Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Τιμημένα τα λόγια των πολιτικών όταν οι συνθήκες είναι κατά τι δύσκολες, ως κανονικότητα όμως τελευταίως, πάγιες οι θέσεις των συντηρητικών ψηφοφόρων της επαρχίας, που με μόχθο αλίμονο παράγουν τα προϊόντα τους, αγροτικά κηπευτικά, πτηνοτροφικά, κτηνοτροφικά και άλλα πολλά.
Παρά τα μεγάλα προβλήματά των, από την εκμετάλλευση και τους γνωστούς εκβιασμούς των τιμών χονδρικής που καθορίζουν οι “μεγαλέμποροι” μεσάζοντες, χωρίς την ύπαρξη συνδικαλιστών, πιστοί στις ταγές του κόμματος, κουτσά στραβά επιβίωναν ως παραγωγική τάξη.
Μια “αναποδιά” αίφνης, μεταφραζόμενη ως η καταιγίδα του αιώνα, μετέτρεψε τους “τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας” σε πρωτόφαντους νομάδες και χειρότερα. Χωρίς σπίτια, ζώα, χωράφια, χαμένα και χωμένα στην άρρωστα μολυσμένη λάσπη, για πολλά δίσεκτα μαζεμένα χρόνια, αδυνατούσαν να συνειδητοποιήσουν την μοίρα τους την μαύρη. Δικαιολογούσαν τα μεγάλα φαγοπότια των πολιτευτών τους;
Αδιαφορούσαν για τις κορδέλες εγκαινίων χωρίς έργα; Συμμετείχαν στην γαλούχηση και νέων ομοϊδεατών, όπως των ίδιων των παιδιών των; Ικανοποιημένοι με φράγματα φαντάσματα; Γιατί γνώριζαν από πατεράδες και παππούδες πως ο κάμπος γέμιζε νερά.Μόλις που πέρασαν λίγες ημέρες από την πρωτόγνωρη νεροποντή και τώρα μόλις αρχίζουν να συνειδητοποιούν την δεινή τους κατάσταση.
Αβοήθητοι, ταλαιπωρημένοι, πεινασμένοι και διψασμένοι, μεταφέρονται από εδώ και από εκεί, άνθρωποι όλων των ηλικιών και νεογέννητα ακόμα, χωρίς σχέδιο, χωρίς οργάνωση. Από την διάσωση, αν, στο χάος και στην απόγνωση. Μοιράζονται, ποιος να το φανταζόταν ποτέ, τα στρώματα, τον χώρο, την πρόχειρη ζωή, με τους κυνηγημένους πρόσφυγες και τους άμοιρους μετανάστες.
Μοιράζονται δηλαδή τους ίδιους διώκτες, τους αδιάφορους και τους εκμεταλλευτές, τους μαυραγορίτες και τους διακινητές, τους εμπόρους ζωής. Μόλις πικρά συνειδητοποιούν ως νέοι και άπειροι πρόσφυγες και μετανάστες, την πατρίδα ως ξένη, άλλη, που τους αρνήθηκε ξαφνικά. Συνειδητοποιούν τραγικά πως εξαρτώνται από την αλληλεγγύη άλλων, ξένων και άγνωστων, αλλά ανθρώπων ακόμα και ευτυχώς.
Συνειδητοποιούν πως όχι κόμμα δεν τους νοιάστηκε, μα ούτε κυβέρνηση, ούτε πολιτεία, δεν εμφανίστηκε ποτέ γι’ αυτούς. Οι πολιτευτές των, συμφωνούν μίζες με τις γνωστές εταιρείες για τις πάλι γνωστές απ’ ευθείας αναθέσεις για την αποκατάσταση των έργων. Συνειδητοποιούν πως θα πάρουν κάποιο pass, ως αμοιβή για την προσφορά στην ανάδειξη κυβέρνησης κι αυτό με απόδειξη. Βιός, άνθρωποι, ζώα, μέλλον, όλα στον καιάδα της ανευθυνότητας και στου υπερκέρδους τα ιερά.
Συνειδητοποιώντας την κοινή και αναγκαία συνύπαρξη ίσων ανθρώπων, που το μόνο που τους περισσεύει, απ’ όλες τις ελλείψεις των, είναι το ενδιαφέρον και η αγάπη μεταξύ των, στα νέα και πρόχειρα στρατόπεδα συγκέντρωσης.