Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στην πολιτική άλλο είναι ζητούμενο: αν η σόλο δημόσια παρουσία του Στέφανου Κασσελάκη γίνεται δεκτή από την προοδευτική παράταξη και φέρνει τις ψήφους της στο κόμμα.
«Τσίπρας θα λέμε και θα κλαίμε»! Έφτασαν οι Συριζαίοι σ’ αυτό το στάδιο αναπόλησης του ένδοξου παρελθόντος τους; Προς το παρόν περιμένουν το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών και βυθίζονται στην απορία:
Τι είναι – πλέον – ο ΣΥΡΙΖΑ; Μην είναι οι κάμποι, μην είναι τ’ άπαρτα ψηλά βουνά, μην είναι ο Κασσελάκης; Την – προεκλογική – ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι, τα στόματα μένουν κλειστά.
Ωστόσο, ακόμη και στην «Αυγή», αποτυπώνονται αποκλίσεις: άλλος αέρας στην πρώτη σελίδα, ως δραστηριότητα του προέδρου και άλλος στην τελευταία με τον πολύπειρο Θανάση Καρτερό. Στον δημόσιο χώρο αλλιώς μιλάει η Τζάκρη, η Αυγέρη κι ο ναύαρχος και αλλιώς ο Ζαχαριάδης, ο Φάμελλος και ο Ραγκούσης.
Η αλήθεια είναι ότι ο – ταλαντούχος στην επικοινωνία – Στέφανος Κασσελάκης, δεν κρύφθηκε ποτέ: ξεκίνησε προβάλλοντας ως πολιτική πρόταση τον εαυτό του και συνεχίζει με τον κανόνα: το κόμμα είμαι εγώ. Ακόμη και αν χρειαστεί να βάλει το χέρι στην τσέπη.
Καμία σχέση με θεμελιακές διατάξεις του Καταστατικού, όπως ότι «ο πρόεδρος λειτουργεί στο πλαίσιο των αποφάσεων της Κεντρικής Επιτροπής» και «στρατηγικός στόχος παραμένει ο σοσιαλισμός, με δημοκρατία και ελευθερία».
Επισκεπτόμενος το «οικείο», αμερικανικό, Ινστιτούτο CSIS – Center for Strategic and International Studies – «επωφελήθηκε από τις πολύτιμες γνώσεις του για την προοδευτική διακυβέρνηση που οραματίζεται για την Ελλάδα».
Η συνάντηση με τον – «φωτισμένο άνθρωπο, υπόδειγμα συμπεριληπτικού, προοδευτικού και αλληλέγγυου» – Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο, πιστό της οικογένειας Μητσοτάκη και επιστήθιο φίλο της Μαρέβας, που μέχρι τώρα κατά τους Συριζαίους διέλυσε την ομογένεια – ήταν περιεκτική.
Ο επικεφαλής του, αριστερού, κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, «είχε τη μεγάλη τιμή να διαβάσει το Πιστεύω στα αγγλικά» , «ξεκαθάρισε ότι πιστεύει» και αποκάλυψε κάτι σαν θαύμα που τον συνοδεύει νηπιόθεν:
-«Όταν με βάφτισε ο Άγιος Τσαλίκης με τον πατέρα Κύριλλο, στο νερό σχηματίστηκε ένας σταυρός από το λάδι και ο Άγιος Τσαλίκης είπε στους γονείς μου: αυτός είτε παπάς θα γίνει, είτε πολύ σπουδαίος».
Στον ΣΥΡΙΖΑ ψάχνονται: ποιος είναι ο «Άγιος Τσαλίκης» που προφήτεψε, πριν από 35 χρόνια, τη μοίρα τους;
Αυτά προστίθενται στις νέες πολιτικές θέσεις που διατυπώνει ο πρόεδρος: Φιλοαμερικανισμός, υποστήριξη το Ισραήλ, εναντίωση στον «άξονα του κακού», χαρακτηρισμός του ΝΑΤΟ ως «αμυντική ιερά συμμαχία», υπεράσπιση του φράκτη στον Έβρο, αναγκαιότητα των αμερικάνικων βάσεων.
Προς το παρόν προκαλούν μόνο τον θαυμασμό του καιροφυλακτούντος Άδωνι: «Ενστερνίζεται τις ιδέες για τις οποίες οι αριστεροί με κυνηγούσαν και τον ευχαριστώ γι’ αυτό».
Ένα θέμα είναι αν αυτά προκύπτουν από την ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε συνιστούν την πολιτική του. Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τον Παύλο Πολάκη, κανείς – πρόεδρος – δεν μπορεί να την αλλάξει. Αλλά από τις τοποθετήσεις του νέου αφεντικού της Κουμουνδούρου και την αντιμετώπιση του κόμματος ως ΙΧ υπόθεση, προκύπτει ότι έχει ήδη αλλάξει.
Ωστόσο, στην πολιτική άλλο είναι ζητούμενο: αν η σόλο δημόσια παρουσία του Στέφανου Κασσελάκη γίνεται δεκτή από την προοδευτική παράταξη και φέρνει τις ψήφους της στο κόμμα.
Αν το πετύχει, κανείς δεν θα νοιάζεται για την ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν όχι, κανείς δεν θα νοιάζεται για τον Κασσελάκη.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
