Του Γ. Λακόπουλου
Ας γυρίσουμε λίγο πίσω το χρόνο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου μπήκε στην ευθεία για την εκλογική νίκη, του -ως τότε σπαρασσομένου -ΠΑΣΟΚ, όταν συγκάλεσε την ιστορική Συνδιάσκεψη του 1977 και έβαλε τέλος στις ομαδοποιήσεις και τις ιδεοληπτικές εμμονές.
Μπροστά σε μια Συνδιάσκεψη του κόμματος που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ -και όχι ΣΥΡΙΖΑ όπως επιμένουν διάφοροι –βρίσκεται ο Αλέξης ΤσΊπρας. Από την έκβασή της θα κριθεί η προσπάθεια να κερδίσει εκ νέου την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού.
Αυτή η προσπάθεια απειλείται από μέσα. Ο φραξιονισμός και η εσωκομματική αμοιβαδοποίηση που παράγει, είναι οι παιδικές ασθένειες του ΣΥΡΙΖΑ, που πέρασαν και στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Απλώς, από τις «συνιστώσες», πήγε στις «τάσεις» και τα «ρεύματα». Υπάρχουν ακόμη και φράξιες μέσα στις φράξιες. Έχουν δική τους λειτουργία, και κατ’ ουσίαν διαφορετική ηγεσία, δομή, ιδεολογία και πολιτική.
Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι περισσότερο μια συνεργασία ομάδων, παρά ενιαίο κόμμα.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό εν προκειμένω είναι το εξής: ενώ στην ιστορία των αριστερών κομμάτων οι φράξιες ήταν αντιηγετικές συσπειρώσεις, στην Κουμουνδούρου υπάρχουν και –δυο- φράξιες… στο όνομα της ηγεσίας, με την ανοχή της.
Στην απέναντι πλευρά το –υβριδιακώς διασπαστικό- σχήμα των 53+ , που διευθύνει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, δεν είναι απλώς εσωκομματικός πόλος με χωριστή λειτουργία. Ελέγχει και νευραλγικούς τομείς του κόμματος, όπως είναι το Οργανωτικό.
Τα πρόσωπα που φροντίζουν να αναδεικνύουν αυτές οι φράξιες είναι πρότυπα που απεχθάνονται κυρίως οι νεότεροι πολίτες.
Ελκύονται από τον Αλέξη Τσίπρα ως νέο πολιτικό, αλλά δεν συνθηκολογουν με ό,τι αναδύει η δημόσια παρουσία κεντρικών στελεχών όπως ο Πολάκης, ο Παππάς, ο Σκουρλέτης, η Δούρου, ο Παπαδημούλης, ο Τζανακόπουλος, ο Βούτσης και κάποιοι- λίγοι- ακόμη.
Θέλουν δίπλα στον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ως μέλλοντες υπουργός νέους ανθρώπους με σύγχρονο προφίλ, χωρίς επιβαρύνσεις. Δεν είναι θέμα ηλικίας, αλλά πολιτικής αύρας.
Εν όψει της Συνδιάσκεψης -και των πρόωρων εκλογών- ενώ ο Τσίπρας προσπαθεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να δημιουργήσει όρους στρατηγικής νίκης, οι φράξιες πυκνώνουν τη δραστηριότητά τους. Και οι «προεδρικοί» και οι «απέναντι».
Έτσι διαμορφώνεται ένα κομφούζιο, που αν δεν παίρνει διάσταση είναι γιατί πρόκειται για τρικυμίες εν ποτηρίω. Ουδείς ενδιαφέρεται εκτός από τους ομαδάρχες, ποιος συσπειρώνεται με ποιον.
Η μια φράξια καταγγέλλει την άλλη. Σφάζονται για να τοποθετήσουν δικούς τους ομιλητές στις εκδηλώσεις, και -όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και μέσα σε κάθε φράξια. Συγκρούονται για να διασφαλίσουν θέση στη επόμενη Βουλή.
Είναι εσωκομματικός αγώνας χωρίς αρχές και χωρίς προοπτική για το κόμμα. Οι φραξιονιζόμενοι μάλιστα χωρίζονται σε δυο κατηγορίες:
Από τη μια είναι αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για την εκλογική νίκη και περιμένουν την ήττα για να ζητήσουν την απομάκρυνση του Τσίπρα.
Από την άλλη όσοι δρουν στο όνομα του Τσίπρα προσπαθούν να δημιουργήσουν καλύτερες συνθήκες για τον εαυτό τους και μεριμνούν για συσχετισμό υπέρ του Τσίπρα μετά την ήττα.
Κανείς δεν πιστεύει στην εκλογική επικράτηση και απλώς θέλουν να εκμεταλλευτούν την απήχηση του Τσίπρα.
Οι πρώτοι θέλουν να τον …καθοδηγούν στα πλαίσια της « συλλογικότητας» και ιδεολογικά έχουν στρατηγική δευτέρου κόμματος – για έτσι θα πολεμήσουν καλύτερα τον καπιταλισμό.
Οι άλλοι προσπαθούν να επωφεληθούν από αυτή την απήχηση και νομίζουν ότι υπάρχουν κορόιδα να τους ψηφίζουν χωρίς όρους.
Καθώς η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο , η Συνδιάσκεψη είναι ο κατάλληλος χώρος για να επιβάλλει ο επικεφαλής του κόμματος την εξυγίανση ως εν δυνάμει Πρωθυπουργός.
Αν δεν τελειώσει εδώ και τώρα με τις φράξιες, θα τον τελειώσουν αυτές. Από όποια πλευρά και αν βρίσκονται τα στελέχη τους τον υπονομεύουν.
Οδεύοντας προς τις εκλογές το κόμμα πρέπει να εμφανιστεί ενιαίο και με ορατή δομή και καθαρή γραμμή. Σ’ αυτή τη βάση πρέπει να εγκαταλειφθούν και οι άλλες παιδικές ασθένειες.
Να σταματήσει ο καταγγελτικός λόγος και να μιλήσουν τα στελέχη του για το μέλλον της χώρας και όχι για το κόμμα τους.
Να εξοβελισθούν από την πρώτη γραμμή όσοι καλλιεργούν τον ρεβανσισμό και την εκδίκηση. Η ανατριχιαστική γελοιότητα «θα ξανάρθουμε και θα είναι αλλιώς» και οι ανοησίες «θα ελέγχουμε τους αρμούς» είναι καταστροφικές συμπεριφορές.
Προοδευτικό κόμμα που θέλει να κυβερνήσει δεν ασχολείται με μκροθέματα και καταγγελίες. Δεν είναι συνδικάτο, αλλά πολιτικός φορέας Αλλαγής και πρέπει να βλέπει τη μεγάλη εικόνα.
Κάποια προβεβλημένα στελέχη να σταματήσουν το τροπάριο ότι για όλα φταίει η Δεξιά, ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα έκανε όλα καλά, αλλά υπονομεύθηκε. Η αυτοκριτική είναι συστατικό της πολιτικής.
Είναι χρέος του Αλέξη Τσίπρα να καταργήσει τις οργανωμένες «τάσεις», διαλύοντας πρώτα όσες τον υποστηρίζουν.
Η δύναμή του βρίσκεται στην αποδοχή του από τη Δημοκρατική Παράταξη ως εκφραστής της σύγκλισής Αριστερας -Κεντροαριστεράς, όχι στη γραφειοκρατία της Κουμουνδούρου.
Προλαβαίνει να ανοίξει το κόμμα και να πείσει γιατί πρέπει να αναλάβει μια προοδευτική κυβέρνηση να βγάλει τη χώρα από τη κρίση. Ως πολιτική που συμφέρει τη χώρα, όχι για να κατισχύσει κανενός.
Η υγιής πολιτική ενός προοδευτικού κόμματος είναι να επιδιώξει με θέσεις, προτάσεις, σκληρή αλλά συγκροτημένη αντιπολίτευση, να ενισχύσει τους δεσμούς του με την κοινωνία.
Στην πολιτική δεν ζωντανεύουν οι «νεκροί». Ο Αλέξης Τσίπρας να δείξει πώς θα κυβερνήσει, με ποιους στόχους, ποιο πρόγραμμα και κυρίως με νέα πρόσωπα.
Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει ο ξενοδόχος.
