Του Γιώργου Λακόπουλου
Από το 2019 και εντεύθεν ο Νίκος Κοτζιάς ηγείται της αναιμικής κίνησης « ΠΡΑΤΤΩ» – που ισοδυναμεί απλώς με μια μικρή ομαδα προσώπων με ενδιαφέρουσες απόψεις- και από πολιτική άποψη αντιπροσωπεύει μόνο τον εαυτό του.
Σ’ αυτό περιλαμβάνεται η προσωπική διαδρομή του στην Αριστερά και η εθνική επιτυχία της Συμφωνίας των Πρεσπών. Άλλο κάτι δεν έχει να προσκομίσει στην πολιτική σήμερα πλην κάποιων θέσεων που δεν διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά καλό είναι να ακούγονται.
Οποιοσδήποτε πολιτικός με το βιογραφικό του Κοτζιά το πρώτο που θα έκανε θα ήταν να προστατεύσει την ιστορία του και συνεπώς και τον εαυτό του- και να μην τα θέτει στη διάθεση οποιουδήποτε.
Ειδικά σε ό,τι αφορά τις σχέσεις του με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ προστασία σημαίνει αποστάσεις από τον Κασσελάκη, το περιβάλλον του οποίου κάθε άλλο παρά χωράει τον πρώην υπουργό Εξωτερικών του Τσίπρα.
Όπως λέγεται, ούτε η φιλόδοξη Δούρου και ο αμφιλεγόμενος Καλπαδάκης, που χειρίζονται τα εξωτερικά θέματα, ούτε ο ισχυροποιημένος Γ. Τσίπρας – τον οποίο είχε εκδιώξει από το υπουργείο Εξωτερικών- θα επιτρέψουν ποτέ να περάσει στα ενδότερα.
Παρόλα αυτά ο Κοτζιάς από την πρώτη στιγμή εκλογής του Κασσελάκη επιδίωξε επαφές μαζί του και, όπως κυκλοφορεί στην Κουμουνδούρου, προσφέρθηκε να τον συνοδέψει την Κύπρο, αλλά τον έκοψαν- κάτι πάντως που δεν προκύπτει από την πλευρά του.
Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε να ενδιαφέρεται περισσότερο να ανοίξει διάλογο με τον Καμμένο, παρά με τον Κοτζιά. Αλλά στη δύσκολη θέση που βρίσκεται αυτή την περίοδο, όταν πολλοί φεύγουν από το κόμμα του, έψαχνε κάποιον πρόθυμο να δείξει ότι… έρχεται.
Παρά την εμπειρία του ο Κοτζιάς δεν είδε την παγίδα, ούτε ότι τον χρησιμοποιούν, όσοι δεν θέλουν ούτε να τον βλέπουν. Και επέτρεψε στον εαυτό του τη φωτογραφία με τον Κασσελάκη σε ένα ψαράδικο.
Δεν ξέρουμε τι μπορεί να συζήτησε ένας μπαρουτοκαπνισμένος της Αριστεράς με κάποιον άσχετο με θολό παρελθόν, που μόνο προσβολές πρόσφερε ως τώρα στην Αριστερά, αρχής γενομένης από την καπηλεία της επίσκεψης στη Μακρόνησο, με συνοδεία που δεν έχει σχέση με τους συμβολισμούς της.
Ήταν το μεγαλύτερο λάθος του. Περισσότερο ανεπίτρεπτο από τότε που -σαν τον Γαρουφαλιά περίπου- μετά από μια διαφωνία του με τον Πρωθυπουργό κατέφυγε, εν θερμώ, στον αρχηγό του κράτους. Ή όταν έστειλε επιστολή παραίτησης ενώ ο Πρωθυπουργός βρισκόταν στο εξωτερικό.
Ο Κοτζιάς έχει πίσω του τον ουσιώδη ρόλο του καταρτισμένου στελέχους στην Αριστερά- ακόμη και όταν εγκατέλειψε το ΚΚΕ, το 1989- και την συνεισφορά του στην κυβέρνηση Τσίπρα, που δεν θα έκανε βήμα στο διεθνή χώρο χωρίς αυτόν. Αλλά μετά τη συνάντηση με τον Κασσελάκη, τι ακριβώς κάποιος από την Αριστερά θα έχει να συζητήσει μαζί του;
Αντιλαμβάνεται πόσο έχασε από την εκτίμηση όσων αναγνώριζαν την πορεία του; Επειδή οι πληροφορίες επιμένουν ότι μόνο ευπρόσδεκτος δεν είναι στον κύκλο του Κασσελάκη, θα μετανιώσει για το- ανάρμοστο για κάποιον με το δικό του ιστορικό φορτίο- νταραβέρι μαζί του. Είναι σαν να απέρριψε την ιστορία του και τον ευατό του για να τον προσέξει ο Κασσελάκης. Κρίμα.
