Του Παύλου Αλέπη
Αφού οι πολίτες και τα ΜΜΕ αυτής της χώρας, δεν θέλουν και δεν μιλούν για το πως θα διαμορφώσουν ένα νέο-μη αποτυχημένο, παραγωγικό μοντέλο, ας μιλήσουμε για το αγαπημένο τους, τα κόμματα…
Αν εξαιρέσεις τα άκρα, που παραμένουν σταθερά στις θέσεις και εμμονές τους, όλα τα άλλα κόμματα, εμφανίζουν έναν κατανοητό εκνευρισμό για το το μέλλει γενέσθαι… Κατανοητό, γιατί ούτε οι ίδιοι συσχετισμοί, ίσως ούτε οι ίδιοι σχηματισμοί θα παραμείνουν την επομένη των εκλογών… Το γνωρίζουν, το σκέπτονται, το φοβούνται…κι ας κάνουν πως ελπίζουν.
Με το πέρας των μνημονίων, με καθαρή, ή ολίγον καθαρή έξοδο, όλα θα αναμορφωθούν, μηδέ του κυβερνητικού κόμματος εξαιρετέου… λέει η κοινή λογική. Ο σχηματισμός -δρομολόγιο παρέα με το παιδί και το τραινάκι, φτάνει στο τέρμα, στον τελικό σταθμό. Η αμαξοστοιχία θα αλλάξει.
Τα πράγματα υπό ομαλές συνθήκες επανέρχονται στο απλοϊκό πατροπαράδοτο σχήμα Δεξιά-Κέντρο-Αριστερά. Άρα όλοι θα γυρίσουν φυσιολογικά στις πηγές τους… Θα χρειασθούν όμως, τολμηρές κινήσεις και αποφάσεις. Θα χρειασθούν προσαρμογή στα νέα δεδομένα… Για όλους το ερώτημα προκύπτει επιτακτικό: «Εμείς τώρα πράττουμε σύμφωνα με τα ιστορικά μας πιστεύω;» Κι αν δεν απαντηθεί αυτό έγκαιρα και σωστά, θα το θέσουν και θα το απαντήσουν καταλλήλως μόνοι τους, οι ψηφοφόροι… Το ερώτημα και αλίμονο σ’ αυτόν που δεν έχει πάρει έγκαιρα τα μέτρα του.
Το πολιτικό DNA του Σύριζα π.χ. ανέχτηκε προσαρμοστικά το μνημονιακό κολάρο της εκτελούμενης ευρωπαϊκής πολιτικής.
Είναι φανερό πως ερμηνεύοντας την εικόνα, βλέπουν όλοι πως και η Ευρώπη, αλλά και η Ελλάδα, δεν παραμένει στις σταθερές της απαρχής της κρίσης. Βλέπουν όμως πως η εναλλακτική γραμμή πρέπει να επιλεχθεί τώρα, προσεκτικά…
Τους ξενίζει αφάνταστα η έλλειψη συνεννόησης στο εσωτερικό κομμάτων και πολιτικού κόσμου… Τους ξαφνιάζει η πολυπλοκότητα των εσωτερικών μας διεργασιών και προσωπικοτήτων και πολύ σύντομα θα σταθούν στην απορία, (αν δεν το χουν κάνει ήδη):
Μα καλά η Πατρίδα σας ή τα κόμματα ίστανται πιο πάνω;
Με ευγενή Ευρωπαίο συνομιλητή το συμπέρασμα περί της αληθείας, προκύπτει αβίαστο... Με αγενή και απότομο, προκύπτει εκβιασμός συγκεκαλυμμένος...και προσβλητικός. Βρείτε τα, βρε, μια φορά...Με λίγη φαντασία και με πολύ εμπειρία, εύκολα κάνεις την σκέψη, πως τα κόμματα δεν είναι τελικά αιώνια. Τα σχήματα και οι εμμονές ναι…
Άρα, πάμε για άλλα, αργά ή γρήγορα. Η Δημοκρατία δεν έχει… αδιέξοδα και τις ίδιες πάντα ισορροπίες… Με το δεδομένο πως η δεξαμενή του πρώην ΠΑΣΟΚ-που μετακινήθηκε-δεν είναι απέραντη, αλλά απλώς μεγάλη και διαθέσιμη και με την σκέψη πως το μεγαλύτερο εξ αυτής τμήμα,παραμένει σιωπηλό,δεν είναι δύσκολο να δεις πως το κλειδί, το κρατούν οι επιλογές και οι εμπνεύσεις του ευνοημένου Αλέξη Τσίπρα.
Σίγουρα αυτός δεν είναι Ανδρέας -που θα είχε διαλύσει τον Σύριζα και θα είχε ανοιχθεί γρήγορα στους απογοητευμένους νοικοκυραίους. Δεν είναι εύκολο ναι, αλλά, αν θέλει, προκύπτει ακροατήριο. Θέλει; Και πόσο; Τι μένει λοιπόν; Να αλλάξει αυτό που σήμερα λέμε ΣΥΡΙΖΑ… αργά ή γρήγορα, με δική του ή συλλογική πρωτοβουλία.
