Σήμα κινδύνου: Ακραία φαινόμενα μίσους, ρατσισμού, κατασκευής εχθρών και τεχνητής «εθνικής» έξαρσης – Καταλαβαίνουν οι ταγοί – ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας, ο Παυλόπουλος, αλλά και ο Καραμανλής- πού οδηγείται η κοινωνία;

Του Γ. Λακόπουλου

Κάνει απλώς λάθος ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στο προσφυγικό; Δεν αντιλαμβάνεται ότι ξεπερνά το μέγεθος της χώρας; Πιστεύει πράγματι ότι η πολιτική του θα φέρει αποτέλεσμα; Παγιδεύτηκε από εξωτερικούς παράγοντες στο γεωπολιτικό παιχνίδι στην περιοχή; Η μήπως απλώς στήνει προεκλογικό σκηνικό;

Ό,τι και αν συμβαίνει οι εξελίξεις τον υπερβαίνουν και παίρνουν άσχημη τροπή για την ελληνική κοινωνία. Υπάρχουν ορατά δείγματα.

Πρώτο: Μια απίστευτη εξέλιξη: ποδοσφαιρική ομάδα- ο πλούσιος ιδιοκτήτης της δηλαδή -αναλαμβάνει την <επιμελητεία του λόχου>. Για τη ακρίβεια στέλνει «άμεσα στα σύνορα 3 νταλίκες με νερό, φρούτα, αναψυκτικά, και αναλώσιμα για τους φύλακες των συνόρων της Ελλάδας και της Ευρώπης» . Στέλνει επίσης “ομάδα εθελοντών “

Σημειώνει μάλιστα ότι «θα είναι εκεί, δίπλα σε αυτούς που μας γεμίζουν υπερηφάνεια και θα τους παρέχουμε ό,τι χρειαστούν».  Οι ίδιοι προ καιρού ήταν έξω από τη Βουλή και φώναζαν: «Κράτος δεν είναι ο Πρωθυπουργός ,είναι ο Ολυμπιακός».

Δεύτερο: Στη Λέσβο -που συγκλόνισε τον πλανήτη με τον ανθρωπισμό των κατοίκων της το 2015-16 , κάποιοι εξωθηθούν σε πνιγμό απελπισμένους που προσπαθούν να φτάσουν στην ξηρά. 

Εθελοντές που προσπαθούν να προσφέρουν σε πάσχοντες, μέσω ΜΚΟ,  προπηλακίζονται και αποχωρούν φοβούμενοι για τη ζωή τους. Είναι το  τίμημα του αντι-ΜΚΟ ντελίριου που προκαλεί η κυβέρνηση, συκοφαντώντας τη έννοια της αλληλεγγύης.

Στη διπλανή Χίο πυρκαγιά κατέστρεψε ολοσχερώς αποθήκη που διατηρούσαν οργανώσεις αλληλεγγύης στην περιοχή με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για πρόσφυγες. Για να μην θυμηθούμε τα σουβλάκια των Διαβατών….

Τρίτο: Στην Αθήνα μέλος της κυβέρνησης και αντιπρόεδρος  της ΝΔ καταργεί τον…. ΟΗΕ και διακηρύσσει προκλητικά  ότι… δεν θα εξετασθεί καμία αίτηση ασύλου και όλοι είναι ανεπιθύμητοι. Γιατί έτσι του καπνίζει. Ή έτσι του υπαγορεύει η ιδεολογία του. Από κοντά και κυβερνητικός βουλευτής διακηρύσσει ότι στον Έβρο … δεν υφίστανται πλέον “ανθρωπιστικό θέμα”. Ας άρχισαν ήδη οι διεθνείς επικρίσεις – για τη σύγχυση της εθνικής ασφάλειας, με την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων- που μας εξομοιώνουν με την Τουρκία.

Τέταρτο: Σε όλη την επικράτεια, ομάδες ακραίων – ακροδεξιών ή απλώς τραμπούκων- προσπαθούν να ανακτήσουν την “ηγεμονία’ στις τοπικές  κοινωνίες, προτάσσοντας το μίσος  για τους ξένους, τον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία.

Βρίζουν, απειλούν και επιτίθεται σε αδύναμους  επιδιώκοντας το χειροκρότημα με τη διασπορά του φόβου, της απειλής κατά του έθνους και του κινδύνου  μεταφοράς ασθενειών και εγκληματικότητας , από τους μετανάστες. Πας μη Έλλην Βάρβαρος.

Πέμπτο. ΜΜΕ και αρθρογράφοι  ωρύονται ότι η χώρα αντιμετωπίζει «ασύμμετρο κίνδυνο», ότι δέχεται επίθεση – σαν το… 1940- και οφείλει να την αντιμετωπίσει «ακόμη και με τα όπλα»- δηλαδή να θερίζει με τα πολυβόλα τους αμάχους που επιχειρούν απελπισμένα να διέλθουν από το το ελληνικό έδαφος προς την Ευρώπη. 

Έκτο. Κυβερνητικοί παράγοντες μετατρέπουν τη σύγκρουση της Τουρκίας με συγκεκριμένα ευρωπαϊκά κράτη-  στο γεωπολιτικό παιχνίδι της περιοχής- σε ελληνοτουρκική διένεξη που μπορεί να φτάσει μέχρι …πολεμική σύρραξη!

