Γράφει ο Θανάσης Καρτερός
Οι ανθρώπινες ζωές πρώτα. Αυτό ισχύει προφανώς όχι μόνο για μας, αλλά και για τη Ν.Δ., και για όσους δεν έγιναν μνημεία πολιτικού αμοραλισμού. Είναι όμως ανοησία να σκεφτούμε ότι η Ν.Δ. έγινε ΜΚΟ.
Ότι δηλαδή στον κορωνοϊό αρχίζει και τελειώνει η ατζέντα των ημερών. Ότι όλοι μαζί, χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις, παίρνουμε ο καθένας τη θέση του στη μάχη κατά της πανδημίας. Κηρύσσουμε ανακωχή. Δίνουμε τα χέρια ξεχνώντας τις διαφορές μας.
Διότι, ακόμη κι αν αποφασίσουμε εμείς να ξεχάσουμε τις διαφορές μας, εκείνες δεν πρόκειται να εξαφανιστούν. Είναι και θα είναι παρούσες σε κάθε απόφαση, σε κάθε μέτρο, σε κάθε επικοινωνιακή πρωτοβουλία, σε κάθε πολιτική κίνηση.
Δεν μασάμε, συνεπώς, στη μονοκαλλιέργεια της εικόνας του Μητσοτάκη – Άη Γιώργη που σκοτώνει τον δράκοντα.
Του Μητσοτάκη – αλάνθαστου πατέρα και προστάτη μας.
Του Μητσοτάκη με φωτοστέφανο ανθρωπιστικής ανιδιοτέλειας. Κι ας λένε ότι θέλουν τα μίντια, ας λιώνουν οι πριμαντόνες της τηλεόρασης, ας υποκύπτει η πλειονότητα στη γοητεία και την ασφάλεια της εικόνας.
Άλλο να προσφερθούμε και να προσφέρουμε με ειλικρίνεια, τώρα, στα δύσκολα, κι άλλο να δώσουμε κριτική ασυλία στην κυβέρνηση. Για όσα μπορούσαν να κάνουν και δεν έκαναν. Για όσα έπρεπε να μην κάνουν και έκαναν. Και για όσα κάνουν και δεν κάνουν, όχι μόνο για την υγειονομική, αλλά και για την οικονομική κρίση.
Δεν μασάμε στην τρομοκρατική στάση των ΜΜΕ και των ειδικών υπηρεσιών τρολ απέναντι σε κάθε άποψη που αποκλίνει από τη γραμμή του Μητσοτάκη, όποιος όσιος ή ζόρικος κι αν τον εκπροσωπεί. Στην επικοινωνιακή τρομοκρατία απέναντι σε κάθε απόπειρα να γραφτεί, ή να ακουστεί, κάτι κριτικό, ή καταγγελτικό, και να αμφισβητηθούν οι βίοι αγίων της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Και φυσικά είμαστε απέναντι σε κάθε απόπειρα φίμωσης, απαγόρευσης, περιορισμού της ελευθερίας της άποψης. Είτε πολιτική είναι αυτή, είτε δημοσιογραφική, είτε του μαχητή γιατρού, ή του κάθε πολίτη. Η μεγάλη ανατριχίλα θα ήταν να πετύχει η κυβέρνηση τη δοξαστική ομοφωνία που επιδιώκει.
Δεν μασάμε σε δημοσκοπήσεις, και πλαγιοκοπήσεις, που ανεβάζουν στον έβδομο ουρανό τη Ν.Δ. και κατεβάζουν στο έβδομο υπόγειο τον ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε φάει τέτοια με τη σέσουλα. Ούτε στις ρουκέτες για από δω «σοβαρούς», και «ακραίους», που εκτοξεύονται από ’κεί. Αλλού το πάνε, και ξέρουμε πού.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε όσα κατάφερε, είναι γιατί ποτέ δεν υπέκυψε στην αρρώστια της Αριστεράς να τρώει τα παιδιά της.
Έμαθε, από πικρή πείρα, ότι ένα αριστερό κόμμα έχει μέλλον όταν μπορεί να είναι ευρύχωρο, πολυσυλλεκτικό και πολύχρωμο.
Και μια ηγεσία είναι άξια της αποστολής της όταν ξέρει να μετατρέπει, με την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα και τον διάλογο, τις διαφορετικές απόψεις σε δύναμη. Και τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα…