Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Κασσελάκης μετά την κακοποίηση των ιδεών της Αριστεράς, σκυλεύει και την «Αριστερά των νεκρών και των ηρώων».
«Ενας πολιτικός κλόουν, ισοπεδώνει τους καραγκιόζηδες».
Η ευστοχία του απαξιωτικού χαρακτηρισμού -από πεπειραμένο δημοσιογράφο- για το νέο συριζαίικο στερέωμα, αναδεικνύει την ουσία για τις αρχαιρεσιών , στο κόμμα που δεν είναι σίγουρο ότι θα βγάλει την τετραετία ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Ο χρησμός της Όλγας Γεροβασίλη «δεν είναι πάντα κακή η διάσπαση» δείχνει ότι στον ΣΥΡΙΖΑ πολλά στελέχη που προτίθενται να ρίξουν «τα άγια τους κυσί».
Τους εκπροσώπησε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος που ζήτησε «συγνώμη εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ» για την ασεβή εισβολή του Στέφανου Κασσελάκη στη Μακρόνησο.
Ο «κλόουν» επέκτεινε την φτηνιάρικη, πλην αποδοτική, καμπάνια του σε ένα τόπο μαρτυρίου και συμβολισμών της Αριστεράς- με τον οποίο ο ίδιος και ότι εκπροσωπεί δεν έχουν σχέση.
Η «ντοκυμανταιρίστικη»» επίσκεψη – με τη συνοδεία ενός αμφιλεγόμενου ναυάρχου σε αποστρατεία – ήταν πράξη βεβήλωσης.
Οι ψυχές όσων άφησαν τα κόκαλά τους στο κολαστήριο, πέρασαν ένα ακόμη μαρτύριο-με τον αδίστακτο σαλτιμπάγκο του συριζαίικου εκφυλισμού να περιδιαβαίνει ψηφοθηρικά, εκεί που υπέφερε ο ανθός της Αριστεράς.
Υπό την τσιπραίικη σιωπή, το «φαινόμενο Κασσελάκης» επιδιώκει το διεμβολισμό ενός κόμματος που σημαίνει όλο και λιγότερα στη Δημοκρατική παράταξη.
Με το θράσος να πατήσει έναν αιματοβαμμένο χώρο και να μεταδώσει -με σαχλό σπικάζ που έγραψε κάποιος επαγγελματίας -την, παρανόμως κινηματογραφημένη, τσάρκα του, ολοκληρώνει την αλαλούμ μεταμφίεσή του σε συριζαίο.
Αποτελειώνει ό,τι έμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ, από τον αγοραίο Πολάκη, που εμφανίζεται ως μέντοράς του, τον Παππά, τη Δούρου και το παρακμιακό ιερατείο της Κουμουνδούρου.
Κανείς δεν ξέρει τι του απέδωσε στον «κομματικό» ΣΥΡΙΖΑ- εκτός τον «ξάδελφο» Τσίπρα και την «Louboutin Τζάκρη», που δεν τους λες και πρώτα πολιτικά μεγέθη.
Ούτε αν η αεριτζίδικη παρουσία του ως πολιτικό καρτούν, μπορεί να στείλει κάποιους άσχετους στην κάλπη.
Μόνο για να τον ψηφίσουν- κόντρα στην βαλκάνια αυτοαναφορικότητα της Αχτσιόγλου, με την υπερβάλλουσα κοκεταρία και την ξύλινη κομματική αργκό.
Αν δούλευε έτσι το πράγμα στην πολιτική, πρόεδροι των κομμάτων θα ήταν η Μενεγάκη, ο Αυτιάς και η Πάνια.
Η «ιδιοποίηση» της Μακρονήσου, ξεπατίκωσε την απόπειρα για βεβήλωση της Ακρόπολης με τη μετατροπή της σε πασαρέλα, για διεθνή μοντέλα.
Ο Κασσελάκης μετά την κακοποίηση των ιδεών της Αριστεράς, σκυλεύει και την «Αριστερά των νεκρών και των ηρώων».
Χωρίς διευκρινισμένο βιογραφικό, χωρίς επιτελείο, χωρίς αρχές, χωρίς πολιτικό ήθος και προσωπική συγκρότηση, χωρίς διαυγείς στόχους, ο «5ος υποψήφιος» αποβαίνει μοιραίος.
Η αδέξια υποψηφιότητά του- με τη θολούρα υποκίνησης, χρηματοδότησης και επιδιώξεων- πέρα από το ευρύ κοινό, τροφοδοτείται και από δυο ενδοκομματικές τάσεις.
Μια είναι η προσδοκία του λούμπεν τμήματος της κομματικής βάσης, «να νικήσει τον Μητσοτάκη».
Δεύτερη, η εκδικητική διάθεση του ηρωικού ψηφοφόρου που έμεινε στις επάλξεις ως το 18%, να εξευτελιστούν οι κομματικοί γραφειοκράτες.
Για άλλους είναι ο «ανανεωτής» που θα τους ξελασπώσει ως κόμμα- έστω ευνουχισμένο.
Άλλοι τον βλέπουν σαν «λυτρωτή» από το τσίρκο που οδήγησε – εκόντα, άκοντα- τον Τσίπρα σε κατάρρευση και τώρα ενταφιάζονται στα ερείπιά τους, από έναν κομήτη ελαφρότητας.
Δεν λείπουν και όσοι τον θεωρούν εργαστηριακό προϊόν εξαχρείωσης της πολιτικής – ως κύκνειο άσμα αυτογελοιοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλοί θα ήθελαν να ξέρουν με ποια από τις τρεις ομάδες αισθάνεται πιο οικείος ο Τσίπρας.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
