Του Ιωάννη Δαμίγου
Τέτοιες ημέρες επιλέγω την σιωπή. Είδα, έζησα και ένοιωσα αρκετές από τις πολλές πτυχές του Πολυτεχνείου, από κοντά, από πολύ κοντά. Όχι σαν αυτούς που παρακολουθούσα με δέος να αντιστέκονται και να αντιδρούν, αλλά σαν μαθητής, που φίλος και συμμαθητής με “παρέσυρε” σαν οργανωμένος να εισέλθει στον χώρο του Πολυτεχνείου.
Χαθήκαμε μέσα στην αναταραχή, τις άγριες φωνές και τα χτυπήματα των αστυνομικών στον περίβολο του Μουσείου. Ο συμμαθητής μου μπήκε και έμεινε μέσα, εγώ χάθηκα. χωρίς να ξέρω που τρέχω, καθώς μας κυνηγούσαν. Η μόνη μου αντιστασιακή πράξη ήταν να πετάξω εναντίον ενός αστυνομικού ένα νεράντζι στο κεφάλι και έντρομος άκουγα τις αλυσίδες και τα μεταλλικά αντικείμενα να κροταλίζουν κυνηγώντας με. Ήταν ευτραφείς για καλή μου τύχη και ξέφυγα. Έμεινα όμως αποκλεισμένος σε κάποιο υπόγειο δίπλα στην ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ της Πατησίων, μέχρι την ανατολή.
Είδα τόσα, είδα πολλά, είδα. Έκτοτε όταν πλησιάζει αυτή η ημερομηνία, που μου άλλαξε το βλέμμα ζωής, σιωπώ. Και είναι το καλύτερο που έχω να κάνω. Σιωπώ, στων πολλών τις λέξεις τις άστοχες, τις αδέσποτες. Σιωπώ, στις εξαργυρώσεις και τα αντίτιμα των επιτήδειων. Σιωπώ, στην γιορτή της “δημοκρατίας”. Σιωπώ, στους πανηγυρικούς λόγους περί συνεχούς αγώνα για ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Σιωπώ, στα μηνύματα της ηρωικής γενιάς του Πολυτεχνείου, που αποτελούν παρακαταθήκη στους νέους και
…….Μουρμουρίζω όμως βλασφημώντας χαμηλόφωνα, ανήμπορος να ουρλιάξω. Ποιοι είστε εσείς και γιατί μιλάτε κάπηλοι; Τι καταλάβατε, αν καταλάβατε; Τι κάνατε και τι κάνετε, αφού λέτε με στόμφο και εξηγείται το … νόημα της εξέγερσης; Περίσσεψαν οι αναλύσεις και οι ερμηνείες!
Επιτέλους σιωπή, γι’ αυτούς και γι’ αυτά που χάθηκαν! Ημέρα μνήμης, σεβασμού και σιωπής. Αφού μετρηθήκαμε τόσα χρόνια μετά και βρεθήκαμε λειψοί, μικροί, ανίκανοι και αμνήμονες!