Συνέντευξη στο backstage24.gr
Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1966. Μεγάλωσε μαζί με την γιαγιά και τον παππού του -καθώς οι γονείς του είχαν μεταναστεύσει στην Αφρική (1971-1978)-. Ο ίδιος όμως φρόντισε από μικρός να κυνηγήσει τα όνειρά του. Συγκεκριμένα, από 9 ετών ταξίδεψε μόνος του σε ένα αεροπλάνο, κάνοντας την πρώτη του αποστολή. Έκτοτε σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα έκανε τα πρώτα του βήματα στα ΜΜΕ.
Αρχικά ξεκίνησε με τις εφημερίδες και συγκεκριμένα στην «Απογευματινή». Ακολούθως συνέχισε με το ραδιόφωνο του Ant1, Mega,One, εφημερίδα «Αυγή, σημειώνοντας μία πορεία σχεδόν 30 ετών στα δημοσιογραφικά δρώμενα. Επιπροσθέτως, έχει λάβει διθυραμβικά σχόλια για την θέση του πολεμικού ανταποκριτή σε διάφορες εμπόλεμες ζώνες, καλύπτοντας αποστολές και οδοιπορικά σε αρκετές χώρες του πλανήτη.
Από τις αρχές του 2020, βρίσκεται στο δυναμικό του MEGA και συγκεκριμένα, στο ρόλο του αρχισυντάκτη στο διεθνές ρεπορτάζ.
1.Το θάρρος, η δύναμη και η αποφασιστικότητά σου για να κυνηγήσεις τα όνειρά σου, φάνηκαν από την νεαρή σου ηλικία. Από τα 9 σου μάλιστα μπήκε μόνος σου σε αεροπλάνο, προκειμένου να δημιουργήσεις τον δικό σου κόσμο. Πες μου πόσο δύσκολο ήταν αυτό, όταν υπήρχε η οικονομική δυσχέρεια των γονιών σου;.
Αναζητώντας καλύτερη ζωή, οι γονείς μου με το μικρότερο αδερφό μετανάστευσαν στην Αφρική, στη Ζάμπια. Εγώ έμεινα στη Μυτιλήνη με τους παππούδες, όμως το καλοκαίρι του 1974, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, φοβήθηκαν οι δικοί μου και κανόνισαν να πάω στη Ζάμπια. Ήταν ένα μεγάλο αεροπορικό ταξίδι με ενδιάμεσους σταθμούς και από ένα σημείο και μετά με τη φροντίδα αεροσυνοδού. Από αγγλικά γνώριζα μόνο τη λέξη «νερό». Ήμουν υπό μια έννοια «πρόσφυγας πολυτελείας». Στην Αφρική οι γονείς μου πήγαιναν τότε πολύ καλά, δεν μου έλειψε τίποτα. Έκανα εκεί την τρίτη Δημοτικού στο ελληνικό σχολείο και πήγα στο αγγλικό, ένα σχολείο όπου συνυπήρχαν όλες οι φυλές και τα έθνη, από τους ντόπιους μέχρι παιδιά μεταναστών από χώρες της Ευρώπης και της Ασίας. Επέστρεψα στην Ελλάδα τον επόμενο χρόνο, οι δικοί μου γύρισαν αργότερα. Όμως είχα ανοίξει ήδη τα μάτια μου σε έναν άλλο κόσμο.
2.Ανήκεις στην κατηγορία των τυχερών δημοσιογράφων, καθώς την περίοδο των σπουδών σου στον τομέα της Κοινωνιολογίας στο Πάντειο, ξεκίνησες παράλληλα να εργάζεσαι ως δημοσιογράφος. Ένοιωσες ποτέ να απειλείται η ζωή σου ή να σε βλέπει κάποιος ανταγωνιστικά προκειμένου να σου «ροκανίσει» την θέση σου;
Σπούδαζα Κοινωνιολογία και δούλευα παράλληλα, έβγαζα ένα μέρος των εξόδων μου δουλεύοντας στο μπαρ της Απογευματινής. Εκεί γνώρισα τον αείμνηστο Μάριο Κυπριανίδη που έκανε διεθνή. Είμαι τυχερός που είχα αυτό το δάσκαλο. Μια μέρα που του πήγα τον καφέ με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να μάθω τη δουλειά. Εκεί, δίπλα στα τηλέτυπα που βούιζαν, με χαρτί και μολύβι ξεκίνησα και προχώρησα πολύ γρήγορα. Για το «ροκάνισμα», θα σου πω μια μικρή ιστορία. Ένα χρόνο μετά, δουλεύαμε με τον Μάριο σε άλλη εφημερίδα. Μέχρι να πάρω την πρώτη μικρή αμοιβή εκείνος πλήρωνε τα εισιτήριά μου. Έμεινα στο πόδι του το καλοκαίρι, στις διακοπές. Όταν επέστρεψε του είπαν πως δεν τον χρειάζονται άλλο -προφανώς τους έφτανε ο πιτσιρικάς. Σηκώθηκα και έφυγα την ίδια μέρα. Είναι και άλλες ιστορίες, μα θα σου πω μόνο τούτο: δεν με ενδιαφέρουν οι ανταγωνισμοί και τα καραγκιοζιλίκια. Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ. Στο βαθμό που αναγνωρίζεται αυτή η δουλειά, προχωρώ. Θέλω όταν ξυρίζομαι να μην αηδιάζω με αυτό που βλέπω στον καθρέφτη.
