Του Γ. Λακόπουλου.
Τι ακριβώς μπορεί να είναι το επικείμενο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ; Το τέλος ενός προαγγελθέντος θανάτου ή μήπως η αφετηρία για εξ αρχής θεμελίωση της παρουσίας του στο δημόσιο βίο;
Ο πέμπτος κατά σειρά Πρόεδρος του θα είναι αυτός που θα το επαναφέρει σε τροχιά επανένταξης στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων, θα αποτύχει γιατί το παιχνίδι είναι ήδη χαμένο, ή δεν θα υπάρξει καν 5ος Πρόεδρος;
Με το ΠΑΣΟΚ συμβαίνει κάτι πρωτοφανές: η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών που ανέδειξε στην πολυετή διαδρομή του- είτε ως αντιπολίτευση είτε ως κυβέρνηση- βρίσκονται σήμερα εκτός των τειχών του αλλά δεν έχουν ενταχθεί και σε άλλον πολιτικό φορέα.
Οι εκτός είναι πολύ περισσότεροι από τους εντός. Δεν το αποδοκιμάζουν ούτε αδιαφορούν- αν εξαιρεθεί η ακατανόητη διάσπαση που επιχείρησε ένας από τους πρώην προέδρους του..
Δεν μετέχουν ,αλλά παρακολουθούν. Παρίστανται δια της σιωπής του και εκφράζονται δια της απουσίας τους.
Γιατί έφυγαν; Θα επιστρέψουν; Τι θα άλλαζε αν δεν είχαν φύγει;
Άλλοι βρίσκονται σε αγρανάπαυση, άλλοι εντάσσονται διεργασίες χωρίς συγκεκριμένο προσανατολισμό, άλλοι μετέχουν στο δημόσιο βίο με την αρθογραφία τους και άλλοι απλώς περιμένουν- χωρίς και οι ίδιοι να γνωρίζουν τι ακριβώς.
Μπορεί να πει κανείς ότι όλοι αυτοί κάνουν το πένθος τους για το Κίνημα που τους σημάδεψε από τη νεότητά τους ,μέχρι να καθαρογραφεί η ληξιαρχική πράξη θανάτου του;
Η μήπως περιμένουν κάτι που θα τους δώσει την ευκαιρία να επιστρέψουν για την τελευταία μάχη;
Στην πραγματικότητα αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα που θα αιωρούνται πάνω από το συνέδριο. Να διαλυθεί η να επιχειρήσει την τελική του έφοδο στο μέλλον του βασιζομενο στο παρελθόν του;
-Θα κλείσει οριστικά αυτόν τον κύκλο των αντιφάσεων και των αντινομιών, των θριάμβων και της τραγωδίας, της επιτυχίας και της αποτυχίας, του έργου και των ανατροπών, των σφαλμάτων και των διλλημάτων, των μεγάλων πολιτικών προσωπικοτήτων και των κατώτερων των περιστάσεων;
Η θα λειτουργήσει αφυπνιστικά για ένα πλήθος πεπειραμένων πολιτικών που βρίσκονται σήμερα μακριά από το κομματικό κέντρο, ώστε να επιστρέψουν και να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους υποστηρίζοντας μια νέα ηγεσία ;
Πολλοί πιστεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ ολοκλήρωσε την ιστορική αποστολή του και θα τελειώσει αναπόφευκτα.
Από την άλλη όμως τα κόμματα δεν τελειώνουν ποτέ. Είναι οι άνθρωποι τους, οι ιδέες τους, η συνείδηση της κοινωνίας που διαμορφώνεται σε κάθε στάδιο της εξέλιξη της. Ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, κερδίζουν και χάνουν, μεγαλώνουν και μικραίνουν, διασκορπίζονται και επανενώνονται.
Οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ ειναι εδώ. Τα στελέχη που αδρανοποιήθηκαν, οι ψυφοφόροι που άλλαξαν κάλπη, αλλά δεν άλλαξαν πεποιθήσεις, οσοι έμειναν και το παλεύουν. Τι τους χώρισε και τι μπορεί να τους ξανασυνδέει;
Σ αυτό τον καμβά θα κληθεί το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ να γράψει το επόμενο κεφάλαιο.
Τέσσερα στελέχη με διακριτό λόγο στο ΠΑΣΟΚ καταθέτουν τη γνώμη τους στο <Ανοιχτό Παράθυρο>: ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, η Φώφη Γεννηματά , ο Ανδρέας Λοβέρδος και ο Πάρης Κουκουλόπουλος.
Τα κείμενά τους δημοσιεύονται με τη σειρά που παρελήφθησαν, όπως θα γίνει με όσους ενδεχομένως συμπληρώσουν αυτόν τον κύκλο τοποθετήσεων για ένα κόμμα που σημάδεψε την πορεία της χώρας . Και για το οποίοι φίλοι και αντίπαλοι συμφωνούν ότι μεταφέρει μεγάλο ιστορικό φορτίο.