Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Στέφανος Κασσελάκης έζησε μια μοναδική βραδιά. Αν για τον ίδιο αποδειχθεί «πάμε ξανά από την αρχή», ή «η – πολιτική – ζωή εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι μου» θα φανεί στην κάλπη.
Ήταν πολιτικό βήμα ή πίστα; Μιλούσε ένας πολιτικός ή ένας περφόρμερ; Αυτοί που τον άκουγαν ήταν «σύντροφοι» ή «παιδιά»;
Όπως και να αξιολογηθεί η σκηνική παρουσία του Στέφανου Κασσελάκη στο, ας το πούμε, συνέδριο – που ακύρωσε λίγες ώρες νωρίτερα ο Αλέξης Τσίπρας, από μακριά – το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: μίλησε σχεδόν δυο ώρες για να καταλήξει σ’ αυτό που του υπέδειξε ο προκάτοχός του.
Δεν είχε περιθώριο να ξεφύγει. Έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και την έντυσε με ηρωισμό: «Βρείτε μου αντίπαλο» – να τον σκίσω, εννοούσε. Άλμα στο μέλλον του, ή άλμα στο κενό;
Ήταν μια βραδιά που δεν έχουμε ξαναδεί σε συνέδριο κόμματος. Ο ομιλητής, είχε αποστηθίσει – δίκην πρόζας – το κείμενο του ρόλου… Καλός ως ηθοποιός, αλλά όχι και ως πολιτικός ρήτορας. Εντυπωσιασμός, αλλά όχι ηγετικότητα.
Κυκλοφορούσε στη σκηνή σαν ρόκερ και κάθε τόσο δρόσιζε με νερό το στόμα του – από πλαστικό μπουκάλι! Το είχε ανάγκη, ή ήθελε χρόνο, γιατί κάποιος του υπαγόρευε στο ακουστικό τη συνέχεια;
Έτσι πήγε ολόκληρη η ομιλία: μια φράση, μια διακοπή για νερό.
Θα είχε την αξία της πρωτοτυπίας για πολιτική ομιλία, αν δεν υπήρχε το ενοχλητικό στήσιμο «κλάκας» στο κέντρο της αίθουσας, που φώναζε – παλαιομοδίτικα – συνθήματα, ως υπόκρουση…
Ο ομιλητής σταματούσε και σχολίαζε ή απαντούσε. Αλλά η προσδοκώμενη «επικοινωνία» με την αίθουσα – που δεν είχε μόνο συνέδρους – δεν λειτουργούσε. Πολλοί παρακολουθούσαν απαθείς – σκεπτικοί, ή μειδιώντες.
Αλλά ο Στέφανος Κασσελάκης ολοκλήρωσε την παράσταση απτόητος. Έριχνε μια ατάκα, σταματούσε και έκανε μερικά βήματα πίσω, ή πλάγια δείχνοντας το κοινό. Σαν τους καρατερίστες του πάλκου: δικό σας το ρεφρέν.
Από πλευράς περιεχομένου δεν υπήρξε κάτι ενδιαφέρον: κοινοτυπίες, επαναλήψεις και σλόγκαν ανάμεσα σε κομπασμούς και υποσχέσεις για κοιλάδες μέλλουσας εξουσίας.
Με κατανίκηση του Μητσοτάκη, που μόλις προ ημερών κράτησε στην κυβέρνηση ψηφίζοντας νόμο του, που δεν ψήφιζαν βουλευτές και υπουργοί του.
Δεν έλειψαν και οι πλανητικές παρεμβάσεις: «Ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ζητάω να σταματήσει ο πόλεμος στη Γάζα. Τώρα».
Εκχώρησε με ευκολία το «βέτο» στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δεσμεύθηκε για «κρατικοποίηση» μιας ιδιωτικής επιχείρησης: της ΔΕΗ.
Επειδή στην κοινοτική Ευρώπη κρατικοποιήσεις δεν επιτρέπονται, η κυβέρνηση Κασσελάκη – λέμε τώρα – πρέπει να την αγοράσει. Ακούστηκε ότι την πουλάνε οι μέτοχοί της;
Η απόσταση από την πραγματικότητα του έδινε αέρα αιθεροβάμονα. Το «κόνσεπτ» της εκδήλωσης υπολόγιζε στη φυσικότητα του πρωταγωνιστή. Αλλά ο λόγος έβγαινε ξύλινος .
Ωστόσο δεν έλειπαν τα καρφιά στον Τσίπρα: «Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να ναρκοθετήσει τον δρόμο της αλλαγής, όσο ψηλά και αν βρίσκεται».
Έτσι κύλησε η βραδιά μέχρι το τελικό κρεσέντο με τις κορώνες του τύπου: «δεν μασάει ο μικρός». Για να καταλήξει σ’ αυτό θα μπορούσε να είχε πει από την αρχή: πάμε σε κάλπες και αν συνεχίζετε να με θέλετε για πρόεδρο, απλώς ξαναψηφίστε με.
Εκεί το τράβηξε λίγο παραπάνω, με καλά προβαρισμένες αυτοαναφορές αυτοπεποίθησης. Το στυλ «πολύ σκληρός για να πεθάνω» ίσως να αποβεί μοιραίο: τα κόμματα θέλουν για επικεφαλής πολιτική προσωπικότητα, όχι τον Μπρους Γουίλις.
Ο Στέφανος Κασσελάκης έζησε μια μοναδική βραδιά. Αν για τον ίδιο αποδειχθεί «πάμε ξανά από την αρχή», ή «η – πολιτική – ζωή εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι μου» θα φανεί στην κάλπη.
Στο χειροκρότημα πάντως δεν φάνηκε, αν «τον αντέχει το σκοινί», στο ακροβατικό που έκανε, σε ζωντανή μετάδοση.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
