Δεν πρέπει να αισθάνεται και πολύ καλά ο άνθρωπος που, ως υπουργός του Σαμαρά, μεθόδευσε την αποκαθήλωση του επιτυχημένου στη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας Γιώργου Προβόπουλου για να πάρει τη θέση του. Όλα του πάνε στραβά.
Για κάποιον σαν τον Γιάννη Στουρνάρα -που καταφέρει για τρεις δεκαετίες να επιπλέει- τα σημάδια της απομόνωσης που τον περιζώνει πρέπει να ισοδυναμούν με είσοδο στην απελπισία.
Πρώτα κάηκε οριστικά το σενάριο που τον περιλάμβανε στους υποψήφιους ….Πρωθυπουργούς, τύπου Παπαδήμου. Με διορισμό δηλαδή. Αφού έγινε υπουργός, και διοικητής γιατί και να μην κυβερνήσει και τη χώρα; Αλλά όνειρο ήταν και πάει.
Μετά άρχισαν τα τραβήγματα με τους εισαγγελείς και τις ελεγκτικές αρχές. Πρώτα η σύζυγος και οι δουλειές της με το κράτος και μετά ο ίδιος και τα μπλεξίματα με τη Novartis -της οποίας είχε λησμονήσει ότι είχε χρηματίσει σύμβουλος.
Για να αμυνθεί έκανε τον πολιτικό αντίπαλό της κυβέρνησης- ρόλος που θα έπρεπε να τον έχει ήδη εξοβελίσει από την τράπεζα -και νταραβερίζονταν με τη ΝΔ.
Το τελευταίο εύρημά του ήταν η προληπτική πιστωτική γραμμή. Δεν τον ρώτησε κανείς, αλλά επέμενε, με τον Σαμαρά και τον Σημίτη να υπερθεματίζουν. Σιωπηλά το αποδέχονταν και ο Μητσοτάκης. Άλλωστε γι’ αυτόν δούλευε ο διοικητής . Και για τον εαυτό του φυσικά.
Όταν ο Μιχ. Σάλλας κονιορτοποίησε την ιδέα Στουρνάρα όλοι κατάλαβαν ότι το καλαμπούρι πρέπει να σταματήσει. Πρώτος ο Κυριάκος που βγήκε στη Βουλή και είπε ότι ο ίδιος δεν έχει σχέσεις μ’ αυτά τα πράγματα. Άδειασμα.
Κλάμα στο Στουρναρέικο. Όταν ούτε ο Μητσοτάκης δεν θέλει να σχετίζεται με τις ιδέες του, τα πράγματα δεν πάνε καλά…
