Του Ιωάννη Δαμίγου
Οι εργάτες με τις φόρμες, τα εργαλεία στις τσέπες λιγόστεψαν και μαζί τους εξαφανίστηκαν τα ισχυρά συνδικάτα. Ένα μικρό και ελεγχόμενο τμήμα ξέμεινε για τις ανάγκες εξυπηρέτησης της ισχνής πλέον βιομηχανίας μας. Οι υπόλοιποι όλοι μετετράπηκαν από εργάτες σε εργαζόμενους παροχής υπηρεσιών, με συνολάκια και κουστούμια αντί φόρμας, προσδίδοντας “κύρος” και ευκαιρία διαχωρισμού δήθεν τάξης.
Υπάλληλος! Ίσως με λιγότερες παροχές και με μικρότερο μισθό, αλλά με την ψευδαίσθηση της καλύτερης κοινωνικής θέσης. Με το εταιρικό αυτοκίνητο, κινητό τηλέφωνο, tablet, δεν σκάβεις κιόλας, απλώς … οργώνεις την αγορά, προσφέροντας “λύσεις”, έχοντας αποστηθίσει τα βασικά σημεία των σεμιναρίων, παπαγαλίζοντας πολλαπλά τρυκ σε άλλους που αναζητούν ρόλο.
Σε απεγνωσμένη αναζήτηση τάξης, αναθεώρηση ιδανικών, με σπουδή στην αποστασιοποίηση της φτώχιας, αλλοίμονο. Απλώς ευρισκόμενοι σε ένα μεταβατικό στάδιο, μιας ρευστής κοινωνικής κατάστασης, προς εκμετάλλευση διδαχής της ενστερνισμένης θεωρίας καπιταλιστικής κουλτούρας, πως δημιουργεί ευκαιρίες ανάδειξης. Πλασάρισμα σε επικίνδυνες λαϊκίστικες θέσεις, πρόδρομο ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Έτσι προκύπτει προφανώς και το πρόβλημα αναζήτησης ταυτότητας αντιπροσώπευσης των κομμάτων. Όσο το πλήθος διεκδικεί με ανορθόδοξο τρόπο, πλασματικά μερίσματα, παρασυρμένο άβουλα από τις υποσχόμενες σειρήνες, μιας ευκαιρίας για μια θέση στον ήλιο, τόσο τα κόμματα πειραματίζονται μεταλλασσόμενα των διαχωριστικών κόκκινων γραμμών τους. Οι αποστάσεις μεταξύ των μικραίνουν, σε προσπάθεια συλλογής ψήφων πολυπληθών κοινωνικών ομάδων, σε μελλούμενη εκ νέου απογοήτευση των, καθώς εκ φύσεως οι λύσεις των προβλημάτων τους, φαντάζει αδύνατη. Ουτοπία.
Ο εκφυλισμός των κλασικών κομμάτων όπως τα γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, έχει ήδη προχωρήσει στα τελευταία στάδιά του. Η αποτυχία όλων εδώ και καιρό να πείσουν πρακτικά, έχει προδιαγράψει και το τέλος των, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για μια ακόμα φορά στην ακροδεξιά, στον φασισμό. Άκοπα, καθώς δεν χρειάζεται προβολή, η απελπισία της πλάνης σου βρίσκει εκεί καταφύγιο ακούσια. Επανάληψη. Το επίτευγμα του άκρατου νεοφιλελευθερισμού.