Του Γ. Λακόπουλου
Το πρόσωπο του ανοίγματος του ΣΥΡΙΖΑ που επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας είναι γένους θηλυκού. Η Ρεγγίνα Βάρτζελη προσωποποίησε τη διείσδυση του πρώην Πρωθυπουργού στο χώρο της πασοκογενούς Κεντροαριστεράς όσο κανένας άλλος.
Όπως Στέφανος Τζουμάκας είχε προσωποποιήσει το άνοιγμα στο ιστορικό ΠΑΣΟΚ- «των οραμάτων» όπως διευκρίνισε κάποια στιγμή ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Ρεγγίνα είναι περισσότερα από όσα λέει ο τίτλος της επί δεκαετίες διευθύντριας του πολιτικού γραφείου του Γ. Παπανδρέου: ως βουλευτή, υπουργού, αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και Πρωθυπουργού. Αλλά δεν τον ακολούθησε και ως διασπαστή στο τέλος. Ήταν περισσότερο ΠΑΣΟΚ, από παπανδρεϊκή.
Βρέθηκε κοντά τον Γ. Παπανδρέου, αλλά δεν επιδίωξε κανένα αξίωμα όταν ήλθε εν τη βασιλεία του και γύρω του έκανε πάρτι η κηπουρική. Παρέμεινε το «μηχανάκι» της καθημερινότητας του.
Όπως την ίδια εποχή ο Χάρης Παμπούκης ήταν ο ιθύνων νους του πριν τα βροντήξει-μακριά από κηπουρούς, συγγενείς και άλλους προσκολλυόμενους της αρπαχτής.
Η Βάρτζελη ήταν πλήρως ανένταχτη μέσα στην απόλυτη ένταξη της.
Ήταν «του Γιώργου», αλλά δεν ήταν ποτέ στην «ομάδα του Γιώργου». Ακόμη και όταν ήταν η”μάνα το λόχου”« και η πιο αφοσιωμένη από όλους.
Πολύπειρη και ευφυής, δυνατή ακόμη και όταν η μοίρα της έπαιρνε τα άπαντα, υπήρξε άρτια στη δουλειά της, οργανωμένη και αποτελεσματική.
Ιδιαίτερα όταν έπρεπε να σβήσει φωτιές ή να κάνει «κονσομασιόν» σε στελέχη που έφταναν ως την πόρτα του Παπανδρέου με παρακλητικές διαθέσεις, ή απειλούσαν να τραβήξουν την περόνη της χειροβομβίδας που νόμιζαν ότι κρατούσαν.
Ήταν η πιο χρήσιμη και πιο παραγωγική στον κύκλο των συνεργατών του. Αλλά δεν κάλεσε ποτέ στο σπίτι της το αφεντικό της, δεν αντάλλασσαν δώρα στις γιορτές και δεν έφαγε ποτέ μαζί του σε ένα εστιατόριο.
Ο απόλυτος επαγγελματισμός σε ένα σύστημα στο οποίο αυτό ήταν μειονέκτημα. Η κολακεία ήταν καύσιμη ύλη.
Την ίδια προφανώς την κολάκευε η άυλη εξουσία που είχε. Αλλά έμεινε στους μάλλον λίγους του «συστήματος ΓΑΠ» που βρέθηκαν σε στρατηγικούς ρόλους των παρασκηνίων και απέφυγαν να επωφεληθούν .
Παρά τα ήθη της πολιτικής καμαρίλας κατόρθωσε να είναι η «Ρεγγίνα» για όλες τις φράξιες και τις παρέες, που σκοτώνονταν για αξιώματα, σταδιοδρομίες και συμφέροντα -χωρίς κανείς να την πάρει με το μέρος του.
Υπήρξε ειρηνοποιός, συγκρουσιακό πρόσωπο, απολογήτρια για τον Παπανδρέου, επικρίτρια και προστάτης του, μιλώντας του πάντα στον πληθυντικό και διατηρώντας τις αποστάσεις ως προϋπόθεση αποτελεσματικότητας σ’ αυτούς τους ρόλους.
Η προσχώρησή της στο ΣΥΡΙΖΑ είναι για πολλούς σαν ταμπού που ξεπεράσθηκε. Σα να σηκώθηκε μια σημαία σε ένα ύψωμα και την βλέπουν όλοι.
Από την πλευρά της έγινε με περισυλλογή και ταπεινοφροσύνη. Δεν είναι κίνηση καριέρας ή ανάδειξης. Σε τι άλλωστε; Είναι περισσότερο συνειδητή εξόφληση των λογαριασμών που είχε από τα νιάτα της με τη Δεξιά και το Μητσοτακέικο. Ανταπόκριση σε μια ευθύνη που έχουν οι άνθρωποι με δημοκρατικές ρίζες.
Από αυτή την άποψη η συμμετοχή της στην προσυνεδριακή δράση του ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλύπτει πόσο βαθιά και πόσο ουσιώδης από πολιτική άποψη είναι η επιρροή του Αλέξη Τσίπρα στις γενιές που ανάδειξαν στη Μεταπολίτευση τη Δημοκρατική Παράταξη και τα σύμβολά της.
