Του Ιωάννη Δαμίγου
Από μικρό παιδάκι φίλαθλος του ποδοσφαίρου και της ΑΕΚ, με τους θείους μου να με συνοδεύουν στο γήπεδο της Ν. Φιλαδέλφειας, με το αφρολέξ να με προστατεύει από το παγωμένο τσιμέντο. Με το σάμαλι στο ένα χέρι και το μπαλάκι πορτοκαλάδα στο άλλο, περιμένοντας την στιγμή για το ζέσταμα των ποδοσφαιριστών. Εκστατικός να παρακολουθώ τον Μίμη Παπαϊωάννου να ακουμπά σε τοξοειδή θέση τις φτέρνες του, την άσκηση που με συνεπήρε και μετά από τόσα χρόνια την έχω ζωντανή φωτογραφία στην παιδική μου μνήμη.
Ήταν η χρονιά που για ένα γκολ διαφορά από τον Παπαϊωάννου χρίστηκε πρώτος σκόρερ ο Δέδες του Πανιωνίου ακόμα. Καθώς ο Μίμης δεν κατάφερε να σκοράρει την τελευταία αγωνιστική στον νικηφόρο με ευρύ σκορ αγώνα με την Προοδευτική, ατυχώς είχε δοκάρι. Εκείνες τις εποχές, όταν η ΑΕΚ έπαιζε εκτός έδρας στην επαρχία, πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε ποδόσφαιρο σαν φίλαθλοι, των άλλων ομάδων, Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού, Απόλλωνα και λοιπών του λεκανοπεδίου Αττικής. Έτσι είχα την τύχη να παρακολουθήσω σπουδαίους άλλους παίχτες, όπως τους, Δομάζο, Αντωνιάδη, Γραμμό, Δεληκάρη, Μποτίνο, Χάϊτα, Δεϊμέζη και Χατζηπαναγή μεταξύ άλλων!
Η χαρά του ποδοσφαίρου της Κυριακής, με ήττες και νίκες, φιλικών πειραγμάτων και μέχρι εκεί. Φίλαθλοι του ωραίου, του υπέροχου, του θαυμασμού των ικανοτήτων και της δεξιότητας του αναπάντεχου της φάσης. Δεν διαχωρίζονταν οι φίλαθλοι, δεν είχαν μετατραπεί ακόμα σε φανατικούς στρατευμένους οπαδούς μίσους. Ο τελευταίος μεγάλος παίχτης που παρακολούθησα σαν φίλαθλος της ΑΕΚ από κοντά, ήταν ο Μαύρος, μετά απείχα από το μεταλλαγμένο ήδη, απωθητικό ελληνικό ποδόσφαιρο.
Χαρά λοιπόν, παρακολουθώντας από την τηλεόραση, τα εγκαίνια του νέου γηπέδου της ΑΕΚ για την περιπετειώδη επιστροφή στην έδρα, σαν πρόσφυγας, σαν διωγμένος, μετά από δέκα εννέα χρόνια. Συγκίνηση στο αντίκρισμα παλαίμαχων να περπατούν προσεχτικά στο αγωνιστικό χώρο σαν ξωτικά του δυνάστη χρόνου, προσφέροντας αναμνήσεις χαμένων νεανικών χρόνων, ανάμεσα σε χειροκροτήματα αποδιδόμενης ύστατης τιμής, αγνών συναισθημάτων. Εικόνες και αισθήματα φυλαγμένα σε επτασφράγιστο ντουλάπι, τροφή ψυχής, Κυριακάτικης φυγής απ’ τα καθημερινά προβλήματα.
Μετά λύπη, πονηρά παιχνίδια θυμικού με τελετουργίες μη σχετικές και το παράδοξο με παρτίδες ρασοφόρων να … ευλογούν το γήπεδο με την χριστιανική πιασσάρικη αναφορά “Αγιά Σοφιά” κατά το λαϊκό, σε ένα κατ’ εξοχήν χώρο ομαδικών βλασφημιών … χωρίς δίωξη! Η δε απόπειρα δικαιολόγησης του φωτεινού αναγραφόμενου τίτλου του γηπέδου OPAP ARENA, ως εμπορική ονομασία, ήταν το πρώτο γκόλ οφσαιντ χωρίς έλεγχο του VAR και διαμαρτυρίες!!!
Πέρα από την πρόκληση συναισθημάτων και ενός σύγχρονου ποδοσφαιρικού γηπέδου, η χαρμολύπη επικράτησε θριαμβευτικά. Το μόνο στοιχείο που προσπάθησε να ισορροπήσει, σκεπάζοντας την υπερβολή, ήταν η παραστατική αξιέπαινη αναφορά στην προσφυγιά. Για τον …μονοκέφαλο άτυχο αετό, ουδέν σχόλιο.Καλή τύχη στη ομάδα, καλή τύχη στο ελληνικό ποδόσφαιρο και καλή τύχη στο …. γήπεδο, από τους οπαδούς!