Από όλα αυτά προκύπτει ότι κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο και δεν έχει την <ιδιοκτησία> των κινήσεων της. Δεν έχει στρατηγική.

Ετσι η κοινωνία αντί να συσπειρώνεται, μένει ανυπεράσπιστη σε κάθε είδους μικρονοϊκό  και ανεύθυνο, που στήνει σκηνικά πολέμου και κατασκευάζει κίνδυνους για να κερδίσει πολιτικά. Σε οποιον σαλταρισμένο, η πονηρό, απευθύνεται στην ανασφάλεια, τα χαμηλά αισθήματα και την άγνοια . για να ωθεί τους πολίτες σε εξαλλοσύνες και διχασμό και να τους χειραγωγεί.

Απέναντι σ’ αυτό τα φαινόμενο  ο λόγος περνάει στην υπεύθυνη πολιτική ηγεσία της χώρας. Στους ταγούς. Δηλαδή στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα. Ως επικεφαλής των δυο μεγάλων κομμάτων, πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους.   

Ομοίως ο εν ενεργεία Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος , παρ ότι απερχόμενος, πρέπει να δώσει το στίγμα του- ως αρχηγός του κράτους. Οπως φυσικά και η επί θύραις διάδοχός του.

Στο ίδιο κάδρο των πολιτικών ταγών της χώρας που δεν μπορούν να μένουν παρατηρητές, μπαίνουν οι πρώην Πρωθυπουργοί –Κ. Σημίτης, Γ. Παπανδρέου, Αντ. Σαμαράς.

Πρωτίστως όμως ο Κώστας  Καραμανλής που θεωρείται φυσικός επικεφαλής της συντηρητικής παράταξης-στην οποία βρίσκουν έδαφος οι ακρότητες.

Η Ελλάδα ως χώρα που αντιμετωπίζει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα που την καταπονεί, θα βρει τελικά στο ευρωπαϊκό πλαίσιο,τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος. Αλλά εν τω μεταξύ η κοινωνία της δηλητηριάζεται καθημερινά.

Η διαμόρφωση του πολιτικού κλίματος και της κοινωνικής ατμοσφαίρας  δεν μπορεί να αφήνεται σε  μιντιάρχες, ποδοσφαιρικούς παράγοντες,  ακροδεξιούς κήρυκες και τυχοδιωκτικά στοιχεία που πουλάνε εθνικισμό και μίσος. 

Αν δεν αναχαιτιστεί ο ακραίος λόγος τους -και οι σκοπιμότητες τους- η ελληνική κοινωνία θα πάρει ολισθηρό δρόμο. Δεν θα είναι η πρώτη φορά..

Επειδή η χώρα ετοιμάζεται να γιορτάσει και τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, ας ανατρέξει η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου  στην Ιστορία.

Για να παρουσιάσει η έγκριτη Επιτροπή της οποίας ηγείται τι ακριβώς συνέβη στη χώρα, όταν η κοινωνία παραδόθηκε σε λαοπλάνους, μεγαλοιδεάτες, εθνοκάπηλους και πολεμοχαρείς.

Όταν ανεύθυνοι πολιτικοί και αριβίστες παραγοντίσκοι, έβγαλαν από το μπουκάλι το τζίνι της μισαλλοδοξίας, της δεκαρολογίας και της τυφλής δράσης εναντίον των «άλλων».

Έλεος. Και προπαντός ψυχραιμία. Δεν είμαστε στα πρόθυρα πολέμου. Δεν απειλεί τα σύνορά μας κανένας εχθρός – περισσότερο απο πριν. Δεν επιβουλεύεται τη ζωή μας κανένα σκοτεινό σενάριο κανενός .. .Σόρος.  Δεν κινδυνεύουμε με αφανισμό ως έθνος, από κανέναν- πλην ίσως του εαυτό μας.

Απλώς βρισκόμαστε στο κέντρο μιας περιφερειακής κρίσης- με ιστορικά χαρακτηριστικά και αίτια. Μπροστά σε μια ένταση λόγω της μετακίνησης πληθυσμών και γεωπολιτικών παιγνιδιών στην περιοχή, ανάμεσα στους ισχυρούς.  

Χρειάζεται  επαγρύπνηση, περιφρούρηση των συνόρων,  εσωτερική ενότητα. Αλλά κυρίως χρειάζονται πολιτικές πρωτοβουλίες. Η έξοδος από τη κρίση βρίσκεται στην πολιτική. Όχι στην κατάργησή της ως μεθόδου εύρεσης λύσεων. 

Ο Πρωθυπουργός, ο αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας – αλλά και όποιος  ακόμη έχει δημόσια επιρροή και συναισθάνεται τι πάει να συμβεί- πρέπει να βγουν μπροστά.

Να κρατήσουν τη χώρα στην πορεία της, με την πολιτική ζωή σε ομαλότητα και την κοινωνία σε δημιουργική κατάσταση. Δεν θέλουμε να ξέρουμε τι θα συμβεί αν παρασυρθεί από τους παλαβούς και τους επιτήδειους…..