Του Νίκου Λακόπουλου
To συνέδριο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ξεκίνησε μέσα σε έντονο συγκινησιακό κλίμα με ένα βασικό ερώτημα: να ορίσει τη σχέση του με τον ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία και να απαντήσει στην πρόταση για μια προοδευτική κυβέρνηση μαζί του.
Να ορίσει δηλαδή την δική του ταυτότητα και τη σχέση του με την ιστορία του ίδιου του ΠΑΣΟΚ -που για τον Αλέξη Τσίπρα ήταν ΕΑΜογενές, αλλά για τον Νίκο Ανδρουλάκη ΄είναι μια παράταξη που “ίδρυσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος και -απλώς- επανίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου”.
Μάλλον μιλάει για άλλο κόμμα που δεν γνωρίζει καλά την Ιστορία, παραλείπει ολόκληρες ιστορικές εποχές και βρίσκεται πιο κοντά στον Κυριάκο Μητσοτάκη -που επικαλείται τον Ελ. Βενιζέλο πιο συχνά- παρά με τον Ανδρέα Παπανδρέου που μάλλον βρίσκει πολύ… αριστερό και τον υποβαθμίζει σε δεύτερο ρόλο… “επανιδρυτή”.
Προφανώς ο Ανδρέας Παπανδρέου -που έλεγε “είμαστε η συνέχεια του ΕΑΜ’ σε ένα κόμμα που θεωρούσε την Ένωση Κέντρου “αστικό κόμμα” και έβγαζε σπυράκια με την “σοσιαλδημοκρατία” δεν χωράει στο κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη.
Αλλά δεν χωράνε και όσοι το εγκατέλειψαν όταν -σύμφωνα με τον ίδιο- “απογοητεύτηκαν από λανθασμένες πολιτικές επιλογές ή συμπεριφορές”.
“Όσοι επέλεξαν να εγκαταλείψουν την παράταξη από την εξουσιομανία τους, χτυπώντας την ανελέητα ως σύγχρονοι γενίτσαροι, δεν έχουν και δεν θα έχουν καμία θέση ανάμεσά μας. Το μέταλλο της παράταξης που ίδρυσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος και επανίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ισχυρό και δεν μπορεί να το λιώσει η Δεξιά και η Αριστερή συντήρηση”.
Ωστόσο αυτοί που έκαναν λανθασμένες επιλογές βρέθηκαν στην πρώτη θέση του συνεδρίου ως τιμώμενα πρόσωπα σε μια παράσταση χωρίς σενάριο: δίπλα σε όσους οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ στην εξαέρωση μαζί με τον ¨Λοβέρδο και την Βάνα Μπάρμπα -που φωτογραφήθηκαν μαζί – τον Απόστολο Κακλαμάνη που μίλησε για το βυτιφόρο του ΣΥΡΙΖΑ κάθονταν όσοι θα προτιμήσουν να συνεργασθούν με ένα δεξιό “βυτιοφόρο” παρά με την “αριστερή συντήρηση”.
Το ΠΑΣΟΚ και τα “βυτιοφόρα”
Το συνέδριο επικύρωσε πως το ΠΑΣΟΚ που νεκραναστήθηκε -αφού είχε βάλει στη θέση του ΕΑΜ επί Βενιζέλου τον Πλαστήρα και αποκήρυξε τον Παπανδρέου ως αριστερό- δεν ανήκει στην Αριστερά, αλλά στον ίδιο χώρο που εκπροσωπεί ο επίσης “βενιζελικός” και μάλιστα εξ αίματος Κυριάκος Μητσοτάκης -που δηλώνει επίσης οπαδός του “προοδευτικού κέντρου”.
Αφού το νέο ΠΑΣΟΚ δεν θα συνεργασθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ -που είναι πιο ΠΑΣΟΚ!- θα ευνοήσει μια νέα κυβέρνηση με την Νέα Δημοκρατία ή μια κυβέρνηση “παρασκηνίου” από οικονομικά συμφέροντα -την οποία εξόρκισε ο Νίκος Ανδρουλάκης στο συνέδριο.
Η φαντασίωση της “σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης” με πρωταγωνιστή τον Νίκο Ανδρουλάκη προϋποθέτει ότι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα ξεπεράσει το 20% αρχικά και θα εξωθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του τρίτου κόμματος.
Αυτό σημαίνει το “θα είμαστε νικητές” και αφού το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ξαναγίνει δεύτερο κόμμα θα μπορεί να διεκδικήσει και την πρώτη θέση και να σχηματίσει “σοσιαλδημοκρατική” κυβέρνηση.
Στην άλλη εκδοχή -που φαίνεται πιθανότερη καθώς οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως το κόμμα που έχει τη λέξη κίνημα δυο φορές τον τίτλο του χάνει, δεν κερδίζει- στις επαναληπτικές εκλογές δεν θα ψάχνει μόνο την ψήφο του, αλλά και την ενότητά του.
Αυτή η ενωτική συνάντηση στο συνέδριο θα είναι η τελευταία -για μια αναμνηστική φωτογραφία. Τα κόμματα που ξεχνούν ή πλαστογραφούν την Ιστορία τους, δεν ξέρουν ποιος είναι ιδρυτής τους, ούτε καν το όνομά τους δεν έχουν μέλλον.
Κάποιο βυτιοφόρο της Ιστορίας περιμένει έξω από τα γραφεία τους να τα πάρει κι’ αυτά.
Ο ήλιος ανέτειλε από τη δύση
Δεν ήταν συνέδριο ανανέωσης ή αναγέννησης. Ήταν μνημόσυνο για λάθος κόμμα. Με μίσος, κακία, εμπάθεια. Σαν κι αυτή του Απόστολου Κακλαμάνη: «Ήρθε το βυτιοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ και ξεκαθάρισε το κόμμα, κάθε σπίτι έχει τον απόπατό του».
Η ανανέωση που υποσχέθηκε ο Νίκος Ανδρουλάκης έφερε λέει πολύ νέους στο πάρτι. Ώσπου άρχισαν να χορεύουν τα “ζόμπι”.
Ο ήλιος αυτός ανέτειλε ξανά, αλλά από τη δύση. Και το πάρτι αναγέννησης μάλλον με επιτάφιο μοιάζει.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης ως ο τελευταίος διαχειριστής τον εκφώνησε με λαρυγγισμούς. Αλλά το ΠΑΣΟΚ ούτε είναι εδώ, ούτε ενωμένο, ούτε δυνατό.
Ήταν ένα πολιτικό πτώμα πολύ πριν πεθάνει πραγματικά. Δεν ξαναγεννήθηκε -παρότι πολλοί θα το ήθελαν ως ένα κόμμα που κάποτε εξέφρασε την ελπίδα. Βρυκολάκιασε.
Εκτός αν την πολιτική ανανέωση εκφράζουν οι νεκροθάφτες του.
Μάλλον δεν είναι εκσυγχρονισμός, αλλά αναχρονισμός. Και ο Ανδρουλάκης ο τελευταίος που θα κλείσει πίσω του την πόρτα.
Οι φιλότιμοι δημοκράτες που πήγαν σ’ αυτό το συνέδριο με πολλές ελπίδες πρέπει να αποφασίσουν πως το “κίνημα” που κάποτε άλλαξε τα πολιτικά δεδομένα δεν υπάρχει πια.