Μα ούτε και ο Κυριάκος είναι τολμηρός ηγέτης-παίκτης για να αντιληφθεί πως το κέντρο είναι το διεκδικήσιμο κρίσιμο μέγεθος και όχι η Δεξιά που φλερτάρει ασυστόλως με το φυσικό της άκρο... Αν είχε πείσει τους Ευρωπαίους θα ήταν αλλιώς. Μέτρησαν τον Σαμαρά και του γύρισαν τα νώτα αυτομάτως…
Τώρα τα σημάδια μιλούν περί του αντιθέτου. Ποιος το ισχυρίζεται; Δεν είναι λίγοι οι συντηρητικοί που αδυνατούν να καταλάβουν πως η διεκδίκηση του κεντρώου χώρου έχει αποκλεισθεί επί της ουσίας…Πού τον πάνε λοιπόν τον Κυριάκο αυτοί που δεν μιλούν, αλλά κι αυτοί που δεν βάζουν γλώσσα μέσα;; Τι του επιφυλάσσουν; Πώς είναι δυνατόν-λένε– να ποντάρει μόνον σε ένα ΜΗ ΤΕΛΟΣ των μνημονίων και να μην ρίχνει το βάρος στη διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού μοντέλου;
Θεωρεί πως αρκούν η δυσαρέσκεια του οικογενειακού προϋπολογισμού που δεν θα βελτιωθεί γρήγορα και θεαματικά; Σωστά, αλλά στο μεταξύ θα του χαράσσουν γραμμή τα φιλικά του ΜΜΕ; Αυτός τι διεκπεραιώνει; Ποια νέα σημαία έχει να ανεμίσει και να… συναρπάσει; Μόνο κομματικές ισορροπίες;;; Τι μένει, λοιπόν, να αλλάξει αυτό που λέμε ΝΔ, με πρωτοβουλία του Κυριάκου ή άλλου; Ιδού το ερώτημα…
Όσο για το Κίνημα Αλλαγής, από την σύνθεση του, είναι φανερό πως δεν εκπροσωπεί τίποτα το καινούργιο. Η ευρωπαϊκή συγκυρία τους το δείχνει καθαρά, μα δεν συγκινείται ιδιαιτέρως και ζητά επιτακτικά δεύτερη ευκαιρία... Ποντάρει στην μεγαλοθυμία του Λαού; Του Έλληνα, που ξεχνά γρήγορα και συγχωρεί; Άγνωστον. Η Ελιά και η Δημοκρατική Συμπαράταξη του πρόσφατου παρελθόντος και οι αναλύσεις του συνεδρίου τους, δεν συνηγορούν πάντως... Έχουν δικαίωμα να επιμείνουν, μα και ανάγκη να αλλάξουν νοοτροπία.
Πού οδηγεί όλη αυτή η γενική ρευστότητα; Μα που αλλού στο λογικό συμπέρασμα πως τα βασικά μας κόμματα-έτσι όπως τα γνωρίζουμε- οσονούπω δεν θα υπάρχουν. Έχουν φορτωθεί αμφισβήτηση μεγάλη, το φορτίο είναι βαρύ, τουλάχιστον τόσο, όσο και τα βάρη του Έλληνα φορολογούμενου….
Αν υπήρχε υγεία, πολιτική και οικονομική στον Τύπο, αν οι τηλεοπτικές άδειες είχαν εγκαίρως ρυθμισθεί, αν το επιχειρείν είχε ρυθμίσει τα του οίκου του και δεν ασκούσε τόσο άκομψα πολιτική, το επερχόμενο της μεγάλης -υπο διαμόρφωση– εικόνας, θα ήταν το κυρίαρχο... Αμ δεν είναι, η μικροπολιτική του δος ημίν σήμερον σκοτώνει τον προβληματισμό... Τι σκοπεύει να κάνει με την μη συνεννοήσιμη, ως σήμερα ανεξάρτητη δικαιοσύνη, ο Ελληνας; ‘Οχι τα κόμματα και οι κυβερνώντες, ο εχέφρων πολίτης. Τι θα κάνουν τώρα μείζων και ελάσσων αντιπολίτευση;
Η τριετής εκδίκαση της ενοχής ή μη, ενός κόμματος, η τοξική εκκρεμότητα της υπόθεσης Μαρινάκη, το θλιβερό πακέτο Novartis, τόσων υπαρκτών και ανύπαρκτων σκανδάλων, η συντήρηση, κρύβουν όλα τα μελλοντικά κλειδιά. Απογοήτευση, θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο.
Ποιος θα τα αρπάξει…λοιπόν τα κλειδιά; Τα οικονομικά κλειδιά, με το αληθές μέγεθος των στερήσεων και την αντανάκλαση των…πλεονασμάτων, τις ουλές από τις θηλιές σε ένα…μπαιλντισμένο Λαό, σιωπηλό χωρίς πολλές ελπίδες και πίστη, θα θα βρούμε κάποτε.
Φοβάμαι πως αμφισβήτηση και κατηγορία για αναποτελεσματικότητα του πολιτικού μας κόσμου θα παραμείνει…Όπως και να διαμορφωθούν οι συσχετισμοί, οπότε και αν βρεθούμε μπροστά στην κρίση του Ελληνικού Λαού δια της κάλπης, οι ψυχολόγοι-ερευνητές θα έχουν να κολυμπήσουν σε ωκεανούς περίεργων αντιδράσεων και πολύπλοκων συμπεριφορών.
Δεν είναι το μέγεθος των αναπάντητων ερωτημάτων, είναι ότι δεν πιάσαμε τα πράγματα από την αρχή... Υποτιμήθηκε η ζωή χοντρά στην Χώρα μας. Γι’ αυτό δεν ευθύνεται και δεν το χρεώνεται κανείς;