3.Διανύεις πλέον 30 χρόνια στον χώρο των ΜΜΕ. Περίγραψέ μου την πρώτη αποστολή που έκανες καθώς και το ρεπορτάζ που ένοιωσες ότι ξεπέρασες τον εαυτό σου και σε έκανε εσωτερικά πιο δυνατό.
Η πρώτη αληθινή αποστολή ήταν στην Παλαιστίνη και στο Ισραήλ, μετά τη σφαγή στη Χεβρώνα. Στην αποφώνηση «από τα Ιεροσόλυμα, για το Mega» ακούγονταν παράλληλα οι καμπάνες του Ναού της Αναστάσεως, ο μουεζίνης του Τεμένους αλ Άκσα, καθώς και τα πυρά του ισραηλινού στρατού κατά των Παλαιστινίων διαδηλωτών που άναβαν φωτιές και πετούσαν πέτρες. Όλες οι αποστολές σε δυναμώνουν. Η βία, το αίμα, ο τρόμος αλλά και οι εκδηλώσεις ανθρωπιάς.
4.«Η Δημοσιογραφία είναι μια δουλειά στην οποία πρέπει να δίνεις καθημερινά μάχη για το αυτονόητο» έχεις αναφέρει σε άρθρο σου. Θεωρείς ότι η έννοια και η ουσία της Δημοσιογραφίας, έχει αλλοτριωθεί στην εποχή του Διαδικτύου;
Β. Επιπλέον έχεις αναφέρει το εξής: “ Σε αυτό τον κυκεώνα (του Διαδικτύου), προστίθενται τα σενάρια συνωμοσίας που παράγονται… άλλοτε για να καλλιεργήσουν ρατσισμό, άλλοτε για να «ψαρέψουν» αναγνώστες και χρήμα…» Ποια είδη ρατσισμού θεωρείς ότι κυριαρχούν στην χώρα μας και θα έπρεπε να έχουν εκλείψει αρκετές δεκαετίες πριν;
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι δημοσιογραφία, είναι κάτι άλλο. Είναι χρήσιμα για τη δημοσιογραφική δουλειά, εφόσον διασταυρώνονται οι πληροφορίες. Επίσης, βοηθούν για να αντιμετωπιστεί η καθεστωτική προπαγάνδα, αν και δεν αποτελούν πανάκεια. Ενίοτε χρησιμοποιούνται για ρατσιστική προπαγάνδα και τη διάδοση σεναρίων συνωμοσίας κ.α. Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να ξεδιαλύνει περί τίνος πρόκειται και να το παρουσιάσει στον αναγνώστη/ακροατή/τηλεθεατή με ξεκάθαρο και απλό, κατανοητό τρόπο. Χωρίς να αναπαράγει στερεότυπα και ρατσισμό, αλλά να στέκεται κριτικά απέναντι την εξουσία.
5.Τον τελευταίο καιρό, έχουν δημοσιοποιηθεί αρκετές καταγγελίες επωνύμων από τον καλλιτεχνικό κόσμο. Για ποιο λόγο -κατά την άποψή σου- δεν δημοσιοποιήθηκαν υποθέσεις δημοσιογράφων, που έχουν υποστεί ψυχολογική-λεκτική-σεξουαλική κακοποίηση από στελέχη, προκειμένου να εξυγιανθεί ο χώρος;
Ο δημοσιογραφικός χώρος δεν εξαιρείται από τις παθογένειες που χαρακτηρίζουν τους άλλους επαγγελματικούς χώρους. Όποια/όποιος έχει κάτι να πει ας το πει. Προσωπικά, δεν έχω υπάρξει θύτης, ούτε θύμα.
6.Σε πρόσφατο σου άρθρο στην «Αυγή», ασχολήθηκες και με το θέμα της αστυνομικής αυθαιρεσίας, συγκάλυψης και συνενοχής, όσον αφορά την δολοφονία του 20χρονου Ντάντε Ράιτ. Ποια είναι η άποψή σου για το συγκεκριμένο θέμα;
Η συγκάλυψη της αστυνομικής αυθαιρεσίας οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη αυθαιρεσία και αίσθηση ακαταδίωκτου, όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
7.Πρόσφατα ήρθες σε επαφή με ταξιτζή, ο οποίος είναι αρνητής της πανδημίας και του εμβολίου, αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να εξυπηρετεί πολίτες. Σε αυτές τις περιπτώσεις , το ρητό «πρέπει να πάθεις για να μάθεις», το ενστερνίζεσαι για αυτή την κατηγορία ατόμων;
Δεν εύχομαι «να πάθει για να μάθει» κανείς. Πόσο μάλλον να βρει βασανιστικό θάνατο. Θα έπρεπε να υπάρχουν αυστηρά μέτρα και βαριές κυρώσεις για τους παραβάτες, ειδικά για εκείνους που έρχονται σε επαφή με πολύ κόσμο. Ο συγκεκριμένος επαγγελματίας δεν θα έπρεπε να πιάνει τιμόνι.
ΑΠΟ ΤΟ BACKSTAGE.GR