιάροντας συμπεριφορές και τσιτάτα που είχαν διδάξει πριν από αυτή κάποιοι θορυβώδεις δήμαρχοι της περιφερείας της. Τι είναι αυτό που την οδήγησε τελικά να διαβάζει αλλιώς την πραγματικότητα και να έχει διαφορετική συμπεριφορά;
Δεν είναι απαραίτητο να έχει κανείς την απάντηση. Αρκεί ότι διαχειρίζεται και τις προσδοκίες όσων την ψήφισαν για λόγους πέρα από την πολιτική στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή δεν έχει απλώς εννιά μήνες περισσότερο στην εξουσία από τον Τσίπρα και τα λοιπά στελέχη του κόμματός της. Έχει άλλη αίσθηση στην άσκησή της.
Π.χ. ο Αλέξης δεν έδειξε ως τώρα να συνειδητοποιεί επαρκώς ότι οι πολίτες ανέθεσαν τη πρωθυπουργία σ’ αυτόν προσωπικά και όχι στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι η διακυβέρνηση ασκείται από το Μέγαρο Μαξίμου και όχι από την Κουμουνδούρου. Αντί να διορίσει τον εαυτό του πρωθυπουργό, έμεινε πρόεδρος του κόμματος.
Αντίθετα η Ρένα Δούρου, μετά τις πρώτες ταλαντεύσεις, κατέληξε ότι πρωτίστως είναι περιφερειάρχης και συνεπώς πρόσωπο αναφοράς ολόκληρου του πληθυσμού της περιφέρειας και όχι μόνο των Συριζαίων. Αυτό την οδηγεί στο σωστό συμπέρασμα: στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου δεν κατεβαίνει η περιφέρεια Αττικής.
Από αυτή την άποψη ακόμη και αν δεν είναι η πιο αξιόπιστη παρουσία στο δελφινάριο του Τσίπρα, όπως ακούγεται συχνά, είναι σίγουρα το πρότυπο που θα μπορούσε να υιοθετήσει ο Αλέξης. Αν επιστρέψει στις 21 Σεπτεμβρίου στο Μέγαρο Μαξίμου…
