Το Πολυτεχνείο ύστατη προειδοποίηση για την Κύπρο

Του Γιαννάκη Ομήρου

Η 28η του Οκτώβρη, η εθνική αντίσταση, οι δημοκρατικοί αγώνες της δεκαετίας του ’60, με κορύφωμα τον ανένδοτο αγώνα, συμπυκνώνουν οράματα, ελπίδες και προσδοκίες στη μεγάλη νύκτα της 17ης του Νιόβρη και ανοίγουν ένα νέο δρόμο μέσα από τους αδιάκοπους αγώνες για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική προκοπή.

Θα πρέπει ακόμα να πούμε πως το Πολυτεχνείο σαν συγκεκριμένη πρακτική και έκφραση αγωνιστική, αποτέλεσε μια αυθεντική και γνήσια έκφραση των αγώνων του Ελληνικού λαού και ιδιαίτερα της πρωτοπόρας νεολαίας, που σωστά πολιτικοποιημένη αρνείτο τη χειραφέτηση των παραδοσιακών κλισέ δράσης και αυθόρμητα καθόρισε την πορεία της χωρίς δισταγμούς, αναστολές, φόβους και προκαταλήψεις.

Από την άποψη αυτή, το Πολυτεχνείο σήμανε και μια νέα εποχή στην ελληνική πολιτική ιστορία. Η γενιά του Πολυτεχνείου  απελευθερωμένη από δογματικές αναστολές του παρελθόντος, καθόρισε μια νέα πρακτική και δυναμική.

Η 17η του Νιόβρη αποτελεί αφετηρία καινούργιων αγώνων για την ολοκλήρωση των στόχων, των οραμάτων και των προσδοκιών του Ελληνισμού.

Το Πολυτεχνείο όμως υπήρξε και για την Κύπρο μια ύστατη προειδοποίηση για το πού μπορούσαν  να οδηγηθούν τα πράγματα. Γιατί αν τα πρώτα χρόνια για μερικούς μπορούσε να υπάρξει η δικαιολογία, αν υπήρχε, πως δεν μπορούσαν να προβλεφθούν οι συνέπειες, τί ήταν εκείνο που εμπόδισε όλους στην Κύπρο να αντιληφθούν πού μπορούσε να οδηγήσει την πατρίδα μας η φασιστική κλίκα της Αθήνας μετά τη σφαγή του Νιόβρη του 1973;

Γιατί ακόμα και τότε, το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής ηγεσίας ακόμα και εκείνων που παρουσιάζονταν σαν πνευματική ηγεσία, υποκλίνονταν μπροστά στη φασιστική δικτατορία και εξυμνούσαν τους δυνάστες του Ελληνικού λαού. Και βλέπαμε στους τοίχους των χωριών και των πόλεων μας τα ντροπιαστικα φασιστικά συνθήματα να γράφουν «Παττακέ, η Κύπρος σε περιμένει».

Ομιλία σε εκδήλωση στη Λάρνακα την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου, για την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Πρώην Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων