Του Χρήστου Λουτράδη
Σήψη. Δυσωδία. Παρακμή, Ηθική έκπτωση. Είναι ορισμένες λέξεις που σου έρχονται στο μυαλό , παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από το σκάνδαλο των υποκλοπών. Ένα σκάνδαλο που θίγει των πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος και των θεσμών εκείνων που είναι ιστορικά επιφορτισμένοι να προασπίζονται το κράτος δικαίου, την δημοκρατία και κυρίως να αποτελούν το λιμάνι των καταφρονημένων και αυτών που έχουν ανάγκη προστασίας. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με την ιστορική πραγματικότητα, αποτελεί τουλάχιστον υποκρισία να δηλώνουμε σοκαρισμένοι, και έκπληκτοι από την ηθική έκπτωση και την θεσμική εκτροπή στην οποία γινόμαστε μάρτυρες. Η πατρίδα μας , και πιο συγκεκριμένα ένα κομμάτι του πολιτικού μας συστήματος, δεν είχε ποτέ καλή σχέση με τους θεσμούς, την προστασία τους και την πίστη στην διάκριση των εξουσιών. Χρησιμοποιούσε ανέκαθεν τους θεσμούς κατά περίπτωση και για τον προσπορισμό προσωπικών ωφελημάτων.
Αυτό που βιώνουμε όμως το τελευταίο χρονικό διάστημα, δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό ηθικής έκπτωσης ή μια χυδαία έστω απαξίωση των θεσμών και του κράτους δικαίου, από ένα πολιτικό κόμμα ή έναν κομματικό αρχηγό. Δυστυχώς παρακολουθούμε ενεοί την απρόκλητη επίθεση στην ίδια την δημοκρατία, την απαξίωση των θεσμών, και την εργαλειοποιήση του ίδιου του κράτους και των μηχανισμών του από μια συγκεκριμένη πολιτική ομάδα, που δεν διαπνέεται από μια έστω αποκρουστική ιδεολογία , αλλά από ένα συνονθύλευμα κυνισμού και τακτικών που συναντάει κανείς στην μαφία , με μοναδική στόχευση την δημιουργία ενός κατ’ επίφαση δημοκρατικού συστήματος που θα διαιωνίζει την εξουσία τους.
Οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από τις υποκλοπές και κυρίως οι σοκαριστικές αποκαλύψεις για την ύπαρξη ενός παρα-επιχειρηματικού και παρακρατικού μηχανισμού ασύδοτου επιβεβαιώνουν ακόμη και τους πιο φανατικούς επικριτές της Κυβέρνησης Μητσοτάκης, που διαλαλούσαν από την αρχή της κυβερνητικής θητείας της κυβέρνησης, ότι η αριστεία που χρησιμοποιούσε η κυβέρνηση και τα φερέφωνα της στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ως στοιχείο διαφοροποίησης με τους πολιτικούς της αντιπάλους, δεν αποτελούσε παρά τον φερετζέ για την επιβολή ενός διαπλεκόμενου , συντηρητικού , κυνικού αλλά και διαχειριστικά ανίκανου συστήματος, που αν δεν υπέκλεπτε το ίδιο, δημιούργησε το ηθικό κενό για την καλλιέργεια αυτής της νοοτροπίας του γκάνγκστερ.
Η δυσωδία που εκπέμπεται από τις τελευταίες αποκαλύψεις , και η συνέχεια που ορισμένοι προεξοφλούν ότι θα έχει η ιστορία των υποκλοπών, δεν θα πρέπει να οδηγήσει την κοινωνία στην αποχώρηση από τις κοινωνικές και τις πολιτικές διεργασίες. Η σιχασιά για ένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος , που μπερδεύει τον αστισμό με τον μαυραγοριτισμό των Πάτσηδων , που βαφτίζει φιλελευθερισμό τον χυδαίο έλεγχο των θεσμών και τον εκβιασμό αντιπάλων , θα πρέπει να οδηγήσει την κοινωνία στο κέντρο των πολιτικών διεργασιών και του πολιτικούς που αντιπροσωπεύουν , αυτόν τον θεσμικό εκφυλισμό στην συνταξιοδότηση.
Η κοινωνία στο επίκεντρο μπορεί να αποτελέσει ζώσα πραγματικότητα , μόνο με τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας , οι οποίες και μπορούν να μετουσιώσουν την δικαιολογημένη οργή σε κάλεσμα συμμετοχής σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο , όπου το κράτος δικαίου θα βρεθεί πάλι στο επίκεντρο των πολιτικών διεκδικήσεων, ο σεβασμός στην διάκριση των εξουσιών θα είναι αυτονόητη υποχρέωση των εκάστοτε κυβερνώντων και ο φιλελευθερισμός δεν θα αποτελεί προβιά για πολιτικούς καιροσκόπους.